A na trzeci dzien...

Przez dwa i pol dnia, poczawszy od poniedzialku, przemykalam pod parasolka bardzo krotkie dystanse, najczesciej z domu do auta i z powrotem. Lalo, padalo, siapilo, kapalo, kapusniaczylo, bombardowalo - bez chwili przerwy, bez chociaz jednej minuty, juz nie slonca, ale co najmniej bez tej wszechogarniajacej wilgoci. Zastanawialam sie juz, czy najpierw zaczac budowac arke, czy robic termin do reumatologa. Nawet pies nie chcial nosa wysciubic. Ale o ile ja moglam w swoich interesach udac sie do wygodki, tak Toya musiala zostac wyprowadzona. Niby chciala, cieszyla sie, kiedy zakladalam, ja albo maz, obroze, ale tylko nosek na dwor wystawila, robila nagly wtylzwrot i gnala do domu z powrotem. Maz usilowal ja pociagnac choc na krotki spacer, to tak sie wila, az wyswobodzila sie z obrozy i uciekla mu do domu. Raz zrobila siusiu pod naszym balkonem, bo tam co najmniej bylo sucho i na leb nie lecialo. Toya jest jak Kira, nie zrobi ani na chodniku, ani na trawniku, zawsze odchodzi daleko w pola i tam sie zalatwia. A tu klops, chodzic po deszczu nie chce, od domu oddalac tez nie, ubrana w plaszczyk po Kirze siadla zadkiem jak przyspawana i nie chciala pojsc ani kroku dalej. Fusel tez tak mial podczas deszczu, ale jego po prostu wynosilam kawal od domu, a wracajac robil po drodze swoje. Toyka wazy juz ponad 20 kilo, wiec troche trudno ja dzwigac. Kazde wyjscie to byl cyrk.
Sroda przywitala nas... nie zgadniecie... padajacym deszczem, a ja mialam ochote puscic pawia. Pies dostawal juz hyzia, niewybiegany przez tyle czasu, ja powoli tez. Kiedy okolo poludnia deszcz zaczal zmieniac sie w mzawke, a niebo nieco pojasnialo, otucha i nadzieja wstapily w serce me. Po fabryce wracalam do domu bez mulacych szyby wycieraczek, az mi czegos brakowalo! W domu szybko cos zjadlam, capnelam aparat i pojechalam ogladac powodz. Ciezko bylo sie przebic, bo ulica biegnaca obok Kiessee byla pod woda, a wiec zamknieta dla ruchu, a druga obok w remoncie, tez nieczynna. A mamy przeciez wakacje i urlopy, wiec sporo ludzi brakuje. Ale nic to, najwazniejsze, ze NIE PADALO !!!

To jest ulica, po jej obu stronach widac czubki barierek mostku nad strumykiem Flüte

Flüte w srode

Tak Flüte wyglada normalnie. Jak wylewa, to te laki z prawej i lewej sa pod woda

Widoczna koncowka barierki  malego mostka nad Flüte

Zalane drozki parkowe

Psie kapielisko nie ucierpialo

Widok z gory z tamy

Kipiel i odmety

Widok z zapory na Flüte

Mniej wiecej ten sam widok, kiedy nie ma powodzi. Flüte prawie niewidoczna

Tyle dobra naplynelo z daleka

Bzykacze tez korzystaja z przerwy w padaniu

Tama na Flüte

Kiedy wrocilam do punktu wyjscia, wyjrzalo nawet slonce

Mniej wiecej to samo miejsce, ale zdjecie robilam z mostka, do ktorego teraz nie ma dostepu. To juz rzeka Leine

Tu tez sie nazbieralo na ledwie widocznej spod wody poreczy

A na zakonczenie dnia wygrzmocilam sie we wlasnym domu i ponioslam szkody na ciele. Szlam z balkonu do kuchni, a balkon po tych ulewach byl w cholere mokry, przeszlam przez dywan i na laminacie poslizgnelam sie, upadajac bynajmniej nie z gracja i wdziekiem. Ratujac sie przed niechybna smiercia, wystawilam reke i przywalilam o kant drzwi, glowa we framuge, a barkiem nie wiem w co, po czym klapnelam na prawy poldupek. Zyje jeszcze, jak widac, ale lapka spuchnieta i sina. Glowie chyba nic sie nie stalo, bo jeszcze umiem myslec. Jesli nie liczyc guza, ktorego na szczescie nie widac  pod wlosami.