Przelom.

Tak mi sie nie chce wracac do pisania, ale nie ma to-tamto, mam zobowiazania, a pewne wydarzenia nie pozwalaja mi o blogu i blogowisku zapomniec.
Przede wszystkim chcialabym Wam wszystkim najserdeczniej podziekowac za slowa pelne otuchy i wielkie wsparcie. Wiadomo, ze dostateczna tragedia jest utrata jednego z rodzicow, ale mozna i trzeba sobie to wytlumaczyc, ze taka jest kolej rzeczy i naszym przeznaczeniem jest grzebac najblizszych, pod warunkiem oczywiscie, ze sa to osoby z poprzedniego pokolenia. Kiedy jednak choroby i zagrozenia dotykaja nastepnego, czlowiek zaczyna popadac w panike. Dzieci zawsze dziecmi pozostana, bez wzgledu na to, jak bardzo sa dorosle i samodzielne. Nie wtracamy sie w ich zycie, ale pozostajemy w poblizu, zawsze gotowi do pomocy i udzielania porad, jesli ich potrzebuja. Czlowiek bedzie o nie drzal, poki zycia i nie chodzi wylacznie o ich zdrowie, ale rowniez o egzystencje i szczescie.
W moim zyciu wielkimi krokami zbliza sie przelom, wiekowy przelom. Nie odczuwalam go jeszcze 10 lat temu, teraz jest inaczej, bo wiele sie zmienilo. Zostalam polsierota, przejelam duchowa opieke nad mama i powoli przygotowuje sie mentalnie do bycia najstarsza w rodzinie.
O przelomie nie pozwolil mi zapomniec spisek, jaki zostal zawiazany na blogowisku, a ujawniony wraz z pierwsza paczuszka, jaka dostalam, z adnotacja na wierzchu, ze nie wolno mi jej otworzyc, zanim nie dostane znaku. Wtedy jeszcze nawet sie nie domyslilam, co mnie czeka w kolejnych dniach.  Bo otoz codziennie dostawalam kolejne przesylki, coraz wiecej, coraz czesciej, a kazda z tajemniczym napisem: nie otwierac, zanim nie dostane znaku. Listonosz patrzy na mnie juz co najmniej podejrzliwie, bo przez ostatnie lata, odkad tu mieszkamy, nie dostarczyl mi tylu przesylek, co w ostatnich dniach. Wszystkie grzecznie spoczely na rosnacej kazdego dnia kupie w goscinnym pokoju. Nieotwarte! Nie wolno, to nie wolno i juz.
Z ta lawina przesylek wiaze sie zabawne zdarzenie. Otoz jedna z nich wyslana zostala z USA, a ze to nie unia, paczka wyladowala w urzedzie celnym, skad mialam ja odebrac. Juz wielokrotnie zdarzalo mi sie odbierac stamtad adresowane do mnie przesylki. Procedury sa takie, ze tylko adresat ma prawo otwierac, dostalam wiec nozyk i sama musialam przecinac. Tyle tylko, ze tym razem, po przecieciu tasmy przytrzymalam pudelko zamkniete i wtajemniczylam celniczke w zasady spisku urodzinowego, proszac jednoczesnie, zeby sama sprawdzila zawartosc, bo ja nie chce i nie moge jej znac. Odwrocilam sie, ona pogrzebala w srodku i jeszcze sama zakleila je tasma, zebym nie miala pokusy zajrzec do srodka. Na koniec mi pozyczyla dobrej zabawy przy otwieraniu tego stosu.
Wlasnie, kiedy pisze ten post (sobota, wpol do poludnia), maz wyjal ze skrzynki kolejna bombelkowom koperte, a w chwile potem zadzwonil do drzwi paczkowy z trzema o wiekszych gabarytach. Trzeba Wam bowiem wiedziec, ze pocztylioni listowi przemieszczaja sie u nas na rowerach i biora ze soba tylko przesylki, ktore pasuja do skrzynek na listy. Wieksze gabarytowo biora pocztylioni paczkowi, a ci juz jezdza samochodami. Zdarza sie wiec w ostatnim czasie, ze jednego dnia mam dwie dostawy przesylek od Was.
No i jak tu Was nie kochac? Ktos to musial zorganizowac, skoordynowac, ponamawiac wszystkich do udzialu w niespodziance. Teraz splywa na mnie ta lawina serdecznosci z calego swiata, a ja sie zastanawiam, czym sobie na to zasluzylam. Ludzie! Oczy mam przez caly czas podmokle...
Takie przelomy przechodzi sie znacznie lagodniej przy tak ogromnym wsparciu. I nawet nikogo z darczyncow osobiscie nie znam. No niesamowity ten fenomen blogowiska. Buuu.... chlip... chlip...