Czarne chmury.

No i co z tego, ze niebo zasnulo sie groznie wygladajacymi chmurskami. Nie padalo, wiec dlaczego rezygnowac z przechadzki? Zreszta nie jestesmy z cukru, wiec nawet gdyby nas troche zmoczylo, wcale bysmy sie tym nie zmartwili. Bo my lubimy sie wloczyc, Placzek i ja.

Po jednej stronie niebo nie wygladalo szczegolnie zachecajaco

Po przeciwnej nieco lepiej

A tu... chyba jakies nasze lokalne szyszko wydalo wyrok smierci na nikomu nie wadzace drzewa. A moze to przygotowania do wiekszego projektu, bowiem drzewa rosly w poblizu powstajacego preznie centrum logistycznego. W ubieglym roku na jednym z tych drzew mialy gniazdo myszolowy, czesto je obserwowalam. No coz, teraz beda musialy poszukac sobie nowego miejsca na gniazdo.

Wieczorem, kiedy pale na balkonie, slysze w tych dniach klangor zurawi. Niestety, one tylko przelatuja nad Getynga, lecac gdzies dalej, ale sa zelaznym dowodem na to, ze wiosna juz niebawem zawita. Natomiast dzikie gesi juz dawno zadomowily sie w naszych okolicach, co roku wracaja, zeby wychowac nowe pokolenie. Teraz lacza sie w pary, choc na skladanie jaj jeszcze stanowczo za wczesnie. Zima moze znienacka znow zaatakowac, trzeba byc ostroznym. Na razie wiec tylko randkuja sobie na polach, czekajac na powrot swoich spoznialskich pobratymcow.

 Placzku ta wiosna tez zawrocila w glowie na tyle, ze chcial zakosztowac kapieli. Duzo by sie nie zamoczyl, ale po co mialby wlazic do lodowatej wody. Na szczescie jest bardzo posluszny i, choc niechetnie, zatrzymal sie w pore.

Zbiornik retencyjny byl jeszcze czesciowo zamarzniety, na pozostalej czesci wiatr mocno pokarbowal powierzchnie wody.

Duzo czasu nie mielismy, bo bylam umowiona z corka, wiec powoli udalismy sie w kierunku domu. Z przyzwyczajenia, idac rozgladam sie wkolo w nadziei na jakis ciekawy motyw do fotografowania, tak tez bylo tym razem. Wzrok mam wyostrzony i na szczescie dalekie obiekty nie uchodza mojej uwadze (gorzej z tymi bliskimi, musze miec okulary). Nagle, na pozornie pustym polu, wzrok moj przykula szara plamka. Ciekawe, czy i Wam uda sie ja zlokalizowac (zdjecie mozna powiekszyc kliknieciem).

Jeszcze nie bylam pewna, czy to jest to, o czym mysle, ale zoom w aparacie rozwial wszystkie watpliwosci, to byla czapla siwa. Moge konkurowac z wodzem Sokole Oko.

 Prawie zlewala sie z otoczeniem i gdyby nie ruch, moglabym jej wcale nie zauwazyc. Stalam w sporej od niej odleglosci, z okiem w obiektywie, wiec nie zwracalam uwagi, co kombinuje Placzek i bylam pewna, ze on jej na pewno dostrzec nie moze. Nie docenilam jednak jego wechu. W pewnej chwili bowiem czapla zerwala sie w powietrze i majestatycznie odleciala, a ja zdazylam jeszcze pstryknac jej zdjecie. Najpierw pomyslalam, ze moja obecnosc i klikanie migawki ja sploszyly. Pozniej dopiero w miejscu, gdzie dopiero co stala, zauwazylam brykajacego Placzka.

Nawet nie wiedzialam, ze z niego taki pies mysliwski, bo na pozor jest ociezaly i leniwy, juz nie bryka tak, jak jeszcze rok-dwa temu.
Jeszcze ostatni rzut oka na paskudne chmurska, ktore jednak byly dla nas laskawe i nie zmoczyly biednych wedrowcow.