Klinika.

W sobote kolo poludnia dzwoni do mnie corka, ze Malvina ma blisko 39° temperature, ze dzwonila juz do kliniki i kazali przyjechac. Ona sama tez ciezko przeziebiona, a jego rodzice rowniez oboje chorzy. Tata zostal z Gapciem w domu, a my pomknelysmy do kliniki. Dziecina byla wyjatkowo marudna, wciaz poplakiwala, a co najgorsze, w ogole nie chciala jesc i pic. Bez jedzenia nic by jej sie nie stalo, ale brak nawadniania przy takiej goraczce to juz niebezpieczne.
Wrocily wspomnienia sprzed dwudziestu kilku lat, kiedy to ja bywalam w tejze klinice na ostrych dyzurach z wlasnymi dziecmi, a najczesciej z Owsikiem na urazowce. Kiedy znalazlysmy sie juz na wlasciwym pietrze, nogi sie pode mna ugiely, bo poczekalnia byla pelna chorych dzieci z rodzicami. Zameldowalysmy sie w rejestracji i grzecznie usiadlysmy, zeby czekac. Corka mowi, ze tak jej sie pic chce i czy bym nie poszla czegos kupic. No to wzielam i poszlam, ale... nie uwierzycie! Chcialam pojsc na skroty do glownego wyjscia, bo tam byl sklepik i... pogubilam sie w labiryncie korytarzy. Az musialam zapytac o droge, bo w pewnej chwili nie wiedzialam, gdzie jestem. A skoro juz bylam przy wyjsciu, to pomyslalam sobie, ze skorzystam z okazji i wyjde sobie zapalic.
Wtem pacze ci ja, a tam rozgrzewa sie nasz klinikowy Christoph i bedzie zaraz startowal, no to wzielam i go dla Was nagralam. Nie wiem tylko, dlaczego mi sie tak lapy trzesly.

Wrocilam z ta woda mineralna, tym razem juz okrezna droga, ktora znalam i tam bym na pewno nie zabladzila. Tymczasem przez ten czas Malvina zrobila sie goraca jak piec i zaczela leciec przez rece, wiec poprosilam pielegniarke o zmierzenie jej temperatury, miala 41°, wiec natychmiast zaordynowano lekarstwo na jej zbicie, bo tak wysoka goraczka mogla juz zagrazac jej zyciu. Bylo nielatwo podac lekarstwo, bo dzieciakiem szarpal odruch wymiotny, ale jakos na raty dalysmy rade.
Siedzialysmy w tej poczekalni pod takim oto obrazkiem o bardzo znajomej tematyce:

No musialam go sfotografowac! Corka spogladala na mnie z niemalym zdziwieniem, czy juz mi odbilo, ze fotografuje te kury i czy powinna zawezwac psychiatre, czy moze jeszcze poczekac. W koncu i mnie sie pic zachcialo od tego czekania, a nie chcialam korzystac z butelki corki, bo mi zycie mile, choc niewykluczone, ze po pobycie w tej ciezkiej od zarazkow poczekalni pediatrycznej, i mnie w koncu dopadnie jakis plucny syfilis. Nie chcialo mi sie latac taki kawal do sklepiku, wiec poszukalam blizej automatu z napojami, a przy okazji znow wylazlam zapalic, tym razem blizszym wyjsciem od klinicznej du***y strony.

Minuty zmienialy sie w kwadranse, godziny, my czekalysmy, Malvina zapadala w niespokojny sen, by po 5 minutach obudzic sie z takim podrygiem, jakby ja ktos z tylu gwozdziem uklul. I w placz! I tak przez caly czas. W koncu zauwazylysmy, ze zaczyna spogladac przytomniej, a nawet sie do nas usmiechac. Kiedy zmierzono jej cieplote po wejsciu do gabinetu lekarskiego, miala juz tylko 38,5°. Ufff...
Pediatra zdiagnozowal u niej grype prawdziwa, dokladnie tak ja nazwal i zlecil leczenie objawowe, bo na grype nie ma lekarstwa. Malvina dostala wiec czopki przeciwgoraczkowe i kropelki do nosa. Zalecil rowniez, ze jesli do wtorku nie przejdzie, trzeba bedzie pojsc do jej pediatry. Mam jednak nadzieje, ze do tego czasu bedzie fit.
Pol dnia spedzilysmy w tej przekletej klinice, glownie siedzac pod kurami, a do domu wrocilam tak zmeczona, jakbym maraton przebiegla. Temperatura w dzien wzrosla do 17°, co jeszcze bardziej przytlaczalo, zbyt gwaltowny skok temperatury i zmiana cisnienia.