Na smietnik!

Jakie to uczucie, kiedy obce rece dotykaja dawno nie otwieranych szuflad, a obce oczy spogladaja na zdjecia w opaslych albumach? Czarno-biale, pozolkle, nierzadko pogiete. Albo te kolorowe, wyplowiale, nieperfekcyjne, poruszone. A na nich mlodosc dawno przebrzmiala, szczescie we dwoje, kiedy swiat byl jeszcze zdrowy. Zbierane latami szpargaly i pamiatki, dla tych obcych rak i oczu bez znaczenia. Jakis zasuszony kwiat... podarowany wtedy, na tej lace, okraszony goracym szeptem, spojrzeniem rzuconym ukradkiem spod rzes... teraz rozpadajacy sie w pyl. Jak wszystko inne, jak cale zycie.

Obce glowy decyduja, co zostawic, a co wyrzucic. A przeciez wszystko bylo takie wazne... Kiedys... Te usmiechy ukazujace garnitur wlasnych zebow, gladkie twarze, smukle sylwetki, nadzieja w spojrzeniu i to niezlomne przekonanie, ze tak bedzie zawsze.
Dwie obraczki, jedna mniejsza, druga wieksza. Ktos z rodziny je wezmie, bo sa cos warte. Ale nie zdjecia, nie te pozolkle kartki, tyle wnoszace w tamto zycie, tyle przypominajace o szczesliwie spedzonych razem latach, kiedy dom nagle opustoszal, bo ona odeszla, pozostawiajac po sobie rany, ktore nie chcialy sie zabliznic. Samotnosc wsrod przedmiotow krzyczacych wsomnieniami, powodujacych bol niemozliwy do ukojenia...
I to powolnie wciagajace bagno, zamykanie sie w sobie, tworzenie wlasnego swiata, tak odleglego od wszystkiego, co na zewnatrz. Coraz wieksze zapadanie sie w szczesliwa przeszlosc, odrzucanie problemow dnia codziennego. Coraz szczelniejsze zamykanie otaczajacej, kojacej skorupy przed wplywami zlego swiata, bo tylko tam, wewnatrz tej bezpiecznej banki, byla ona, zawsze gotowa do rozmow, rozesmiana i ciepla, pelna milosci. Coraz czesciej pozostawal w tamtym swiecie, zapominajac o wszystkim wokol, o rachunkach, o tym, zeby sie umyc, zmienic ubranie, zjesc i wypic.
Byla jeszcze muzyka. Tylko klasyczna, zadna inna. Setki plyt winylowych, pozniej kompaktowych, drogi sprzet, wygodny fotel i zapadanie sie w dzwieki, bez potrzeby pamietania o czymkolwiek.
Tak droga jej porcelana, ktora zbierala. Kwiaty, ktore hodowala. Ksiazki, ktore kupowala bez opamietania, bo tak lubila czytac. Namalowane przez nia obrazy, zeszyty pelne kaligrafii, odlane ze stearyny kwiaty i anioly. Pamiatkowe sztucce po jej rodzicach. Obrusy, posciel. Cale zycie...
On juz nie pamieta, jest na swoj sposob rad, ze nie musi o niczym decydowac.
Ktos obcy przejrzy to wszystko za niego, zadecyduje, co jest wazne i co musi zostac, bo przeciez zycie jeszcze sie nie skonczylo. Metryki, bardzo istotne dokumenty beda mu towarzyszyc do ostatka. A cala reszta? Te wszystkie ukochane drobiazgi? Nie ma na nie miejsca w niewielkim pokoju, zreszta on w wiekszosci nie pamieta, czemu sluzyly. Nie umie uruchomic radia, zeby moc zapasc sie w kojace dusze dzwieki muzyki klasycznej. Plyty winylowe pewnie ktos wyrzuci na smietnik, moze kompakty ktos inny zaadoptuje, dostana drugie zycie. A moze nie?
Meble? Kto by chcial? Nie sa antykami, choc stare, nie maja wartosci. Smietnik. Cale zycie pojdzie na smietnik. Przyjedzie firma, osilki powynosza wszystko z domu. Inna ekipa odnowi mieszkanie. Ktos nowy w nim zamieszka.

Dobrze, ze on nie jest swiadomy, ze cale jego zycie wyladuje na wysypisku. Rodzina nie chce niczego, przyjaciele i znajomi pobrali jakies drobiazgi na pamiatke. Reszte zalatwia obce rece robotnikow zatrudnionych w firmie oprozniajacej mieszkania. Hydrauliczna prasa dokona reszty dziela zniszczenia ludzkiej egzystencji. Nie bedzie sladu.
W uzgodnieniu z rodzina pomagam tu na miejscu w likwidowaniu mieszkania. Chodze po coraz bardziej pustych pomieszczeniach, wybieram sobie jakies drobiazgi, glownie ksiazki. Tez mam wszystko, niczego nie potrzebuje. Wezme jeszcze tylko kwiaty doniczkowe, bo szkoda wyrzucac.
W przyszlym tygodniu mam uzgodniony termin z firma likwidujaca mieszkania.
Jakos mi smutno. Budzi sie refleksja, ze kiedys ktos powyrzuca na smietnik wszystko to, co ja ukochalam, bo nie bedzie potrzebowal starych gratow i moich fotografii w albumach. Taka jest kolej rzeczy, ale mam tylko nadzieje, ze albo juz nie bede zyla, albo nie bede miala swiadomosci, ze cale moje zycie wyladuje w smieciach. Serce by mi peklo!