Autopromocja.

No dobra, musze sie pochwalic, bo inaczej pekne z nadmiaru dumy nad swym niewatpliwym talentem. Przydarzylo mi sie krzeselko, ktore wprawdzie ujelo mnie ksztaltami, za to wcale nie zachwycilo obiciem i to na tyle, ze nawet nie zrobilam zdjecia PRZED. Ani kolor nie moj, ani stan materialu nie powalal na kolana. Ale od czegoz ma sie dwie rece i wrodzony geniusz oraz talent do prac recznych? Zakupilam kawalek materialu i tylko czekalam, kiedy w moim zyciu pojawi sie jakas wolna chwila, ktora bedzie wspolgrala z dobrymi checiami. I oto wczoraj pomyslalam sobie: teraz albo nigdy, po czym przystapilam do dziela.
Wszystko na poczatku ukladalo mi sie w poprzek. Dlugo myslalam, ktorej strony materialu uzyc na wierzch i w koncu stanelo, ze lewa jest lepsza od wlasciwej.

Dawno nieuzywana maszyna do szycia swirowala na kazdym kroku, petelkowala nici i wyczyniala inne cuda. Kiedy w koncu udalo mi sie ja spacyfikowac, uszyte oparcie okazalo sie byc stanowczo za male. Wzielam sie wiec za obijanie poddupnika, bo wydawalo mi sie, ze to znacznie prostsze wyzwanie. Tymczasem taker tez zaczal swirowac, jakby sie zmowil z maszyna szyjaca, druciki nie chcialy sie porzadnie wbijac i wystawaly. A na dodatek skaleczylam sie bolesnie w palec. Bylam bliska zalamania i wyrzucenia calej roboty razem z krzeslem przez okno. Raz za razem chodzilam palic na balkon, zeby upuscic wscieklizne, a potem zabralam sie od nowa do roboty.

Taker niespodziewanie zaczal mnie sluchac i w trymiga obilam siedzenie. Sama nie moglam wyjsc z podziwu, jak niespodziewanie latwo mi wszystko poszlo i jak pieknie moja robota sie prezentuje.




Oparcie musialam wykroic po raz drugi, bo tamto nie tylko bylo za male, ale i zle uszyte, nie moglam go w zaden sposob nawlec na ten dynks. No ale kiedy otwor do nawlekania zostawia sie na dole, w najwezszym miejscu oparcia, to ma sie, na co sie zasluzylo. Nawyzywalam sie od glupich blondynek i wycielam pokrowiec na oparcie po raz drugi, upinajac go tym razem na modelu, jeszcze przed przeszyciem oraz zostawiajac nie zaszyty otwor w najszerszym miejscu na gorze. Tym razem poszlo latwo. Jeszcze mala przymiarka...
... i mozna bylo zaszywac recznie ten kawalek, ktory i tak zniknie pod drewnianym palakiem krzesla.
Na koniec obydwoje ze slubnym troche sie nameczylismy, zeby poskladac i poskrecac wszystkie czesci do kupy, co wcale i wbrew pozorom nie bylo takie proste. Musielim na macanego odszukiwac pod materialem dziury do wkretow i dziurawic material, zeby wkret przez niego mogl przejsc i trafic tam, gdzie trzeba.
Udalo sie jednak! TADAM:

Nawet nie przypuszczalam, zem taka zdolna! Chwalipieta w kacie stala i tak nam opowiadala.
A ta mala dziurka w palcu niebawem sie zagoi.