Jak sie w blocie taplalim.

Qrna, nie ma tak dobrze, zeby zmiany klimatyczne przebiegaly gladko i powoli. Dopiero co bylo 14° i wlasnie zastanawialam sie, czy juz jesien nadchodzi, kiedy nagle, z dnia na dzien, dopadly nas saharyjskie upaly. Dobrze, ze choc wiatr zdrowo powiewa, to sie tak bardzo nie odczuwa.
W piatek wzielam se wolne i polecialam po oknach, bo gdyby nie to, ze niedawno robilam badanie wzroku i dostalam nowe okulary, to pomyslalabym, ze gorzej z moja ostroscia widzenia, malo co bylo przez te szyby widac. W sobote byla jak zwykle psia szkola, cwiczyl tym razem slubny, a ja usilowalam znalezc jakis skrawek cienia, bo myslalam, ze zejde.
Niedziela powitala nas piekna pogoda, wiec wybralismy sie z Toyka na spacer nad northeimskie jeziorka, o ktorych pisalam TUTAJ, a gdzie pojechalismy w maju ubieglego roku, zeby odreagowac zmartwienia chorobami Kiry, bo bylo to dwa tygodnie przed jej odejsciem. Tym razem wybralismy inna droge, a z pewnoscia jeszcze nieraz tam zajrzymy, zanim zobaczymy wszystko, co jest zobaczenia godne.

Toyka dostala hyzia na widok wody, a mysmy pechowo zapomnieli wziac ze soba dluga smycz z domu. Blisko do wody tez nie dalo sie podejsc, bo brzegi sa dosc urwiste, a woda od razu gleboka. Wszystkie te jeziorka bowiem to zbiorniki wyrobiskowe, a z niektorych nadal wybierany jest zwir. Balismy sie puscic ja wolno, bo po pierwsze jeszcze obowiazuje smycz, po drugie jest tam ptasi rezerwat, a po trzecie bylismy daleko od domu i gdyby tak gdzies pognala, moglo by byc niehalo. W kazdym jednak mozliwym miejscu pozwalalismy jej pobrzechtac sie przy brzegu.

Pelnia lata, zielen nabrala glebi, gdzieniegdzie wsrod lisci blysnie zoltosc. Typowy letni upal saczyl sie z nieba, choc porywy wiatru zapobiegaly splynieciu potem. Przedjesienne kwiaty w pelni rozkwitu, a jezyny, choc calkiem juz czarne, byly jeszcze bardzo kwaskowate.
Moze i lepiej, ze uliczka, na ktorej normalnie parkujemy, byla jeszcze zablokowana po niedawnych podtopieniach, w podblizu plynie przeciez Leine, bo zmuszeni isc pieszo, wybralismy inna droge, wokol jednego z jeziorek.

Kolejna okazja do kapieli

Po falach widac, ze wiatr wial dosc silnie

Nastepna lagodne zejscie do wody, wiec trzeba korzystac

Tu nawet Toya troche poplywala

Jakies rezerwuary? Chyba juz nieczynne, bo bardzo pordzewiale

I znow

Czesc, z ktorej na biezaco wydobywa sie zwir

Nagle uwage nasza przykul halas, jaki rozlegl sie niedaleko. Wielka chmara dzikich gesi wzniosla sie w powietrze i gegajac glosno, jak to gesi, poszybowala w strone polderow, o ktorych pisalam w zalinkowanym powyzej poscie.

Tam, gdzie chcielismy pojsc, stala woda po kolana i nie bylo jak jej ominac, poszlismy wiec z powrotem i skrecilismy gdzie indziej, gdzie niestety droga rowniez byla jeszcze bardzo grzaska, ale tam nie zastanawialismy sie dlugo, tylko po prostu sciagnelismy buty i dalej taplalismy sie na bosaka.

W sumie radocha, bo dawno nie mialam okazji chodzic boso na memlonie natury, gorzej bylo tylko znalezc pozniej w jeziorku odpowiednie miejsce do umycia nog, zeby moc ponownie sie obuc. Ale dalismy jakos rade. Przy podmoklym polu, nalezacym do rezerwatu, znalazlam kolejny punkt obserwacyjny, cos w rodzaju ambony mysliwskiej, ale z okienkami dla aparatow fotograficznych, jak w przypadku innych platform widokowych. Wyjatkowo bolesnie wchodzilo sie boso po tej drabinie, a potem schodzilo, ale nie moglam sobie odmowic.

Dzieki pedzonym wiatrem chmurom, upal nie byl dokuczliwy

Moja rodzina taka mala tam na dole

A to owo podmokle pole pelne ostow, ktorym wiatr wyrywal puszki nasion i roznosil po okolicy

Obeszlismy kolejne jeziorko dokola i wyszlismy na drugim koncu tej zamknietej dla ruchu uliczki, gdzie zaparkowalismy jeszcze przed zagradzajacym ruch szlabanem. Po drodze zajrzelismy na znane nam z ubieglego roku platformy obserwacyjne, ale nic ciekawego na jeziorach sie nie dzialo.

Po drugiej stronie wody widac te rezerwuary, ktore wczesniej focilam

Takie ptactwo ponoc tam zyje, ale ja nie widzialam nic, oprocz stada gesi

Wieje. I dobrze!