Gdzies tam na zewnatrz plynelo normalne zycie, a moj swiat zredukowal sie do kilku krokow w te i wewte. Cierpialam, ale i nudzilam sie jak mops. Bo o ile w ubieglym roku, kiedy usilowano mnie zdiagnozowac, latalam po calym szpitalu jak kot ze spyrka, o tyle tym razem dochodzilam jedynie do siebie po bardzo wyczerpujacej operacji, a takie dochodzenie to nie tylko bardzo bolesny, ale i najnudniejszy proces na swiecie.
Duzo spalam, czytalam, rozwiazywalam krzyzowki, a kiedy juz moglam chodzic, lazilam troche po parku, choc najczesciej moje drogi wiodly do palarni. Rytm dnia wyznaczaly posilki, ktore awansowaly do niejakiej atrakcji. Nawet umyc sie porzadnie nie moglam, poprzestajac na wycieraniu sie zwilzona myjka. Teraz jestem juz w domu, ale nadal nici z prysznica, ze nie wspomne o kapieli i tak co najmniej do poniedzialkowej kontroli i wyjecia szwow.
Szpital, w ktorym przyszlo mi spedzic ten tydzien, powstal w latach 90-tych XIX wieku. Pozniej byl wielokrotnie rozbudowywany i modernizowany, pozostaly jednak slady tamtego stylu architektonicznego. Przybytek jest niewielki, raptem 100 lozek, nie leczy wiec wszystkich dziedzin, koncentrujac sie na kilku wybranych.
Porobilam troche zdjec srajfonem, wiec ich jakosc pozostawia bardzo wiele do zyczenia.
To budynek, w ktorym lezalam. Fajnie mieli pacjenci w pokojach z balkonami, mnie przypadl niestety taki bez balkonu (podwojne okno na 1 pietrze na drugim zdjeciu), ale za to jedynka, z czego bardzo bylam zadowolona, bo nikt mi nie przeszkadzal.
Na lewym zdjeciu te waskie okna na pietrze to sala operacyjna, tam wlasnie mnie reperowali. Drugie zdjecie pokazuje szczegolnie nieprzyjemna bliskosc kosciola, katolickiego zreszta. Nie dosc, ze zegar wybijal cztery razy na godzine, bo to bylo jeszcze do zniesienia, ale te przeklete dzwony codziennie o 12.00, a w niedziele przez caly dzien, doprowadzaly mnie do bardzo zlego stanu nerwowego. Prosilam nawet meza, zeby dostarczyl mi jakiegos dynamitu, zebym mogla rozpizdzic te dzwonnice, ale nie chcial.
Okno przy schodach zdobily piekne, jeszcze oryginalne witraze. Za kazdym razem, kiedy szlam zapalic, przystawalam u szczytu schodow i delektowalam sie jego uroda i starannoscia niegdysiejszych budowniczych. W holu stal sobie przecudnej urody sekretarzyk, ot tak, dla ozdoby, bo nikt z niego nie korzystal.
W takim oto niewielkim pokoiku spedzalam wiekszosc czasu. Mialam wiecej szczescia niz rozumu z ta jedynka, bo jako pacjentce kasy chorych, a nie prywatnej, nie przysluguje mi wlasciwie pokoj jednolozkowy. Mialam jednak farta, ze akurat tylko to lozko bylo wolne, wiec nie musialam sie ogladac na innych i moglam robic, co chcialam i kiedy chcialam.
Jesli chodzi o widoki z okna, to na pierwszym zdjeciu jest widok na niewielki parking z okna w korytarzu, na ktorego koncu byl moj pokoj. Na drugim jest to, co ogladalam z lozka. Budynek po lewej to glownie prywatne gabinety lekarskie dochtorow pracujacych w szpitalu, ale nie tylko. Tam wlasnie przeprowadzalam rozmowy wstepne przedoperacyjne i tam tez bede chodzic na kontrole. Maly budynek z pruskim murem to siedlisko darmozjadow szpitalnych, czyli wielmoznego zarzadu.
A kiedy zapadal zmrok lub calkowita ciemnosc, widoki mialam takie.
Moje spacery po kilka razy dziennie wiodly przez caly korytarz, schody z witrazem i jakies 50 metrow parkiem (nie, to naduzycie, raczej parczkiem) do zadaszonej i oslonietej od wiatrow palarni...
... po ktorej prawej stronie rosly roze, a naprzeciwko rozciagal sie widok na ów parczek z porozstawianymi stolami i krzeslami dla chorych i odwiedzajacych. Tam wlasnie mogla mnie odwiedzac Kirunia. Byl tez Gucio z tata i probowal swoich sil we wspinaczce na jablonke, zeby nazrywac jablek. Cyknelam mu zdjecie, malo co go widac wsrod lisci.
