Lunden.

Lunden to gmina w powiecie Dithmarschen, liczaca sobie ok. 1600 mieszkancow. Tam wlasnie bylismy goszczeni. Wiocha, jakich setki w Schleswig-Holstein. Wszystkie do siebie podobne, ale tak bardzo rozniace sie od miescin i wiosek w Niedersachsen, gdzie ja zyje.
Zabudowa wiosek jest bardziej gesta, a domy stoja jakby bokiem do ulicy i kazdy zwienczony jest trojkatnym dachem. Domy wygladaja jak wbite w ziemie, ich okna przy waskich chodnikach sa na wysokosci oczu, wiec sila rzeczy czlowiek zapuszcza spojrzenie wglab domow. Chyba w zwiazku z tym wiekszosc parapetow ozdobiona jest gustownie kwiatami (przewaga orchidei), wcale nie kiczowatymi figurkami, rzezbami, czy wyrobami artystycznymi ze szkla. Jest na co popatrzec, a niektore budza szczery zachwyt. Wiekszosc domow to czerwona cegla klinkierowa, sa nieotynkowane i naprawde zachwycajace.

Sielsko jest tym bardziej, ze w tej niebogatej gminie nie mieszkaja azylanci, niewiele jest tez obibokow na socjalu, wiekszosc to ludzie pracujacy, czasem bardzo ciezko. Wielu z nich musi pokonywac niemale odleglosci, by dostac sie do pracy, tak jak Eli corka i jej maz.
Wiocha ma swoj supermarket, apteke, lekarza, przedszkole i kosciol pod wezwaniem sw. Laurentiusa.


Tym kosciolem szczerze sie zachwycilam.

Goruje on nad wsia i z daleka juz jest widoczny.

Powstal w XII wieku, a rozbudowany zostal w XV. Wyraznie widac, jakby skladal sie z dwoch czesci.

Ta wezsza, bez dzwonnicy jest starsza.
Dzwonnice okupuja niezliczone wrony albo kawki, z daleka trudno zauwazyc. Robia niesamowity rejwach. Wieza koscielna zbudowana zostala dopiero w XIX wieku.

Najciekawszy jest jednak teren przykoscielny. Na sporej powierzchni pochowane sa rody bogatych chlopow. Widoczne na wielu nagrobkach symbole Czlowieka, Lwa, Byka i Orla, maja byc odpowiednikami czterech apostolow: Mateusza, Marka, Lukasza i Jana. Aniol trzyma w jednej rece godlo mezczyzny, a w drugiej kobiety z danego rodu.
Ostatni pochowek na tym cmentarzu mial miejsce w roku 1945.

Kiedy tak ogladalismy te groby, zagadnal nas jakis mezczyzna, czy chcielibysmy, zeby otworzyl dla nas kosciol, zebysmy mogli obejrzec jego wnetrze. Naturalnie, z wielka radoscia poprosilismy go o te grzecznosc, pytajac przy okazji, czy bedzie mozna fotografowac. I z tym nie bylo problemu.

Jako, ze jest to kosciol ewangelicki, jego wystroj jest bardzo surowy, brak tu bizantyjskiego przepychu znanego nam z kosciolow katolickich.

Oltarz, jak widac, to sam krucyfiks na tle okna, a bardziej z przodu stara chrzcielnica i lawy dla pastora. Po prawej stronie stala mownica. Oltarz, chrzcielnica i mownica wykonane sa ze szwedzkiego marmuru.






Surowe, stare lawy dla wiernych, prawie nagie otynkowane sciany, kamienna posadzka sprawiaja troche zimne wrazenie, ale serdecznosc tego pana, zaciecie, z jakim opowiadal nam o losach kosciola, dwoch pozarach, ktore go strawily, odbudowie i rozbudowie, wynagrodzila nam pierwsze wrazenie.

Widok po przeciwnej stronie oltarza zapiera dech w piersiach! Przepiekny kandelabr, balkon dla choru i cudnej urody organy.
40-ramienny kandelabr, pochodzacy z XVIII wieku ocalal z pozaru i zostal pieczolowicie odrestaurowany. W polowie XIX wieku wybudowano organy.







Organy nadal dzialaja bez zarzutu, napedzane miechami, jak za czasow ich powstania.

To lukowate sklepienie jest granica miedzy stara a nowa czescia tego interesujacego przybytku.
To tyle, jesli chodzi o Lunden, ktorego zwiedzanie zajelo nam jedno popoludnie.