Jest mi zle...

W ostatnim czasie jest mi zle, zarowno fizycznie jak i psychicznie. Dopadl mnie jakis marazm, paraliz umyslowo-cielesny. Czuje sie nienajlepiej, ale wole wyobrazac sobie najgorsze choroby, jakie mnie tocza, niz pojsc sie zbadac. Zreszta po co mi badania, skoro i tak nie mam zamiaru sie leczyc. A nie mam, bo to i tak nie ma sensu. Wszystko dokola, globalnie i lokalnie, nie napawa nadzieja na jakakolwiek poprawe i stabilizacje. Swiatowy konflikt zbrojny wisi w powietrzu, w interesie garstki finansowych gigantow od lat pociagajacych za polityczne sznurki, na koncu ktorych, w takt ich muzyki, tancza polityczne marionetki. Garstka ludzi, ktorych nazwisk nawet nie znamy i ktorych nie widzielismy nigdy na oczy, a ktorzy de facto rozstrzygaja o losach calej ziemi. To nie Putin, nie Merkel, nie Trump, nie krolowa angielska i nie inni pomniejsi - oni wykonuja polecenia, wbrew temu, co im samym sie wydaje. Kilka osob zgromadzilo niewyobrazalne srodki finansowe i to oni dzierza swiatowa wladze, jak jacys bogowie decyduja o zyciu i smierci milionow. Nie trzeba globalnej wojny, zeby pozbyc sie przeludnienia, uzywa sie znacznie lagodniejszych, choc nie mniej skutecznych metod. A przeludnienie jest faktem, ziemia da rade wprawdzie ich pomiescic, ale juz nie wyzywic, bo sama goni resztka sil, wyjalowiona rabunkowa gospodarka i jej skutkami w postaci zmian klimatycznych. Nasz Titanic jest juz w wiekszosci pod woda, ale na gornych pokladach nadal trwa bal, bo zadowoleni pasazerowie nie chca widziec zadnego zagrozenia, oni jeszcze nadal stapaja po suchym.
Nic tak naprawde od nas nie zalezy, marsze wolnosci, strajki, demonstracje, wybory - to jedynie pozory, ze o czyms decydujemy, bo juz dawno zadecydowano za nas.
Czy w obliczu globalnego zagrozenia moje osobiste problemy maja jeszcze jakies znaczenie? Dla mnie maja i to ogromne, ale i na tej niwie rozbijam glowe o mur nie do przebicia, stoje przed sciana, ktorej ani ominac sie nie da, ani na nia wspiac, nie mowiac o rozbiorce. To zbyt osobiste sprawy, zeby o nich pisac publicznie, jedno jest pewne, ze na nic nie mam wplywu.
Ostatnio doszly mnie wiesci, ze ktos, z kim kiedys bylam bardzo blisko, ktos niewiele starszy ode mnie, odszedl z tego swiata. Nie wyszlo nam, rozstalismy sie, bo nie moglam zaakceptowac pewnej jego wady. Przez ponad 30 lat nie obchodzilo mnie nic, co mogloby go dotyczyc, sprawa byla definitywnie skonczona, kontaktow zadnych. Teraz nagle chcialabym wiedziec, jak potoczylo sie jego zycie po naszym rozstaniu. To glupie... Mam od niedawna kontakt z jego siostra, z ktora swego czasu bardzo sie lubilysmy, wiec dowiem sie powoli wszystkiego, bo pytania sie pietrza.
Z kregu znajomych dostaje same hiobowe wiesci, jak nie powazna choroba, to walka na smierc i zycie o majatek, miedze czy dzieci. Zawzietosc, nieprzejednanie, jakby mieli zyc wiecznie.
W domu nadal izolacja zwierzat i zycie przewrocone do gory nogami. Proby powrotu do normalnosci koncza sie niczym, musze interweniowac, koty sa znerwicowane, ja zreszta tez. Powoli ogarnia mnie bezsilnosc i beznadzieja. Odejsc i  miec wreszcie spokoj z ta zasrana doczesnoscia.
Nie wyrabiam, wszystko mnie powoli przerasta.

Przywracam moderacje komentarzy, to scierwo znow wrocilo i wydaje mu sie, ze ma prawo mnie pouczac. Przepraszam wszystkich za ponowne niedogodnosci.