Jak zostalam pielegniarka.

Bylo to lat temu ho ho ho, a moze i wiecej. Nasz przyjaciel, ojciec rodzony Gucia i Calineczki, a chrzestny jednej z moich corek, ulegl byl wypadkowi. Czasy to byly, kiedy jeszcze nawet nie znal swojej obecnej zony i tkwil w kawalerskim stanie.
Zranil sie, biedaczek, w noge. Nie byla to rana zewnetrzna, bez krwi, ale chodzic za bardzo nie mogl. Trzeba bylo jechac z nim do szpitala na ostry dyzur, wiec padlo na mnie. Jakos do samochodu sie doczolgal, z trudem wsiadl, pojechalismy. Zanim ja pod szpitalem znalazlam miejsce do parkowania, uplynelo troche wody w Leine. W kazdym razie zaparkowalismy daleko od wejscia.
- Przyprowadz wozek inwalidzki, bo nie dam rady dojsc sam. - zaproponowal radosnie.
Coz bylo robic? Pogalopowalam przez caly parking, popytalam i wzielam jakis dyzurny wozek. Rozsiadl sie w nim jak basza, a ze kawal chlopa z niego byl i, jak to chlop, uznal, ze jest tak ciezko chory, ze nawet rekami nie moze ruszac, zeby krecic kolkami i wspomoc mnie w pchaniu, musialam mozolnie wykonywac to nielatwe zadanie sama. Po plaskim jeszcze jakos szlo, ale kiedy dobrnelismy do rampy, nie moglam go sama na gore wepchnac. Zmitygowal sie, chwycil za porecz i wciaganiem zaczal mi pomagac, jednak glowny ciezar przypadl mnie w udziale.
Kiedy lekarz nas oboje zobaczyl, myslal w pierwszej chwili, ze to ja potrzebuje natychmiastowej pomocy, wygladalam jak jeden obraz nedzy i rozpaczy. Moj podopieczny sfochal sie lekko i natychmiast wyprowadzil medyka z bledu. Pozniej rutynowo przeswietlenie i choc zlamania nie bylo, zadecydowano wsadzic noge w gips.
- Prosze zdjac spodnie - zaordynowal gipsiarz.
- Nie zdejme! Prosze gipsowac pod podwinieta nogawka.
- Ale w takim przypadku trzeba bedzie przecinac nogawke, kiedy bedzie pan chcial zdejmowac spodnie.
- Nie szkodzi. Czyn, kacie, swoja powinnosc. - odparl pacjent z grobowa mina.
- Co pan, zony sie wstydzisz?
Na co ja zaraz zaoponowalam:
- To nie jest moj maz!
Popatrzyl na nas oboje uwaznie, wzruszyl ramionami i wzial sie do roboty.
Droga powrotna po rampie byla jeszcze gorsza w dol niz do gory, balam sie, ze wozek wymknie mi sie z rak, a wtedy jego obrazenia beda znacznie powazniejsze. Kazalam trzymac sie kurczowo poreczy i hamowac tym bezwladny wozek. Co mnie to nerwow kosztowalo! Wreszcie dobrnelismy jakos na koniec parkingu, pacjent przeczolgal sie na siedzenie, a ja musialam jeszcze raz pokonac te droge przez meke, tym razem juz z pustym wozkiem, zeby go zwrocic.
Nastepna wytyczna, jaka otrzymalam, byla jazda ze zwolnieniem do jego firmy. Tam na parkingu urwalam rure wydechowa, bo cofajac wjechalam w betonowa donice na kwiatki, ktorej nie widzialam, bo byla niska. Same straty! Ten siedzial zadowolony z gira w gipsie, a latac musialam ja. Wreszcie moglam go zawiezc do domu.
Jako ze zaordynowane bylo lezenie z nozia na podwyzszeniu, dostal w pakiecie zastrzyki przeciwzakrzepowe z heparyny, ktore mial sobie sam aplikowac. He he he! Chlop i zastrzyki to juz konflikt interesow, a jeszcze dodatkowo wykonywane samodzielnie... jedna wielka niemozliwosc.
Zgadliscie! Padlo na mnie. Dawno, dawno sama sobie robilam zastrzyki domiesniowe, kiedy dopadlo mnie zapalenie nerwu trojdzielnego, wiec co to dla mnie podskorne zastrzyki przeciwzakrzepowe w brzuch - pomyslalam naiwnie. Bo co innego sobie, a co innego komus.Tak mi sie lapy trzesly, ze po wykonaniu pierwszego zastrzyku strzykawka wypadla mi z reki i igla wbila mi sie w udo. Tak oto dokonalo sie miedzy nami braterstwo krwi.
Pozniej juz lecialam z zastrzykami jak zawodowa pielegniarka, nawet siniakow nie mial. Po dluzszym czasie postawilam czlowieka na nogi, a o to wlasnie chodzilo.