Bad Sooden-Allendorf.

W tym osmiotysiecznym miasteczku bylismy juz niejednokrotnie, ale jego urok przyciaga i chce sie wciaz tam wracac, zwlaszcza, ze polozone jest nie tak daleko, jakies 40 km od nas. To typowy przedstawiciel niemieckich badow i kurortow, wypieszczony, wydmuchany, zadbany i drogi. Pelen towarzystwa geriatrycznego i innej wzajemnej sanatoryjnej adoracji, aroganckich klenerow kazacych czekac na siebie godzinami i sklepow z kiczowatymi pamiatkami. A jednak jest piekny!
Lezy w Dolinie Wery, wokol gory, a pod spodem poklady soli i gorace zrodla. Samo zdrowie!

Dwa nagusy zapraszaja do term.

Bad Sooden slynie z olbrzymich tezni solankowych, zbudowanych w XVI wieku. Polazilismy w kolko, poinhalowalismy solanke, palnelismy Guciu przemowe dydaktyczna po niemiecku, bo Gucio nie chce rozumiec po polsku i podreptalismy na glowny deptako-plac, gdzie sie wszyscy lansuja.

Niech Was nie zmyli bialo-czerwona flaga przy wejsciu do tezni, nie wciagneli jej na maszt z naszego powodu (a szkoda!). To tylko tradycyjne barwy rodowe jakiegos tam typka, ktory sie miastu przysluzyl. Ma ulice nazwana swoim imieniem i sanatorium. Nie pomne juz nazwiska, a szukac mi sie nie chce.
Na deptak przeszlismy pod Brama Solna sluzaca za punkt kontrolny handlarzy soli, ktora niegdys byla drogim towarem i podlegala surowej konroli.

I znow flagi w polskich narodowych barwach, tylko na odwyrtke, jak z Monaco.
Promenada pelna jest boskich starenkich, ale odremontowanych domow, ciekawostek zwiazanych z historia miasteczka, fontann, rzezb i kwiatow. Po przeciwnej stronie parku tkwi dosc nowoczesny dom zdrojowy i kompleks kulturalno-oswiatowy.

Pamietalam z poprzednich bytnosci przeuroczy kosciol na wzgorzu i bardzo chcialam go tym razem sfotografowac. Choc Hesja uchodzi za land katolicki, nie brakuje w niej rowniez kosciolow ewangelickich, jak wspomniany St. Marien. Bardzo w moim guscie jest prostota kosciolow ewangelickich, bez tego bizantyjskiego a kiczowatego przepychu cechujacego swiatynie katolickie.

Po zwiedzeniu przybytku religijnego, postalismy pod juz wystawiona na zewnatrz palma, zastanawiajac sie, co robic dalej z tak mile rozpoczetym dniem, az Gucio wpadl na pomysl, zebysmy gdzies usiedli zjesc lody, czemu przyklasnelam z entuzjazmem.

Pochlonelam ten milion kalorii z niejakim trudem, bo choc bardzo lubie lody, podana porcja przerosla moje oczekiwania. Ale co tam, warto bylo! Pychota!
W zasadzie po takiej orgii mialam ochote juz tylko sie polozyc i umrzec z rozkoszy, ale w koncu nie po to pojechalismy zwiedzac i wdychac lecznicze powietrze, zeby tracic czas na umieranie. Podreptalismy wiec na druga strone rzeki, zeby zwiedzic czesc Allendorf. Przeszlismy przez w sumie trzy mosty, bo Wera jest tam jakos dziwnie rozgaleziona i wyglada, jakby byly tam co najmniej trzy rzeki, a nie jedna.

Nie dotarlismy jednak na drugi brzeg, bo Gucia bolaly nogi. Popatrzylismy tylko na sylwetke kosciola, tym razem katolickiego i pozachwycalismy sie schodzacymi nad sam brzeg rzeki ogrodkami, wprost do parkujacych na wodzie lodek.
W drodze na parking raz jeszcze weszlismy na teznie, zeby nawdychac sie do pelnego upojenia. Moj slubny wyjal kanapke, a Kira probowala go zahipnotyzowac wzrokiem. Oplula sie przy tym tak mocno, ze po naszym odejsciu pozostaly mokre deski. Gucio natomiast pracowicie skubal sol z tezni, zeby miec czym obiad posolic.

W sumie zrobilam okolo setki zdjec. Gdybyscie chcieli obejrzec wiecej, mozna kliknac TUTAJ.