Jule i Pchelka.

Susanne poznalam przypadkiem, kiedy jeszcze bawilam sie w regularne uczestnictwa w tupperparty, ona bowiem po godzinach dorabiala dzialalnoscia w organizowaniu tychze. Na codzien pracowala jako pielegniarka. Natychmiast ja polubilam, bo to taka pozytywnie zakrecona wariatka. Jej znakiem firmowym byly pomalowane na 10 kolorow paznokcie i dwie rozne skarpetki, zawsze tak chodzila i niejednokrotnie zwracano jej konfidencjonalnym szeptem uwage, ze pomylila skarpetki, jakby co najmniej wstazka papieru toaletowego zwisala jej z majtek. Kto ja znal, ten wiedzial.
Ladna nie byla, mam na mysli te klasyczna urode, wlosy miala koloru nijakiego, krotkie i zawsze potargane, nie upiekszala sie makijazem, byla chuda, ruchliwa, ale z jej twarzy nigdy nie znikal usmiech. I chyba nie bylo to skrzywienie zawodowe, ona byla taka pogodna, choc zycie jej nie piescilo. Amputowano jej obie piersi i choc kasy chorych w Niemczech finansuja ich rekonstrukcje, Susanne nie chciala nosic z przodu poduszek silikonowych, nie zgodzila sie na operacje. W jej przypadku brak piersi nie rzucal sie wcale w oczy, bo jak wspomnialam, byla chuda i ten deficyt mogl uchodzic za wrodzony. Na posiadanie dzieci tez nigdy sie nie odwazyla, twierdzac, ze zle geny nie powinny byc przekazywane dalej. Zyli razem z mezem, psem i kotem, oddajac sie podrozowaniu carawaningowemu. Mieli wypasiony woz mieszkalny, wyposazony i zapakowany, wiec kiedy naszla ich ochota, po prostu wsiadali i jechali przed siebie. Swoje zwierzaki rowniez przyzwyczaili do podrozowania. O ile jednak z psem nie ma na ogol problemow, tak koty podrozuja niechetnie. Ale nie ich Jule, ona byla zapalona podrozniczka. Ktoregos roku, podczas letniego pobytu nad Morzem Polnocnym, Jule zniknela. Byla od zawsze kotem wychodzacym, wiec rowniez na kempingach lazila sobie wolno razem z psem, ale zawsze wracala do samochodu. Urlop sie konczyl, oni musieli wracac do domu, a Jule nie bylo. Porozwieszali ogloszenia, powiadomili miejscowych i opiekunow kempingu, wszystkim zostawili swoj numer telefonu z prosba o natychmiastowe powiadomienie, gdyby Jule znow sie pokazala. Wrocili do domu w podlych nastrojach, a zaraz w nastepny weekend pojechali z powrotem nad morze w nadziei, ze moze kotke znajda. A potem znow w nastepny i kolejny, az do jesieni. Wtedy dowiedzieli sie, ze Jule zyje i ma sie niezle. Zamieszkala sobie w sasiedniej wsi, sama wybrala sobie dom i nie teskni. Pojechali tam, ale Jule ani myslala z nimi wracac, stanelo wiec na tym, ze zostaje w nowej rodzinie. Skoro chce...

To akurat nie Floh, ale bardzo podobny kociak

Dom bez kota byl jednak pustawy, pies tez jakos zmarkotnial bez kociego towarzystwa, do ktorego byl przyzwyczajony, stanelo wiec na tym, ze odwiedza schronisko i adoptuja nastepczynie Jule. Kiedy zobaczyli czarniawe malenstwo zerkajace na nich wielgachnymi oczkami, milosc byla natychmiastowa, porazajaca i, co wazniejsze, obopolna. Wzieli stworzonko do domu i nadali imie Floh czyli Pchla. Wniosla w ich zycie wiele radosci, nawet staruszek pies ulegl jej urokowi. Kiedy miala kilka miesiecy, stalo sie nieszczescie, ktorego nikt, nawet w najsmielszych wizjach, nie mogl przewidziec.
Otoz ich pies uwielbial jesc obierki od jablek. Ktoregos dnia maz Susanne siedzial w fotelu i obieral sobie jablko, a naprzeciw niego, na poslaniu, lezal pies i z uwaga sledzil poczynania swojego pana w nadziei, ze dostanie mu sie skorka. Byl to duzy czarny mieszaniec, podobny do labradora dlugowlosego, ale wiekszy od przecietnego przedstawiciela tej rasy. W jednym ulamku sekundy rozegrala sie tragedia. Moj opis to jakby zwolniony film, bo wszystko zdarzylo sie jednoczesnie. Pies byl leciwy, wiec pan nie chcial go fatygowac z poslania i rzucil mu obierke, ktora psisko chcialo zlapac do pyska. Obierka leci... psi pysk otwarty w oczekiwaniu na nia... nagle jak spod ziemi pojawia sie Floh... robi skok w strone obierki, ktora jest juz prawie w psim pysku... i kotka nadziewa sie okiem na wystawiony kiel! Obserwowala lecaca obierke, zeby zlapac ja w locie, nie patrzac, gdzie sama upada. Koci krzyk... psie przerazenie... stan przedzawalowy u pana. Wszystko to dzieje sie praktycznie rownoczesnie.
Krew. Nawet nie bardzo wiadomo w pierwszej chwili, co sie stalo. Panika. Susanne nie bylo w domu, wiec szybka decyzja: kot do transporterka i jazda do weta. Niestety, oka nie dalo sie uratowac i od tamtego czasu Pchelka egzystuje jako jednooka koteczka.
Czy ktos zawinil? Czy mozna bylo tego uniknac? Oszczedzic zwierzeciu strachu i cierpienia? Niby wiadomo, ze koty lubia lapac cos lecacego, ale zeby tak wyladowac okiem na psim zebie? Chocby czlowiek nie wiem jak glowkowal i przewidywal, kot zawsze wyprzedzi go o krok w pomyslach na uczynienie swojego zycia niebezpiecznym, prawda, GosiAnko?
Jednak wszystko dobre, co sie dobrze konczy... Jak w tym i Ankowym przypadku.

**********************************************************************************

Jeszcze raz chce Wam serdecznie polecic blog "Nietykalni" Ani Skibniewskiej, dziennikarki piszacej miedzy innymi do tygodnika NIE. Ania bezkompromisowo sledzi i opisuje niegodziwosci nietykalnej wladzy oraz wiele patologicznych zjawisk powszechnych w Polsce. Akurat w zwiazku z moim przedwczorajszym postem Dom opieki, polecam dla porownania post Ani Stringi dla babci. Naprawde ciekawa lektura, szczegolnie dla tych, ktorzy uwazaja, ze w Polsce jest dobrze.