Wigor.

Dzienny Dom Senior-Wigor w Lodzi Zrodlo

Do napisania tego posta zainspirowal mnie post Graszki i Jej odwiedziny w Centrum Barka. Takie osrodki sa niezwykle pozyteczne dla ludzi chorych czy starszych, ale jeszcze samodzielnych. Ludzi, dla ktorych pracujace dzieci maja za malo czasu, ktorym doskwiera samotnosc, a nie umieja znalezc sobie towarzystwa i zajecia. Wiedna wiec we wlasnych czterech scianach, popadajac nierzadko w depresje, czujac sie wykluczonymi i niepotrzebnymi. Kiedy nie musza wychodzic z domu, czesto nie chce im sie nawet rano ubierac.
Moja mama trafila do takiej placowki wlasciwie przez przypadeki dzieki empatii pani z MOPSu, ktora wczesniej zalatwiala dla taty pomocnika w codziennych czynnosciach, przesympatycznego pana Wiesia. Niestety, jak wiecie, pan Wiesio nie zagrzal dlugo miejsca u rodzicow, bo tato dosc niespodziewanie zmarl wczesniej, niz ktokolwiek sie spodziewal. Owa pani przyszla pozniej do mamy, zeby sfinalizowac wszystkie formalnosci i zakonczyc sprawe opieki. Przy okazji rozmowy zapytala, czy mama nie mialaby ochoty na taki dom dziennego pobytu dla seniorow, gdzie oprocz roznych zajec rekodzielniczych i ruchowych, kursow, pogadanek, dostawalaby dzienne wyzywienie.
Moi rodzice nie nalezeli do osob szczegolnie towarzyskich, mieli niewielkie grono przyjaciol, a poza tym wystarczalo im wlasne towarzystwo. Mama odniosla sie do jej propozycji z nieszczegolnym entuzjazmem, byla przybita smiercia taty i nie tesknila za poznawaniem nowych twarzy. Dlugo namawialam ja przez telefon, zeby choc sprobowala, przeciez nie podpisuje dozywotniego cyrografu i nikt jej nie zmusi do uczestnictwa, jesli nie bedzie jej sie podobalo, po prostu przestanie tam chodzic. Zgodzila sie sprobowac.
Teraz juz nie wyobraza sobie innego zycia, sama mowi, ze gdyby nie Wigor, nadal tkwilaby  w zalobnej depresji, nie chcialoby sie jej ubrac, "zrobic" i wyjsc z domu. Codziennie radosnie opowiada mi, co sie dzialo, co bylo na obiad (zawsze dwudaniowy z deserem plus tzw. koszyszek z pieczywem, wedlinami i owocami na kolacje i sniadania). Mama jest zadowolona, bo wszystko wysmienicie smakuje, gotowane jest na miejscu, a dania powtarzaja sie moze raz na dwa miesiace.
Na zajeciach rekodzielniczych stale cos tam dlubia, maluja, wycinaja, wyklejaja - mama nawet pojecia nie miala, ze mozna zrobic tyle z niczego. Dom wyposazony jest w salke cwiczen, gdzie mozna samemu potrenowac na rowerku stacjonarnym czy steperze, a trzy razy w tygodniu przychodzi trenerka i zneca sie nad staruszkami, zeby im poprawic forme. Wciaz wpada ktos z pogadankami, jak nie o zdrowym zywieniu i zapobieganiu chorobom, to o ostroznosci i chronieniu sie przed oszustami. Niedlugo ma ruszyc kurs komputerowy, wiec moze mama mi sie unowoczesni.
Organizowane sa wycieczki, potancowki, a latem ma ruszyc grillowanie w ogrodku. Nie ma przymusu przychodzenia na okreslona godzine ani zostawania do konca, a oplaty sa na kazda kieszen, bo osrodek ma dofinansowanie z miasta.
Niestety ilosc miejsc jest ograniczona, wiec nie kazdy moze sobie wejsc z ulicy i zostac na dluzej. W tym przypadku mama miala prawdziwe szczescie, ze pani z MOPSu jej to zaproponowala i ulatwila.
Nawet w czasie, kiedy bylam w Uc, nie przerwala chodzenia do pracy, jak to zartobliwie nazywa, tyle tylko, ze na bardzo krotko, ale byla usprawiedliwiona nieobecnoscia na zajeciach.
Atmosfera w osrodku jest ciepla i rodzinna, wszyscy mowia sobie po imieniu, a mama tak sie rozkrecila, ze czuje sie jak u siebie. Ja tez jestem spokojniejsza, ze co najmniej duchowo powodzi jej sie lepiej i nie mysli stale o tej dramatycznej stracie, jaka byla smierc taty po ponad 60 wspolnych latach  i ciesze sie, ze jest aktywna, ze spotyka sie i rozmawia z innymi.
Ciekawe tylko, czy jakis nawiedzony wlodarz nie wpadnie na szatanski pomysl likwidowania tych placowek w ramach oszczednosci i przymusu placenia haraczu kosciolowi. Pod mlotek poszlo juz hospicjum dla dzieci w Lodzi, a nowoczesny szpital polozniczy ProFamilia zieje pustkami, bo NFZ nie chcial podpisac z nim kontraktu, widac za bardzo rozpieszczali rodzace po ludzku kobiety, co z pewnoscia bylo sola w oku koscielnym chazanom, ktorzy w bolach rodzic kaza. Po co wiec staruchom jakies zajecia, jeszcze z tego dobrobytu beda za dlugo zyli i doili ZUSy.

Linek pod zdjeciem prowadzi na strone Wigoru, jak kto ciekaw, niech zajrzy.