Moj zielony album.

Zabralam go od rodzicow, kiedy bylam u nich na wiosne, jeszcze u nich obojga, ostatnio bywam juz tylko u mamy. Jest spory, zielony jak trawa, z wytlaczana okladka, staroswiecki, jakie produkowano 60 lat temu, starannie wykonany introligatorsko, z czarnymi stronicami w srodku, do ktorych przyklejalo sie czarno-biale fotografie. Te pierwsze byly wywolane domowym sposobem, pewnie gdzies w lazience przystosowanej do funkcji domowej ciemni fotograficznej. Z opowiadan znam, ze tato zorganizowal jakies odczynniki i troche bawil sie w wywolywanie zdjec, ktore robil mi odkupionym od kogos staroswieckim aparatem, takim z harmonijka. Nie mial

powiekszalnika, zdjecia sa wiec kwadratowe, w formacie kliszy. Wtedy takie klisze byly dostepne, na rolce bez oslony, wiec zakladalo sie je do aparatu w calkowitej ciemnosci, zeby nie przeswietlic. Na kliszy miescilo sie tylko 12 zdjec. Te pierwsze zdjecia w albumie nie sa dobre, ani dobrze skadrowane, ani porzadnie wywolane, tym jednak cenniejsze. Niewiele bylo tych amatorsko wywolywanych zdjec, nastepne oddawalo sie do wywolania fotografowi, byly znacznie lepszej jakosci.

Ja w takim starodawnym becie z pierza, z koronkami i falbankami, pewnie z jakichs zasobow rodzinnych, bo takie rzeczy przechowywalo sie przez pokolenia. Teraz pierze dla niemowlakow jest niewskazane, a przegrzewanie to juz w ogole, ale wtedy tak sie o malenkie dzieci dbalo.
Ja w ocynkowanej wanience podczas kapieli. Te piekne kolorowe plastikowe cudenka wymyslono dopiero znacznie pozniej, chyba bardziej dla rodzicow, niz dla dzieci. Mnie wystarczala sama woda, zeby byc szczesliwa, uwielbialam sie brzechtac. Chyba od poczatku zycia woda byla moim zywiolem i wygladalo na to, ze bylo mi wszystko jedno, w jakim pojemniku sie znajduje.
Wspolny wyjazd na wies do cioci, zwierzeta gospodarskie i moje spotkanie z cielaczkiem. Widac, ze

bylam troche niepewna, kiedy mialam go poglaskac po pyszczku. A pozniej tato wsadzil mnie na jego grzbiet na oklep i tego bylo mi za duzo. Rozplakalam sie. Z opowiadan znam historie z kogutem. Byla to duma ciotki, jakis rasowy egzemplarz, wyjatkowo agresywny w stosunku do ludzi, przyczajal sie gdzies wysoko i skakal przechodzacym na glowy, dziobiac bolesnie. Do momentu, kiedy skoczyl na mnie, bo w tej samej chwili moj tato ukrecil mu leb. Czlowiek, ktory w zyciu nie zabil zadnego zwierzecia, nawet kury na targu mama musiala kupowac juz niezywe. Byla awantura, bo ciotka nie mogla swojego karmazyna odzalowac.
Pozniej lato w Krakowie u dziadkow, u podnoza Wawelu, na jakiejs lace (uonce) z moja niezyjaca juz kuzynka, zwiedzanie starych uliczek. Moj tato w tym upale w garniturze, bo wtedy nie do pomyslenia bylo poruszac sie po miescie w stroju niedbalym albo w szortach.
Roslam, zdjec przybywalo. Pierwsze wspolne urlopy w osrodkach wczasowych, nad morzem, w gorach, migawki z Warszawy, dokad przeprowadzili sie dziadkowie, wczasy w osrodkach wojskowych z nimi, imprezy choinkowe u mamy w pracy - cale moje wczesne zycie, tak do 10 roku mniej wiecej. Album zostal zapelniony, wiecej sie nie zmiescilo.
Ostatnio w radiu niemieckim czesto slysze piosenke "Bilder im Kopf" (Zdjecia w glowie), traktujacej o czarnym fotograficznym albumie ze srebrnym guzikiem, w ktorym zebrane sa zdjecia i wspomnienia. Jak w moim zielonym. Mozna obejrzec i posluchac TUTAJ.