Polak Polakowi Polakiem.

Kiedy przeczytalam post Viki o problemach Jej syna tuz po przybyciu na obczyzne (niestety linka podac nie moge, bo blog jest zamkniety dla szerszej publicznosci), zaraz przypomnialo mi sie zdarzenie z wlasnego zycia, o ktorym szczerze mowiac, zdazylam zapomniec, wyrzucilam je z pamieci. Czlowiek ma umiejetnosc zamazywania niechcianych i nieprzyjemnych wspomnien, to system obronny, ktory pozwala dalej zyc, bez zadreczania sie niemilymi zdarzeniami z przeszlosci.

Zanim przyjechalam na stale do Niemiec, rok wczesniej zorganizowalam sobie miesieczna wycieczke, celem odwiedzenia przebywajacego tam meza. Dzieci podrzucilam dziadkom i wolna jak ptaszek pomknelam napawac sie zyciem na zachodzie oraz mezem swoim wlasnym. On wowczas mieszkal wspolnie z kilkoma innymi osobami w hotelu, wiec na ten miesiac zamienil sie z kolega, ktory wynajmowal malenki, ale wlasny pokoik w akademiku.
Zwiedzalismy sobie Getynge i okolice, poznawalam jego znajomych. Miedzy innymi niejaka Cioteczke, mieszkajaca juz we wlasnym mieszkaniu z partnerem i ich wspolnym dzieckiem. Ksywke zdobyla tym, ze na kazda znajoma kobiete mawiala, niby glosem swojej coreczki, "cioteczko". Cioteczka znana byla w towarzystwie jako, oglednie mowiac, bardzo oszczedna. Do legendy przeszly jej urodziny, na ktore zaprosila do knajpy wiele osob, by pod sam koniec oswiadczyc, ze "zapomniala" portfela. Goscie zaplacili za wszystko sami. Jako, ze ja na ogol nie sugeruje sie cudzymi opiniami, a Cioteczka w stosunku do nas okazala sie byc goscinna, uznalam, ze jest sympatyczna i dawalam wyrazy swojej sympatii, ale o tym pozniej.
Snulismy rozmowy o naszym rychlym przyjezdzie z dziecmi, a ona natychmiast zaproponowala u siebie goscine na pierwsze dni po przyjezdzie, zanim nie zalatwimy wszystkich formalnosci. Miala w koncu wlasne mieszkanie, niewielkie co prawda, ale na te 2-3 dni mogace sluzyc nam za noclegownie. Moja wdziecznosc nie miala granic.
Kiedy wyjezdzalam, poprosila mnie o zalatwienie kilku rzeczy w Polsce, jako ze tam bylo niewspolmiernie taniej. Miedzy innymi mialam kupic dla niej grafiki, dac je do oprawy. Zrobilam wszystko, o co prosila, a od siebie udziergalam na drutach piekna sukieneczke dla jej corci. Musialam jeszcze po drodze zahaczyc o konserwatora zabytkow i wziac pozwolenie na wysylke sztuki za granice, co oczywiscie tez dodatkowo kosztowalo. Zrobilam paczke, poszlo, a ona rozplywala sie w podziekowaniach i zapewnieniach rewanzu.
Kiedy po dosc meczacej podrozy z dwojka dzieci, wyladowalismy przed jej drzwiami w Getyndze, uslyszelismy, ze nie ma miejsca na nocleg. Chodzilo tylko o mnie i dzieci, bo maz mial przeciez swoje miejsce w hotelu, ale tam z kolei nie bylo mozliwosci dla nas. I tak w niedziele pod wieczor zostalam z dwojka malych dzieci i wielgachnym bagazem bez noclegu.
Niewazne, ze zaraz ktos inny zaproponowal nocleg u siebie, szczerze mowiac, nigdy wiecej tych ludzi pozniej na oczy nie widzialam, bo juz w poniedzialek dostalismy zakwaterowanie. Wszystko wiec zakonczylo sie szczesliwie. Jednak bardzo dlugo nie moglam pogodzic sie z podloscia tej Cioteczki, ktora sama nas zapraszala, a pozniej zostawila na ulicy. I to po wszystkich tych nietanich prezentach, jakie od nas dostala. Od tamtej chwili przestala dla mnie istniec. Podczas przypadkowych spotkan ona zachowuje sie jakby nic sie nie stalo, ja zreszta tez, ale jako czlowiek jest dla mnie nikim. Ja nie moglam wtedy przesiedziec nocy w McDonalds, Owsik byl jeszcze w pieluchach, starsza miala 7 lat, a bagaz w postaci 9 wielgachnych i wypchanych waliz tez nie sprzyjal poszukiwaniom.
Czlowiek uczy sie przez cale zycie, ze nie wolno wszystkich mierzyc wlasna miara, a zaufanie trzeba dawkowac ostroznie.