Dom opieki.

Jak wiecie, przypadl mi w udziale dodatkowy obowiazek dogladania dziadka z doskoku. Zreszta trudno to nazwac obowiazkiem, nikt mi przeciez nic nie kazal, nikt o nic mnie nie prosil, jakos tak samo wyszlo. Jestem na miejscu, dysponuje samochodem, wiec nie jest to czynnosc uciazliwa czasem go odwiedzic, zalatwic najpotrzebniejsze sprawy, cos dowiezc, czy podzwonic w jego sprawach lub zdac telefonicznie relacje rodzinie mieszkajacej w innym miescie.
Przy czym ja tego czlowieka po prostu lubie, mimo jego dziwactw, wiec pomocy nie odbieram jako czegos przykrego czy przymusowego. Cala jego rodzine tez znam, choc poznalismy sie w niewesolych okolicznosciach na pogrzebie jego zony, stanowczo zbyt przedwczesnie zmarlej w wieku 66 lat. Widujemy sie w miare regularnie, kiedy przyjezdzaja z wizyta do Getyngi, czesto zapraszaja mnie do restauracji na pyszne zarcie.
Po dluzszym pobycie w szpitalu, rodzina zalatwila mu czasowy pobyt w domu opieki, jako ze jest nie tylko za slaby, zeby zyc samotnie, ale dodatkowo pojawila sie u niego dosc szybko postepujaca demencja, powinien wiec pozostawac pod stala opieka. Na szczescie pracownik socjalny kliniki zalatwia na zyczenie miejsce w pobliskiej placowce, wlasnie na pobyt czasowy lub, jesli zajdzie taka potrzeba, na stale. Od ponad dwoch tygodni jezdze go odwiedzac w tymze domu opieki.
Jest to relatywnie nowa placowka, niebrzydka, bardzo nowoczesna, dostosowana do najrozniejszych potrzeb ludzi nie tylko starych, ale chorych, niesprawnych lub wymagajacych fachowej calodobowej opieki, albo poszpitalnej, albo dozywotniej. Personel nie tylko jest uprzejmy, ale i serdeczny, kompetentny do bolu. Wszedzie sa mniejsze lub wieksze pomieszczenia wspolne, gdzie mozna posiedziec, poczytac, w cos pograc lub ogladac telewizje, jesli nie ma sie na to ochoty we wlasnym pokoju w samotnosci. Z glosnikow dobiega nienachalna muzyka. Organizuje sie dla mieszkancow wiele roznych atrakcji, jak koncerty albo zajecia ruchowe. Do dyspozycji maja sklepik, agencje

bankowa i pieknie urzadzony i zadbany park wokol budynku. Dla chetnych sa msze w specjalnie do tego przygotowanym pomieszczeniu, zwanym sala rozmyslan, a ksieza, czy pastorzy sa na przychodne. Wszedzie jest czysciutko, stoi mnostwo kwiatow, zarowno doniczkowych, jak i cietych, atmosfera niemalze domowa. Kazde pietro dysponuje balkonami na koncach korytarzy, gdzie mozna sobie wypoczywac na swiezym powietrzu, jesli nie ma sie akurat ochoty schodzic do parku. Pokoje sa obszerne z lazienkami przystosowanymi do potrzeb ludzi starych lub nie w pelni sprawnych, dziadek zajmuje akurat dwuosobowy, ale chyba sa tez jedynki. Lozka w pokojach sa jak szpitalne, ale z drewniana obudowa, co sprawia bardziej domowe wrazenie. Calosc przybytku jest dostosowana dla wozkow inwalidzkich, zadnych progow, przestronne windy z duzymi przyciskami w zasiegu reki i glosem informujacym o pietrze, na ktorym przystaja. Ogromna sala jadalna, obrusiki, kwiatki, duperelki i podobno bardzo smaczne i zdrowe jedzenie.
Pieknie, prawda? Dlaczego jednak nie lubie tam chodzic? Dlaczego chetniej bywalam w klinice?
Do domu opieki wchodzi sie od razu do wielkiego holu, bardzo gustownie urzadzonego, pachnacego, pelnego zieleni i ozdob, gdzie po lewej jest sala jadalna, po prawej, tuz przy wejsciu siedzi uroczy portier, sluzacy pomoca i informacjami, dalej sa windy. Hol jest stale okupowany przez grupe mieszkancow, jedni na wozkach, inni siedza w stojacych tam fotelach. Siedza nieruchomo, wzrok maja pusty, wbity gdzies przed siebie, malo kto ze soba rozmawia. Ozywiaja sie na chwile, kiedy otwieraja sie automatyczne drzwi wejsciowe, pozniej wracaja spojrzeniem gdzies w przestrzen. Zrezygnowani, otoczeni beznadzieja, nieruchomi, podobni do siebie. Majacy swiadomosc, ze tacy pozostana juz do konca dni swoich lub przeciwnie, nie majacy juz zadnej swiadomosci. Wola jednak siedziec tam, gdzie cos sie dzieje, zamiast zamykac sie w swoich pokojach, chca ogladac ludzi, tych obcych, z zewnatrz, z tamtego swiata, do ktorego kiedys sami nalezeli, ktorego byli aktywna czescia i z ktorego zostali odrzuceni. Niepotrzebi i nie chciani, chorzy, zuzyci, wyrzuceni na margines. Luksusowy, ale jednak margines.
Podobnie jest chyba w kazdym domu opieki. Niedaleko miejsca, gdzie mieszkamy, jest rowniez taka placowka, zbudowana z dala od ulicy, stoi w glebi. Na ulicy zas jest przystanek autobusowy, z wiata i lawkami. Tam, na tych lawkach przesiaduja pensjonariusze, glownie latem, choc na terenie maja lawki w zieleni. Wokol przystanku stoja wozki inwalidzkie z kolejnymi obserwatorami, ktorzy wola przygladac sie zyciu ulicy, ludziom z zewnatrz. Przejezdzam tamtedy kazdego dnia i za kazdym razem serce mi sie sciska na widok tych glodnych spojrzen. Glodnych swiata, ruchu, mlodych i zdrowych ludzi.
Jesli nie bede mogla sama mieszkac, kiedy utrace samodzielnosc, zestarzeje sie, ale zostanie mi jakas resztka swiadomosci, odbiore sobie zycie, bo za zadne skarby nie chcialabym dolaczyc do tej gromady, chocby w najlepszym i najbardziej komfortowym domu opieki.

***********************************************************************************

Przedwczoraj dotarla do adresata nagroda w konkursie konikowym. Dla tych, ktorzy nie sa czytelnikami bloga Old Smuglera, mozliwosc przeczytania o niej TUTAJ. To tak gwoli ujawnienia szerszej publicznosci mojej tajemniczej nagrody.

************************************************************************************

Wczoraj natomiast zajeta bylam kretactwem. Krecilam kogle-mogle na skale bez mala przemyslowa, bo mialam do dyspozycji 1,5 litra spirytusu i robilam z tego koniak jajczarski. Tyle wyszlo:

Jajeczne swieta moga nadchodzic!