Gardlowa sprawa.

Znacie mnie nie od dzis i zapewne dobrze wiecie, jak bardzo nie lubie chodzic do lekarzy, sami mnie zmuszaliscie pogrozkami i gwaltem, zebym poszla do okulisty, kiedy pierdykla mi zwykla zylka w oku, a ja od poczatku wiedzialam, ze to bagatelka. Dla mnie pojsc do lekarza to jak na sciecie, ale do niektorych to juz w ogole chodze jak na egzekucje poprzedzona dotkliwymi torturami. Moim faworytem numero uno jest... nie zgadlibyscie... laryngolog. Po pietach depce mu zembolog i ginekolog, reszta specjalizacji obleci. No ja tak juz mam, ze wnetrze mojej paszczy jest nieco... jakby tu powiedziec... nadwrazliwe, czego doswiadczam dotkliwie przy myciu zebow. Niejednokrotnie konczylo sie ono pelnym pawiem do zlewu, kiedy nieopatrznie dotknelam szczoteczka nie tego miejsca, co trzeba, albo zbyt intensywnie plukalam

gardlo. No tak mam i juz. Nauczylam sie juz we wczesnym dziecinstwie tak otwierac paszcze do badania chorego gardla, zeby tylko uniknac pobytu tam szpatulki lekarskiej, bo najczesciej konczylo sie to zle dla mnie, a czesto i dla lekarza.
Od jakiegos czasu cos mi zaczelo przeszkadzac w gardle. Nie to, zebym miala chrypke, ale czesto musialam odchrzaknac. Madre glowy ostrzegaja, ze jak cos trwa dluzej niz 2-3 tygodnie, to trza to zbadac. Ja oczywiscie totalnie bym sprawe zlekcewazyla, bo mi to chrzakanie ani troche w zyciu nie przeszkadza, ale... no wlasnie, dwie sprawy zlozyly sie na to, ze polazlam do najbardziej znienawidzonego przeze mnie lekarza specjalisty. Pierwsza to moj kuzyn

w Polsce, ktoremu na strunach glosowych uroslo to brzydkie, byl operowany jakies dwa lata temu, a teraz ostatnio niestety to brzydkie mu sie wznowilo i musi byc ponownie operowany. Ale nawet ta wiedza, ze zaczelo sie od chrypki, nie zmusilaby mnie do tej wyprawy. Druga i przesadzajaca sprawa to pewne zmiany w moim wlasnym organizmie, a konkretnie guzki, ktore wyskoczyly mi pod pachami. Tym razem spokoju nie dawala mi Orka, ktora znala sprawe, bo z guzkami pojechalam do Szczecina. Bombardowala mnie telefonami, a ja musialam czekac, bo moja lekarka rodzinna miala urlop. Zanim do niej dotarlam, snulam sobie czarne scenariusze i zegnalam sie z zyciem doczesnym.

Naszego laryngologa poznalam jakies 25 lat temu, kiedy to Owsik nam ogluchl, On, wtedy jeszcze bardzo mlody i przystojny, zoperowal mi dziecko i chyba ja sobie jakos zapamietal, bo podczas wizyty pytal o nia, wiec pochwalilam sie, ze za jej sprawa zostalam babcia. Prosil, zeby ja serdecznie pozdrowic. Mile, co nie? Potem zabral sie za mnie. Lojalnie go uprzedzilam, ze moge go orzygac, wiec potraktowal mnie jakims wyjatkowo obrzydliwym w smaku sprayem prosto w gardlo, a potem wjechal tam endoskopem z latarka na koncu. Trzy razy przerywalam badanie, bo sie dusilam, a zoladek mial w planie wyskoczyc mi otworem gebowym. Dochtor caly czas instuowal mnie, jak oddychac i jakie dzwieki wydawac, zeby cos bylo widac. No sponiewieral mnie okrutnie, ale ani w krtani, ani na strunach glosowych nie zauwazyl zadnych zmian. Odetchnelam z ulga.
Dlugo mnie ponownie nie zobaczy.
A guzki okazaly sie zapaleniem gruczolow potowych. Tez im sie na starosc zachcialo zapalac...