Szczygiel i osa.

Bylam u znajomych, tam, gdzie rosna opisane przeze mnie sloneczniki. Tym razem mialam wiecej szczescia w fotografowaniu amatora ziarenek, bo zerowal na sloneczniku, ktory rosl tuz pod oknem, wiec schowana za firanka, mialam mozliwosc sfotografowac go calkiem z bliska.

Nie mogl mnie widziec ani poczuc mojej bliskosci, mimo ze czujnie krecil lebkiem, rozgladajac sie wokolo.

Wzruszajace bylo miec go tak blisko, prawie na wyciagniecie reki, widziec go tak dokladnie, sama nie bedac widziana.

Czasem mialam wrazenie, ze patrzy mi w oczy.

 

Trwalo to dluzsza chwile, a ja korzystalam i robilam fotki jedna za druga. Wreszcie odlecial. Juz mialam chowac aparat, gdy na drugim oknie dostrzeglam uwieziona w domu, troche senna zapozniona ose.

Porobilam jej kilka zdjec, choc nie bardzo chciala pozowac, wspinajac sie po szybie i opadajac z powrotem na dol. Wreszcie otworzylam okno i wypuscilam ja na zewnatrz, skoro tak bardzo tego chciala. I tak dni jej sa policzone, na dworze jest juz za chlodno dla owadow, a i w domu nie znalazlaby niczego do jedzenia.