Jak do szczecinskich drzwi pukalam w Getyndze.

Sprawca blokady telefonu

Skad w ogole wzial sie pomysl  wyjazdu do Szczecina? Wszystkiemu winien przypadek, jak to w zyciu. Nasz przyjaciel jechal tam w swoich sprawach, ja pomyslalam o Orce i o tym, ze nigdy przedtem nie bylam w Szczecinie, a chetnie zwiedzilabym to miasto. Dlugo trwaly rozmowy, plany dojrzewaly i przybieraly realny ksztalt. Troche mialam skrupulow z racji niedawnej przeprowadzki Orki, ktora miala mi udzielic gosciny, ale uslyszalam, ze jesli nie przeszkadzaja mi stojace wszedzie kartony i ogolny chaos, to moge smialo przyjezdzac. W ostatecznosci bede spala z Panda na podlodze (i pewnie pozostane glodna, bo nie odwazylabym sie wetknac paszczy do jej miski, znajac z opowiadan jej wyrywnosc) ;)
W dniu wyjazdu wszystko szlo gladko i wedlug planu, pykalismy sobie ostatniego dymka przed podroza, bo w aucie nie palimy, kiedy zachcialo mi sie pochwalic sie na fejsuniu, jakim to wypasionym samochodem bede podrozowac i strzelilam zdjecie smarkfonem. A ten nie mial nic lepszego do roboty, tylko sie zawiesil. Machnelam reka w nadziei, ze po drodze cos wymysle. Jednak nic nie dalo sie z tym fantem uczynic i nie to bylo najgorsze, ale nie moglam powiadomic Orki, ze juz jestesmy w drodze, ani kiedy planowo zajedziemy. Zadzwonilam wiec do wlasnego slubnego z telefonu przyjaciela i poprosilam, zeby z domowego (gdzie byl zadolowany jej numer) zadzwonil do Orki. Wszystko gralo i buczalo, choc mialam kilka stanow przedzawalowych, kiedy kierowca dawal po garach, a strzalka szybkosciomierza przekraczala 200 kmh. Na szczescie takich pustych odcinkow, kiedy mozna bylo sie rozpedzac, bylo niewiele, bo zywa bym nie dotarla na miejsce. Tak do 160 moj system nerwowy wytrzymuje, pozniej zaczynam odmawiac nowenny i inne litanie oraz zegnac sie z zyciem na zawsze i ostatecznie.

Jakos jednak dowiozl mnie w calosci na miejsce, choc mimo nawigacji musielismy pytac tubylcow, gdzie jestesmy, jako ze doprowadzila nas od zadniej strony (choc najblizej celu) i nie rozpoznalam budynku, ktory juz wczesniej obejrzalam na street view w guglach. Stanelismy pod drzwiami i... ZONK! Nie znam numeru mieszkania, choc wiem, ze parter. Zadnej listy lokatorow, zadnych dzwonkow, ino wciski jak do trezora. Najpierw zaczelam drzec pysk pod oknami, najpierw z lewej strony od wejscia, potem z prawej, bo nie wiedzialam, ktore to okna. Nic, cisza.
Wreszcie wpadlam na pomysl zadzwonienia do meza, zeby zadzwonil do Orki z domowego, ze stoimy ante portas i zeby laskawie nam otworzyla. Moj smarkfon dalej pozostawal zbieszony i nieczynny. Chcialam wyjac z niego baterie, zeby sie zresetowal, ale okazalo sie, ze jest to model zaspawany na ament i otworzyc sie nie da. Na szczescie Orka ma bardzo zdolnego syna, ktory telefonicznie nami pokierowal i nie tylko odblokowal mi smarka, ale umozliwil podpiecie sie pod domowe wi-fi z lapkiem i telefonem.

Orka pouczyla mnie, jak sie zachowywac, zeby nie pasc ofiara zebow Pandy, stalam wiec bez ruchu, pozwalajac sie obwachiwac, ale i tak sie balam, ze kiedy poczuje Toye, to mnie zaraz zje, bo ona nie przepada za sukami. Nabralam ze soba roznych psich smaczkow na przekupianie i udalo sie! Pandzior gadal ze mna, dopominal sie drapania za uszkami - slowem zakolegowalysmy sie z ta kochana starowinka.
Zostalam nakarmiona przewybornym leczo i jak nie pije alkoholu, tak sie napilam nieprawdopodobnie smacznej (ale siekierowo mocnej) nalewki pomaranczowo-kawowej wlasnego Orkowego wyrobu. Niebo w gebie, mowie Wam!
Zrobilysmy czesc zaplanowanych przeze mnie zakupow, wymienilysmy euraski w kantorze i tak skonczyl sie  dzien pierwszy. Acha, zadnych pudel i kartonow w mieszkaniu nie zanotowano, jednak zostaly usuniete, podobno na moja czesc. ;)