Potega zywiolu.

Niedzielne przedpoludnie dalo nam wszystkim do wiwatu, na dworze i w domu panowaly nieludzkie tropiki, przedburzowa duchota zatykala pluca. Zwierzaki robily za padline, choc psy byly regularnie moczone i pojone, a wyprowadzane jedynie przed dom. Koty nie pozwolily sie zmoczyc.

Czekalismy na zapowiedziana burze jak na zbawienie, wreszcie przyszla, powialo, polalo, a temperatura spadla o ok. 10°.

Zakurzone rosliny balkonowe nabraly swiezego wygladu, choc nie obylo sie bez strat, jako ze grad pobil troche pelargonie.

Przez cale popoludnie, wieczor i noc slychac bylo wycie syren, strazacy bez wytchnienia jezdzili na wezwania do zwalonych drzew i zalanych piwnic. Ze zdziwieniem przeczytalam w internecie, ze przez lezaca niedaleko nas wioske przeszla niewielka traba powietrzna, zrywajac dachowki, zwalajac drzewa, a nawet przenoszac altane ogrodowa kilka przecznic dalej.

Zrodlo

Zamkniete zostaly niektore linie kolejowe do czasu, az strazacy nie pousuwali z nich zwalonych drzew. Ulice pelne byly polamanych galazek i lisci, ale nie stanowily one przeszkody w ruchu, wiec ich sprzatanie zostalo odlozone na pozniej, bo byly wazniejsze sprawy do zalatwienia dla sluzb miejskich.
W poniedzialek wreszcie moglismy pojsc na porzadny spacer, bez ryzyka udaru. Nie wiem, co mnie podkusilo pojsc wlasnie w kierunku tejze miejscowosci. O tej naszej trasie spacerowej pisalam wielokrotnie, to ta nieczynna juz linia kolejowa do Dransfeld. Wprawdzie na jej poczatku natknelismy sie na ustawiona tam barierke ze znakiem zakazu ruchu, ale zgrabnie ja ominelismy, bo przeciez nie bedziemy sie przejmowac jakimis zakazami. Na odcinku do autostrady nic niezwyklego nie zauwazylismy, no moze kilka polamanych drzew w dosc glebokim obnizeniu terenu wzdluz drogi. Przed samym wiaduktem nad autostrada czesc drogi blokowalo zwalone drzewo. Ominelismy, a potem bylo juz tylko gorzej, bo droge blokowaly kolejne powalone drzewa, ktorych nijak nie dalo sie ominac z zadnej strony, jako ze po obu jej bokach byly gesto zarosniete glebokie rowy. Musielismy sie przedzierac przez gaszcz galezi, raz gora, raz na kleczkach. Prawdziwy survival!

Kira dawala sobie na ogol swietnie rade, na pewno lepiej od nas i tylko w jednym miejscu musielismy ja sobie podac, bo zadna miara by nie przeszla. Jak tylko zdolalismy pokonac kolejna przeszkode, przed oczyma wyrastala nastepna. Nie liczylam, ale cos z 5-6 zwalonych drzew pokonalismy, za kazdym razem z nadzieja, ze to juz ostatnie. Zawrocenie z drogi tez nie mialo juz sensu, bo musielibysmy tak samo sie przedzierac. Niestety, prawie u celu natknelismy sie na przeszkode nie do pokonania: dwa drzewa naraz, tak splatane, ze nie bylo sposobu przedrzec sie przez lezace pnie i galezie. A probowalismy! Trzeba bylo sie ewakuowac przez ktores pobocze na pole. A, jak wspomnialam, pobocza byly mocno obnizone i dziko zarosniete, m.in. jezynami. Za nami i przed nami zwalone drzewa, no horror! Ostroznie zaczelismy przedostawac sie na lewa strone i tylko na kazdym kroku wzdychalismy, ze nie mamy w kieszeni dyzurnej maczety.

Te dwa zdjecia robilam juz bedac na dole w rowie, na pierwszym ten gruby pien starego drzewa, zlamany jak zapalka, ktory totalnie uniemozliwil nam przejscie droga. Na drugim kolejne drzewo, ktore uleglo trabie powietrznej. Szczerze mowiac ogrom zniszczen zrobil na nas wielkie wrazenie.
Co ja Wam bede mowic, oboje poryrani jestesmy, jakby napadlo na nas stado wscieklych kotow, ale w koncu dalismy rade wyjsc na sciezke wzdluz pola. Prosto na wytwornie biogazu.

Ta sciezka dotarlismy do Groß Ellershausen, tej miejscowosci dotknietej traba powietrzna, a stamtad juz inna droga, bez przeszkod wrocilismy do domu.

Po wszystkim czulam sie jak po treningu przetrwania, z czolganiem sie w blocie i skakaniem przez przeszkody wlacznie. Tak to jest, kiedy olewa sie znaki drogowe postawione przez madrych ludzi, ktorym na sercu lezy moje bezpieczenstwo.