Jak zostalam...

Zrodlo

... architektem wnetrz.
Jak juz wczesniej pisalam, nasz przyjaciel musi zorganizowac sobie zycie od nowa po rozstaniu z zona. Cala moja rodzina jest w ten proces zaangazowana w mniejszym lub wiekszym stopniu, pomagamy jak umiemy, pocieszamy, a takze wyreczamy, gdzie sie da, bo chlop pracuje od rana do nocy, wiec czasu ma niewiele, a przy okazji jest czlowiekiem wysoce niepraktycznym zyciowo. Jedyne, co naprawde umie, to zarabiac i pomnazac pieniadze, poza tym niewiele.
Kiedy wiec zostal sam, nie potrafil zorganizowac sobie zycia, nie umial przewidziec, czego bedzie potrzebowal i jak to w ogole ogarnac. Ruszylysmy wiec z Najmlodsza, ktora ma wrodzony talent dekoratorski (to po mnie! :))) do urzadzania jego mieszkania od podstaw. Nawet nie zdawalam sobie sprawy, jak bardzo meczace to zadanie. Dobrze, ze choc nie musialysmy sie troszczyc o finanse i moglysmy dac upust wlasnej fantazji. Wydaje sie proste, prawda? Ale nie bylo, bo zadzialala zasada Qual der Wahl, czyli bolesna decyzja, co wybrac przy tym natloku niezliczonych naprawde fajnych mebli. Musialysmy przy tym miec delikwenta ze soba, bo kazdy nasz wybor musial zostac po pierwsze zaakceptowany, a po drugie podpisany i zaplacony. Nie moglo sie wiec bez niego obejsc, a chlopina nudzil sie z nami niemozebnie. My natomiast bylysmy w swoim zywiole.
Po dokladnym wymierzeniu mieszkania, zeby uniknac niespodzianek, wiedzialysmy wprawdzie, co gdzie ma stanac, ale trzeba bylo w koncu cos konkretnego wybrac. No i tu zaczely sie prawdziwe schody! No bo na przyklad taka sofa do salonu - po wyprobowaniu stopnia wygody siedzenia i lezenia na co najmniej 20 egzemplarzach, obejrzeniu i porownaniu wszystkich bajerow, w jakie sofy byly wyposazone (np. elektrycznie sterowana zmiana pozycji z siedzacej na wpol lezaca), pozostal wybor obicia z ksiazeczki zawierajacej setki probek materialu, a wiec nie tylko kolor, ale rodzaj (od skor, przez tkaniny po mikrofibre), fakture i sposob czyszczenia.
Przy wyborze lozka wszyscy kladlismy sie na wszelakiego rodzaju materacach, radzilismy sie bardzo kompetentnego sprzedawcy, jakie sa ich plusy i minusy, itd, itd. Na koniec znow wybieralismy tapicerke. Wydawaloby sie, ze szafa do sypialni to juz maly pikus. Jakze sie mylilismy! Bo nie tylko wymiary byly wazne, ale fornir, kolor, wyposazenie jej wnetrza, lustra w drzwiach i pierdylion roznych innych szczegolow.
Zajmowalo to godziny, bo mozliwosci wyboru za kazdym razem przekraczaly nasze wyobrazenia. Kazdy jeden egzemplarz mial wiele rozmiarow, otwieranie w prawo-lewo, wariacje i kombinacje bez ograniczen. Przy czym musielismy we trojke skoordynowac wlasny czas wolny, zeby sie w ogole spotkac, bo wszyscy pracujemy. W ubiegly piatek spedzilismy w tymze sklepie kilka godzin, w ten piatek drugie tyle i, nie uwierzycie, jeszcze wszystkiego nie zamowilismy, choc wiekszosc mamy.
Wydawac by sie moglo, ze najgorsze mamy juz za soba, ale kiedy te meble zostana dostarczone i zmontowane, zacznie sie prawdziwa zabawa. Kupic trzeba wszystko, dywany, zaslony, posciel i powleczenia, poduchy na sofy, obrazki na sciane, naczynia, serwisy, sztucce, bibeloty, ozdobki  i kwiatki. Cale szczescie, ze przynajmniej jego nie bedziemy przy tych zakupach potrzebowaly, same pojdziemy zaszalec, bo on z gory zgadza sie na kazda nasza decyzje. Pewnie zejdzie nam kilka kolejnych tygodni, zanim bedzie mozna powiedziec, ze mieszkanie jest gotowe w pelni.

Aaa, zajrzyjcie sobie, kto ciekaw, do zakladek z limerykami. Dopisalam kilka nowych.