Jak nas wladze scigaly.

Jak wiecie, w poniedzialek zielonoswiatkowy tez mielismy wolne, a ze pogoda w koncu jakos sie ustabilizowala, postanowilismy zrobic wypad do HannMünden (KLIK), ale tym razem w miejsce, gdzie nigdy przedtem nie bylismy. Lezy ono po drugiej stronie Fuldy, wysoko na wzgorzu, wiec nigdy nie bylo nam tam po drodze. Nie bardzo wiedzielismy, jak sie tam dojezdza, wiec wzielismy ze soba nawigacje i to byl nasz blad, wiel-blad. Albowiem poniewaz na kretej dojazdowej drodze, ktora radosnie wiodla nas nawigacja, zauwazylam znak i nie byl to znak z niebios, a nawet nie znak drogowy, ale szyld, na ktorym stalo napisane, ze ta droga poruszac sie moga jedynie samochody uprawnione. Moj chlop, ktory kierowal autem, zupelnie nic nie zauwazyl, bo on zwraca uwage jedynie na znaki drogowe. Nawigacja popedzala nas, zebysmy dalej jechali ta droga, ja zas goraco namawialam szofera, zeby jednak zawrocil. Dal sie przekonac i kiedy wreszcie znalazl miejsce do manewru, bo trzeba Wam wiedziec, ze droga miala szerokosci ledwie na jedno auto osobowe, z tylu nadjechal samochod nadlesnictwa. Wyskoczyl zen lesnik i dalej nas opierniczac, ze tu nie wolno i w ogole ze jestesmy przestempcami jak cholera. Chlop moj zaczal sie tlumaczyc najglupiej, jak bylo mozna, ze to wina nawigacji, bo to ona nam kazala. Ja zas uczynilam mine pt. ups! jestem goopia blondinka. Skonczylo sie na pogrozeniu palcem. Zjechalismy na dol i parkujemy na bocznej uliczce, gdy nagle z glownej skreca radiowoz i zatrzymuje sie tuz przy nas. Pomyslalam sobie, ze to lesnik jednak na nas zakapowal. Policjantka najpierw cos powiedziela do mnie przez okno, ale ruch uliczny nie pozwolil mi uslyszec, zblizylam sie wiec do radiowozu, a ona wysiadla zza kierownicy. Nogi mialam nieco mietkie. Chlop jeszcze cos tam poprawial w bagazniku, wiec nawet nie zajarzyl, co sie dzieje.
Nigdy w zyciu nie zgadlibyscie, o co chodzilo.
Pani wladzy tak spodobala sie Toya, ze wykrecila z glownej ulicy, zeby zobaczyc ja z bliska. Toyka oczywiscie ze szczescia wyglupiala sie, skakala pani wladzy na mundur, potem na radiowoz, nie moglam tej cholery utrzymac. Byla zachwycona, ze jest w centrum uwagi. Pogadalysmy chwile o wieku Toyki, skad jest i co w niej tkwi (o rase chodzilo, nie o szatana). Pani wladza zasugerowala pitbula, ja oczywiscie skorygowalam, ze to mieszanka ridgebacka i wielu innych roznych ras, wiec moze ten pitbul tez tam byl. Potem pozyczylysmy sobie wzajemnie wesolych zielonoswiatek, a mnie wielki kamien spadl z serca.
Juz bez zadnych przeszkod powedrowalismy w gore droga, ktora przed chwila zjezdzalismy, wywinawszy sie od niemalej z pewnoscia grzywny od lesnika. Okolicznosci przyrody zapieraly dech w klatce z piersiami. Natknelam sie na dziwna rosline o niespotykanie duzych lisciach. Ktos cos?

Wreszcie dobilim do celu. Tillyschanze to wieza widokowa, mierzaca 25 metrow wysokosci, zbudowana z inicjatywy obywateli HannMünden na fundamentach ruin zamku warownego.

Poprzestalismy na gapieniu sie z najnizszego tarasu, choc mozna bylo wejsc do wiezy i ogladac swiat z balkonikow lub wyzszego tarasu. Nie chcielismy tam wspinac sie z psem, a rozdzielenie stada powoduje u niej spora nerwowosc. Tadam! Podziwiajcie i zachwycajcie sie widokami.

Jeszcze kilka rzutow oka na szczegoly architektoniczne wiezy, krotki odpoczynek przy lodach na patyku i rozpoczelismy schodzenie.

Potem juz tylko droga powrotna i kilka migawek przez okno samochodu. Stary most kolejowy jeszcze w obrebie miasta i na koncu (4 ostatnie zdjecia) podwojny most (kolejowy i samochodowy) nad dolina Werry, o wysokosci ok. 60 m. (Werratalbrücke)

 Robi wrazenie, kiedy sie pod nim przejezdza.
I to juz koniec wycieczki. Wytrzymaliscie? ;)