Calkiem do kitu.

Pogoda w ostatnich dniach bardzo sprzyjala gojeniu mojej popsutej nuszki, bo wiekszosc czasu spedzalam w domu. Kirus wychodzila tylko, kiedy naprawde musiala, a i tak przed wyjsciem miala zakladany plaszczyk, zeby jej futerko nie zmoklo, co mogloby doprowadzic do przeziebienia. Zabcia jest oslabiona tymi wszystkimi chorobskami, wiec nie ma co ryzykowac.
Kiedy wiec w sobote niesmialo zaczelo przeblyskiwac slonce zza chmur, nie zastanawialam sie dlugo i podjechalysmy nad Kiessee. Tam przynajmniej wiem, ze nie przesadze ze spacerowym dystansem.

Pogoda nie powalala, bylo chlodno, a ja niestety musialam chodzic wolno i ostroznie, bo bylo troche blotnisto i balam sie powtornego poslizgu, po ktorym pewnie musieliby mi kolano zadrutowac.
Mlode abondzie trenowaly start z wody, ale nie bardzo im wychodzilo poderwac ciezkie kuperki w powietrze, za to ich rodzice w sporym oddaleniu pozwalaly sie dokarmiac, zupelnie nie troszczac sie o prawie dorosle latorosle.

Drzewa na wyspie gesto obsiadly kormorany, inna ich grupa siedziala na wodzie i oddawala sie polowom ryb.

Zmarzniete czaple staly apatycznie na jednej nodze, nastroszone i z pochowanymi pod skrzydlami lebkami. Kiedy zglodnialy, startowaly, zeby cos przekasic.

Kirunia czuje sie zdecydowanie lepiej, inaczej sie porusza, jest pelna werwy, biega i bryka.

Cieply listopad pomieszal w lebkach kaczkom i gesiom nilowym, bo mam wrazenie, ze zaczely sie laczyc w pary. Jeszcze tego brakuje, zeby postanowily gniazda przed zima budowac i jaja skladac.

Jeszcze kilka landszafcikow:

Smutno troche nad jeziorkiem, drzewa juz calkiem pozbawione sa lisci, a slonce bardzo niemrawo swieci, nie grzejac juz zupelnie. Z kazdym krokiem coraz bardziej czulam, ze mam kolano - chyba troche przecenilam szybkosc procesu zdrowienia i za wczesnie ucieszylam sie, ze przestalo bolec. Teraz niestety pobolewa mnie znowu, ale nie zaluje, ze poszlam na ten spacer. Bardzo tego potrzebowalam, obie potrzebowalysmy.
Na sam koniec spotkalysmy gromadke buldozkow francuskich, w tym jednego calkiem malutkiego i tak slodkiego, ze chcialoby sie go schrupac. Ten bialo-czarny z pilka stale na malucha warczal, a ten ostatni niestrudzenie ganial za nim, caly w checiach do zabawy. Nawet Kire, staruszke moja, zmotywowal do przypadniecia do ziemi na przednich lapkach i udzialu w zabawie.

Niesamowity byl ten maluszek, tlusta kuleczka na niezdarnych lapeckach. Te dwa dorosle tez w sumie sa takie szczeniaczkowate z wygladu. Fajna i zabawna rasa!