Po omacku.

Przez blisko dwa tygodnie pogode mielismy wyjatkowo paskudna, wiec cieszylam sie na weekend, bo zapowiadali nie tylko brak deszczu, ale nawet slonce i temperatury do kilkunastu stopni. Muzealna sobota byla bardzo taka sobie, ale deszcz zaczal padac dopiero, kiedy bylismy juz w domu, wiec bylo do wytrzymania. Na noc z soboty na niedziele zapowiadal sie superksiezyc, czyli tarcza o 14% wieksza niz normalnie, a to z racji bliskiego polozenia do Ziemi. Najpierw chmurska nie chcialy zejsc z lysego i dopiero ok. 23.00 udalo mi sie go sfotografowac - niebo zrobilo sie bezchmurne, co dobrze wrozylo na nadchodzaca niedziele.

Kiedy jednak rano otworzylam oczy, myslalam, ze zaszly mi bielmem. Na zewnatrz panowala tak gesta i nieprzenikniona mgla, ze nie widac bylo domow po drugiej stronie ulicy. Opadly mi rece, cycki oraz wszystko inne. Troche czekalam, czy mgla sie nie rozwieje, ale nie zanosilo sie, wiec capnelam aparat i podjechalam nad Kiessee w nadziei, ze znajde ladnie obroszone pajeczyny.

Drugiego brzegu w ogole nie widac

Tu widoczny baaardzo slaby zarys restauracji na przeciwleglym brzegu jeziora

Labedzia rodzina w komplecie

Tu juz odrobine wyrazniej

Na jezioro wrocily kormorany, ktore zniknely stamtad latem

Tak jak przypuszczalam, pajeczyny wygladaly jak obrzucone pylem diamentowym. Powiekszcie sobie zdjecia kliknieciem, bedzie znacznie lepiej widac.

Troche przemoczylam stopy kroczac w wysokiej trawie, ale bylo warto. Spotkalam tez na swojej drodze spoznionego motyla.

Gesi sejmikuja zawziecie, co rusz zrywaja sie wszystkie do lotu z glosnym gegotem, przysiadaja na tafli jeziora, pozniej znow cala gromada wracaja na pole. Ewidentnie szykuja sie do odlotu.

Mgla nie odpuszczala, choc slonce robilo, co w jego mocy, zeby ja przepedzic. Wreszcie, gdzies ok. 13.00 mgla zaczela powoli znikac.

Ja tez zniknelam, bo nad jeziorkiem zaczelo sie robic tloczno, a w domu czekala robota, bo obiad sam nie chcial sie zrobic.