Na drugi dzien po operacji spuchlam niemozliwie, nie moglam skrzyzowac palcow, nie miescily sie miedzy tymi drugiej reki. Dobrze, ze wtedy jeszcze nie bylam na chodzie i nie moglam spojrzec w lustro, podobno gebe mialam rownie nabrzmiala. Czort wie, skad sie ta woda we mnie brala. Przyslali do mnie terapeutke, ktora okleila mi obie rece az do lokci i kazdy palec z osobna, jakimis takimi niby plastrami, ktore mialy pelnic role drenazu limfatycznego. Troche bylam sceptyczna, ale to dziadostwo podzialalo, trzy dni nosilam i palce wrocily do poprzedniego rozmiaru. Geba tez, choc nieoklejona.
Nie wiem, czy mi krew zgestniala, czy inny czort, ale wszyscy mieli problemy i z wkluwaniem sie w zyly, i z pobieraniem krwi. Nawet anestezjolog, ktory na zylach zeby (zemby) pozjadal, w moim przypadku wkluwal sie trzy razy, zanim znalazl droge do podawania narkozy. Efektem sa siniaki na wszystkich mozliwych przegubach rak.
Na brzuchu zreszta tez od zastrzykow z heparyny. Jakby im tego srodka malo bylo, zmuszali mnie do noszenia w dzien i w nocy kabaretek samonosnych, tych ponczoszkuf kompresyjnych. Dobrze, ze mialo toto dziurke pod palcami i w najwieksze upaly mozna bylo sobie wietrzyc stopki. Zeby one jeszcze byly czarne! Ale nie, dali snieznobiale, jak jakiej pannie mlodej przed noca poslubna. Przed operacja dalam jeszcze rade sama je zalozyc, ale pozniej, kiedy zdejmowalam do mycia, musial sie meczyc moj maz - tyle sily potrzeba, zeby je wciagnac na noge, a mnie sil zupelnie braklo.
Przez ten tydzien mialam bardzo dziwna pogode, od upalow, poprzez burze i wichure, po drastyczny spadek temperatury do 9° rano. Maz musial donosic mi cieplejsze ciuchy, bo bylam raczej przygotowana na nieludzki skwar, nawet wentylator wzielam ze soba do szpitala. Glownie jednak panowaly dosc mocne wiatry i pogoda zmieniala sie kilka razy dziennie jak w kalejdoskopie, padalo, swiecilo, chmurzylo sie i tak w kolko.
 |
|
I jeszcze na koniec mala refleksja. Kiedy mialam juz wychodzic ze szpitala, najpierw podziekowalam pani sprzatajacej pokoje za ofiarne utrzymywanie w czystosci mojego. Kobitka bardzo sie wzruszyla, miala lzy w oczach, bo malo kto w ogole zwraca na nia uwage, a juz prawie nikt nie dziekuje za prace. Co tam jakas sprzataczka! Podziekowalam pani od kateringu, ktora codziennie zbierala zamowienia na posilki w dniu nastepnym. Nie zeby to jedzenie bylo jakos szczegolnie pyszne, ale wybor byl duzy i bardzo urozmaicony. Podziekowalam terapeutce od plastrow, ze takie byly skuteczne. Wreszcie poszlam do dyzurki pielegniarek i tam rowniez przekazalam wyrazy wdziecznosci za opieke, cierpliwosc i serce, jakie wlozyly w przywracanie mnie do zycia i zdrowia. One rowniez byly zaskoczone, bo nieczesto sie takie akcje zdarzaja. A czy to w koncu tak trudno slownie docenic czyjas prace? Podziekowac za nia? Oddzialowa az mnie (bardzo ostroznie) usciskala! Zdradzila mi tez, ze zauwazono moja powsciagliwosc w dzwonieniu, tak na dobra sprawe nie zadzwonilam ani razu, wystarczala mi czestotliwosc, z jaka one przychodzily pytac, czy mi czegos nie potrzeba. Pozniej, kiedy juz bylam na chodzie, robilam duzo sama, np. poprawialam sobie posciel czy odnosilam tace po posilkach. No bo skoro mam sile lazic do palarni, to i taca nie powinna byc mi straszna, co nie?
Moja refleksja dotyczy zdziwienia personelu, jakie budzilo moje zachowanie. Czyli co? Inne jasniepanie jak juz zalegly, to nie robily przy sobie nic, ani nie sprzataly za wlasnym tylkiem? Chociaz po parku brykaly i na to sil wystarczalo. A dzwonione bylo jak po straz pozarna, wystarczylo przejsc korytarzem, zeby uslyszec najmniej jedno wezwanie. Nie chce oceniac innych, moze faktycznie byli tak chorzy, ze nie mogli zrobic nic samodzielnie. Mam jednak wrazenie, ze w szpitalach budzi sie u niektorych tesknota jasniepanska do dzwonienia na sluzbe i wykorzystuja okazje, ze nikt im za to zlego slowa powiedziec nie moze.
A teraz nadszedl czas, zeby podziekowac Wam. Za kciuki, dobra energie, modlitwy, zyczenia powrotu do zdrowia, troske, wspolczucie i tesknote za moimi wypocinami. Oraz za zyczenia imieninowe. Pamietacie, dokladnie rok temu tez przyjmowalam zyczenia imieninowe w szpitalu?
Dla Was wszystkich ode mnie:
