Pechowe Porsche.

O L. pisalam juz kiedys TUTAJ w historiach bez happy endu. Kiedy jeszcze nie utracil nad soba kontroli, a wszystko, czego dotknal, zamienialo sie w zloto, mial w swoim zyciu epizod fascynacji oldtimerami. Byla nawet mowa, ze bedzie sukcesywnie kolekcjonowal wyremontowane kultowe stare samochody. Skonczylo sie na jednym modelu, bardzo pechowym. Nieprzyjemne zdarzenia z nim zwiazane i pozniejsze nalogowe picie pociagajace za soba problemy finansowe, zakonczyly marzenia o kolekcjonowaniu oldtimerow.
Dnia pewnego wpadl do knajpy caly rozpromieniony i zakomunikowal nam, ze nabyl perelke, jakas rzadkosc. Teraz Wam nie powiem, jaki to byl model, bo nie pamietam, ale wydaje mi sie, ze podobny byl do tego:

Zrodlo

Czyli Porsche 356 A Convertible D 1600 S, Baujahr 1958 - jednak glowy za to nie dam. Tez kabriolet, ale w strasznym stanie.
Zaczely sie remonty. Oczywiscie sam L. nie remontowal, ale stac go bylo na najbardziej udziwnione zachcianki, organizowanie dawno juz nie produkowanych czesci zamiennych i zmudne odtwarzanie tych zepsutych.
Zaczelo sie od remontu mechaniki, poprzez karoserie, lakierowanie, czesci chromowane, a kiedy wszystko bylo juz gotowe, rozpoczelo sie upiekszanie. Auto dostalo nowa tablice rozdzielcza, pozniej do dziela zabral sie tapicer, ktory wyczarowal naprawde przepiekne skorzane siedzenia i elementy wnetrza. Ten remont kosztowal wiecej niz nowy samochod, ale efekt przeszedl najsmielsze oczekiwania.
L. wymyslil sobie rzadka kolorystyke. Lakier byl w kolorze oberzyny, metalik, a skora siedzen i wysciolki drzwi w kolorze jasnej sliwki. Mowie Wam, cudo! Caly lsniacy, a w elementach chromowanych mozna sie bylo przegladac jak w lustrze.
Zajechal dumnie tym cacuszkiem przed knajpe, my wyleglismy na parking. Byly to zamierzchle czasy aparatow analogowych, wiec nie nosilo sie ich na codzien w torebce, a komorki nie mialy w sobie niczego, czym mozna byloby zdjecia robic. Stracilam tym samym jedyna okazje udokumentowania dla przyszlych pokolen faktu, ze siedzialam w tym cudzie za kierownica. Siedzialam jeno, bo abstrahujac od ewentualnych jego zakazow, sama nie odwazylabym sie ruszyc z miejsca tym matuzalemem z dzwignia zmiany biegow przy kierownicy. Ale co posiedzialam, to moje. I podobno bylo mi do twarzy w tym samochodzie. No ja mysle!
Prosto spod knajpy L. ruszyl na przejazdzke, by wyprobowac na autostradzie szybkosc i komfort jazdy. Auto bylo juz na nowo zarejestrowane, na specjalnych blachach dla oldtimerow, byly one nieco inne niz te normalne. Jeszcze tego samego dnia L. wpadl do knajpy i zaraz sie upil, bo przejazdzka zakonczyla sie pechowo. Otoz ni stad ni zowad zaczelo sie dymic spod maski, wiec zaraz zjechal w bezpieczne miejsce, do jakiegos przypadkowego warsztatu i tam zostawil porszaka, bo nie bylo zadnych mozliwosci jego naprawy. O ile dobrze pamietam, silnik bral olej, ktory sie palil, czy jakos tak i dalsza jazda grozilaby zatarciem silnika.
W najblizszych dniach zorganizowal transport na lawecie do Getyngi. Sam nie bral w nim udzialu, wydal jedynie dyspozycje firmie lawetowej.  To, co nam pozniej opowiadal, sam znal z opowiadan laweciarzy, wiec nie bardzo wiadomo, czy stan faktyczny sie zgadzal. Dosc, ze jakims cudem porszak spadl z lawety i nadawal sie juz tylko na zlomowisko...
No coz, dostal wprawdzie pelne odszkodowanie, wiec finansowo nie byl w ogole stratny, ale prawie plakal, bo wymarzyl sobie to autko, wypiescil, ze lepiej nie mozna, a przejechac zdazyl sie jeden jedyny raz... Na tym zakonczyl swoja niedoszla kariere kolekcjonera starych samochodow.