Layal.

Layal byla wesolym dzieckiem, czrnowlosym, ciemnookim, typowym dla swojej rasy. Pochodzila z Libanu, choc zupelnie nie pamietala swojej ojczyzny. Jej rodzice wyemigrowali do Niemiec, kiedy byla malenka, a jej rodzenstwo urodzilo sie juz na obczyznie. Ojciec pracowal, matka zajmowala sie domem i wychowywaniem dzieci, co w ich kulturze jest czyms oczywistym. Pochodzili z jakiegos libanskiego zadupia, byli bez wyksztalcenia, za to mocno religijni, przez co rowniez bardzo konserwatywni. Do Niemiec przyjechali poprawic sobie sytuacje materialna, jak wiekszosc arabskich imigrantow.
Niemieckie pieniadze im nie smierdzialy, za to zachodnia kultura i owszem. Szczegolnie w kwestii obowiazku szkolnego ich corki. Babie przeciez niepotrzebne wyksztalcenie do rodzenia dzieci, domowej krzataniny i dogadzania mezowi. Za nic nie chcieli, zeby Layal przebywala wsrod zepsutych niemieckich dziewuch. Nie bylo jednak wyjscia, obowiazek szkolny dotyczyl wszystkich.
Z chwila, gdy jej mlodszy brat zaczal chodzic do szkoly, stal sie jej szpiegiem i "opiekunem", zawsze mial na nia oko, czy nie zachowuje sie nieodpowiednio, nie rozmawia z chlopcami, nie zdejmuje chusty i gorliwie donosil ojcu o jej rzekomych przewinach. Ojciec mial w stosunku do niej jedna metode wychowawcza, bicie. I tak nigdzie nie wychodzila po szkole, trzeba bylo pomagac w domu matce i poprzez areszt domowy zapobiegac ewentualnemu przesiaknieciu kultura zachodnia.
Tyle tylko, ze dziewczynka byla bystra, a z czasem posiadla wieksza wiedze od rodzicow. Byla baczna obserwatorka i sluchaczka, podobalo jej sie, ze jej rowiesniczki moga uprawiac sport, spotykac sie w swoim gronie lub z chlopcami, ze kobiety moga dowolnie wybierac sobie mezow, ba, nawet wychodzic za maz z milosci.
Layal powoli wkraczala w wiek dojrzewania i buntu, porownywala swoje zycie z zyciem kolezanek z klasy, krytycznie odnosila sie do skostnialych praw muzulmanskich. Ona tez chciala zyc, bywac, smiac sie wraz z innymi, a nie przesiadywac w domu. Urywala sie coraz czesciej swojemu bratu, chodzila z kolezankami do miasta pobuszowac po sklepach, raz nawet wyrwala sie na basen. Polajanki matki i bicie przez ojca robily na niej coraz mniejsze wrazenie. Po kolejnej awanturze w domu spakowala sie i uciekla wraz z dwiema kolezankami z klasy. Policja znalazla je w Hamburgu i odeslala z powrotem do Getyngi. Jak to jednak w takich przypadkach bywa, w sprawe wlaczyl sie Jugendamt, czyli urzad do spraw mlodziezy. Tam Layal poskarzyla sie, ze jest bita i zamykana w domu i ze nie chce wracac do rodziny. Jej wniosek potraktowano bardzo powaznie, zwlaszcza, ze przemoc w stosunku do dzieci jest czynem karalnym. Umieszczono dziewczynke w placowce wychowawczej, a przeciw ojcu wszczeto postepowanie karne.
Tego bylo chlopu za wiele! Nie dosc, ze baba, to jeszcze wlasna corka zlozyla na niego doniesienie, a on stracil nad nia kontrole i mozliwosc surowego jej ukarania za niesubordynacje. Postanowil walczyc. Nie, nie o corke i jej milosc, on walczyl o swoja wlasnosc, o zmycie afrontu ze strony niewiernych, o zemste za brak respektu dla swietych praw koranu. Kiedy Layal, pod opieka kuratora i w towarzystwie policji, zabierala z domu swoje rzeczy, ojciec oszalal.
Zabarykadowal sie w mieszkaniu z zona i dwoma synami i zagrozil wysadzeniem bloku w powietrze, jezeli nie oddadza mu dziecka. Mlodszego syna wystawil przez okno, przylozyl mu noz do szyi i stawial zadania zebranym na dole policyjnym negocjatorom. Zeby uniemozliwic mu ewentualne wysadzenie bloku, pozakrecano gaz na calym osiedlu, pozamykano wszystkie uliczki, rozpedzano gromadzacych sie gapiow. Layal siedziala roztrzesiona w policyjnym wozie, przerazona rozmiarem awantury, ktorej czula sie winna. Po kilku godzinach napiecia siegajacego zenitu, ojciec oddal sie w rece policji, a Layal postanowila wrocic do matki.
W niedlugim czasie ojca zwolniono z aresztu i wydawalo sie nawet, ze cos do niego dotarlo. W kazdym razie zachowywal sie poprawnie. Po zakonczeniu roku szkolnego rodzina postanowila wyjechac na wakacje do Libanu, zeby odwiedzic bliskich. Wrocili do Niemiec bez Layal, bo podczas wakacji dziewczynka zostala wydana w Libanie za maz. Miala wtedy 14 lat. Jej rola stalo sie rodzenie dzieci i uslugiwanie mezowi, a jej ojciec nareszcie odetchnal z ulga, bo z pozostalymi przy nim dwoma synami nie bylo zadnych problemow wychowawczych.
Po kilku latach Layal przyjechala z mezem i gromadka dzieci do Niemiec, zamieszkali tu na stale, bo w ich ojczyznie nadal zle sie dzialo i trzeba bylo poprawic sobie byt. Layal spokorniala, zbrzydla, przytyla. Nie rusza sie z domu, dba o dzieci i meza, ale jakos niewiele pozostalo w niej dawnej radosci, glodu wiedzy i przyjaznego nastawienia do swiata.
Ja jestem ciekawa tylko, jak ona bedzie wychowywac swoje corki...

Znow troche popacykowalam.