Kira pozdrawia.

Czesc Ciotki i Wujki, to ja, Kira. Mama mowila mi, ze pytacie o moje samopoczucie, to Wam sama powiem.
Jak widzicie, musze jeszcze nosic ten abazur na glowie i on mnie mocno denerwuje, bo lapecka mnie jakos swedzi i intryguje, chetnie bym ja obejrzala i polizala, a tu nie idzie. Pilnuja mnie tym razem, zebym przez caly czas ten lejek nosila. Mama mowi, ze juz niedlugo, wiec musze wytrzymac.
Przestalam juz lykac antybiotyki i nawet nie biore syropku przeciwbolowego. Nie boli mnie, naprawde! Nie wiem, dlaczego mama i tata nie pozwalaja mi wskakiwac na kanape. Nawet materacyk mi z koszyczka wyjeli i polozyli go na podlodze, zebym nie musiala wspinac sie, chocby te kilka centymetrow. O, tak sobie teraz leze:

Jutro mamy isc znow do ciotki wetki, beda mi wyciagali te sznurki z lapecki. Moje kolanko bardzo ladnie sie goi, choc pewnie jeszcze lepiej by sie goilo, gdybym sama je mogla polizac.

Tak wyglada dzisiaj...

... a tak wygladalo tydzien temu, 17.09.

 

 

Widzicie? Nawet mi wloski juz odrastaja i nie wygladam tak lyso, jak wtedy, nie? Moze wreszcie bede mogla chodzic bez tego kolnierza tortur, choc na pewno nie bez smyczy, a jej tez nie lubie.
No ale, jak mus, to mus!
Koty nawet zanadto mi nie dokuczaja, Miecka wszystko olewa i stara sie mnie w ogole nie zauwazac. Mloda czasem podchodzi dac mi buzi, ale czesciej trzyma sie z daleka. Ostatnio obie namietnie sie ganiaja, raz Bulka Miecke, potem odwrotnie, Miecka Bulke. Och, gdybym nie miala tego kolnierzyka, obydwu bym pokazala, gdzie raki zimuja! Powiadaja, ze koty bezglosnie chodza. Akurat! One dwie tupia jak stado sloni!
Do zdjec tez nie chca pozowac tak jak ja, nawet slepkow im sie nie chce otwierac.

Wszystkim Wam, Ciocie i Wujki, dziekuje za troske, glaski, usciski i buziaczki, kazdemu z Was daje od siebie wielkiego lizaka w policzek.
                                                                                                                     Wasza Kira