Z punktu widzenia Bulczyka cz.1

Urodzilam sie, bo przeciez kazdy musial sie urodzic, nie pamietam tylko, kiedy, ale chyba jakos w czasie, ktory ludzie nazywaja jesienia. Z tamtego czasu niewiele pozostalo w zakamarkach mojej pamieci, jakies urywki, cieplo maminego brzucha, inne buleczki obok mnie. Wtedy bylo dobrze, bezpiecznie, blogo i syto. Ale pozniej... pozniej swiat mi sie wywrocil do gory nogami, nie bylo mamy, buleczki poznikaly. Zimno... I jesc mi sie chcialo... Nie chce tego pamietac!
Szlam bez celu, chcialam znalezc cos do jedzenia i kogos, kto by mnie przytulil, chcialam sie nazywac, nalezec. Lapka za lapka wloklam sie po trawie, futerko mnie swedzilo, brzuszek bolal i bylo mi zimno. Obok przemykaly duze, halasliwe zwierzeta, ktorych sie balam. Byly szybsze od najszybszego kota, warczaly groznie i chyba byly grozne, bo w srodku zauwazylam ludzi. Pozarly ich, czy co? Czulam sie niekomfortowo, bo bylam brudna, ale umyc sie nie moglam, nie mialam sily.
Tam podszedl do mnie czlowiek, wzial na rece, przytulil. Po cialku rozlala mi sie blogosc, nalezalam, wreszcie nalezalam! Zabrali mnie stamtad, dali jedzenie i pomogli uporzadkowac futerko. Bylam szczesliwa, mialam swojego czlowieka! Tylko... on mnie chyba nie chcial... a moze nie mogl? Dlaczego? Dobrze, ze chociaz znow mnie nie wyrzucil na ulice, tylko postaral sie o inny dom, slyszalam, ze mowili o nim dom tymczasowy. Co to w ogole znaczy?
Tam bylo bardzo fajnie, cieplo, syto i wesolo. Mieszkalo tam cale mnostwo roznych kumpli, takich jak ja i jeden inny, ale tez nienajgorszy. Duzy byl, ale ja sie go nie balam, wcale a wcale, chociaz wykazywal oznaki wielkiego zdenerwowania, ciagle poruszal ogonem. Wtedy jeszcze nie wiedzialam, ze one tak maja i nie oznacza to irytacji, jak u nas, tylko radosc. Hmmm... smieszne! Czlo... to jest... kot uczy sie przez cale zycie. Byl tam taki, co to jak spojrzal, az dreszcze przechodzily, Ksiaze na niego wolali. Ja sie stale do niego usmiechalam, bo jakos wiem, ze z kazdym mozna po dobroci. Ciotka A. od razu patrzyla na mnie przychylnie, ale najlepszy byl taki czarny. Oj, z nim to byla zabawa! Ile mysmy sie naganiali, napsocili, napolowali razem na myszki, ktorymi ludzie majtali nam przed noskami. Bylam naprawde szczesliwa! Znow nalezalam!
A potem cos mi sie stalo, sama nie bardzo wiedzialam, czego chce. Dusza mnie bolala, krzyczalam. Oni mnie pocieszali, ale nic to nie dalo, czulam bol calego swojego jestestwa, czulam wielka potrzebe przytulenia sie, ale nie do czlowieka, do kota! Jednak te inne koty pozostawaly gluche na moje pragnienia, chcialy sie tylko bawic, a mnie nie o to przeciez chodzilo. O co? Sama nie bardzo wiedzialam. Pozniej mi przeszlo, a wtedy zabrali mnie w takim pudle w miejsce, gdzie pachnialo czyms nieprzyjemnym, chorobami? Nie wiedzialam, balam sie bardzo, bo mnie tam zostawili. Znow ktos mnie porzucil? Nie mialam jednak duzo czasu do przemyslen, bo zasnelam, a kiedy sie

obudzilam, bolalo. Oj, jak bardzo bolalo. Do tego nie moglam sprawdzic, co mnie boli, na brzuszku mialam jakas szmate. Jedyna korzysc, ze moj czlowiek wrocil i zabral mnie stamtad. Nie porzucil mnie, nie oddal! Wrocilam do domu! Nie na dlugo jednak. Jak to jest z tymi ludzmi? Udaja, ze kochaja, a potem trzeba sie z nimi rozstawac. Przeciez ja tez zdazylam ich pokochac, bylam grzeczna, chcialam zostac na stale. Dlaczego? Czy maly kot jest w stanie zrozumiec duzego czlowieka? Podsluchiwalam ich rozmowy i wtedy dopiero dotarlo do mnie, co to znaczy dom tymczasowy. Oni chcieli znalezc dla mnie inny dom, taki najlepszy z najlepszych, taki na zawsze, zebym juz naprawde mogla nalezec, nazywac sie i mieszkac bezpiecznie pod wlasnym dachem. Moze i chcieli dobrze, ale jednak zal jakis pozostal... Bo ja myslalam, ze ten dom wlasnie u nich znalazlam, kochalam przeciez...
Slowami kobiety, Gosianki, z mojego domu tymczasowego. Bo pamiec moja jest taka malutka, jak ja sama, troche zawodna:

 Uzupełnię twoją historię Bułczyku o tę część, którą znam:
Kiedy błąkałam się przy ruchliwej drodze znaleźli i zabrali mnie do domu tacy przemili państwo. Już pierwszej nocy spałam z nimi w łóżku! Taka jestem miła dla łysych! Oni bardzo byli dla mnie dobrzy i chcieli mnie zatrzymać, ale mają już swoich 8 kotów i 2 pieski, więc z bólem serca oddali mnie do innej cioci. Bardzo im zależało żebym miała dobrze, pisali potem często z pytaniem co u mnie. Muszę dodać, że z wszystkimi zwierzakami w tamtym dobrym domu zaprzyjaźniłam się bardzo szybko.
W nowym domku u Hokusa też mi było dobrze. Szalałam, bawiłam się, a taka jedna Łysa mnie rozpieszczała. Potem zabrali mnie w takie miejsce, gdzie zaraz zasnęłam, a gdy obudziałam się w domku nie czułam się dobrze. Na następny dzień jednak zachowywałam się jakby nic się nie stało! Taka jestem dzielna!
Słyszałam jak łysa Gosianka mówiła, że pewna koleżanka z Wrocka chciała kotka i mam być dla niej, potem jednak znów usłyszałam, że tamta koleżanka zaczęła rozmowę o mnie zastrzeżeniem, żebym jej tylko nie podrapała mebli. Phi! Ja drapię tylko drapaczki, ale już nie lubiłam tamtej łysej, powiedziałam to cioci Gosiance i ona obiecała, że mnie tam nie odda. W ten sposób znów szukałam domku, gdzie będą mnie kochać bardziej niż meble...

cdn...