Z punktu widzenia Bulczyka cz.2

W domu tymczasowym zaczela panowac bardzo nerwowa atmosfera. Ludzie byli jednoczesnie smutni i  szczesliwi, a ja pelna obaw, co to wszystko ma znaczyc. Znow sie balam, bo nic nie rozumialam. Moja kobieta biegala od telefonu do tego, w co czesto sie wpatrywala i stukala tam palcami. Smiesznie wygladalo, bo zaczela z tym rozmawiac. Podeszlam wiec zaciekawiona blizej, a ona wziela mnie na rece i powiedziala:
- Oto Buleczka (ze niby jaaa?). Czyz nie jest urocza?
A to odpowiedzialo jakimis nieokreslonymi piskami, ktore w ich mowie mialy chyba oznaczac zachwyt. Przyjrzalam sie blizej i dopiero teraz dojrzalam, ze w tym siedzi uwieziony jakis czlowiek, taki maly jak ja. Kobieta! Moja kobieta wytlumaczyla mi, ze tamta da mi dom, taki na zawsze. Nie chcialam, tu bylo mi dobrze, ale bo to przemowisz czlowiekowi do rozumu? On wie wszystko lepiej. Pozostalo mi wiec czekac, co z tego wyniknie i z rezygnacja poddac sie losowi. Moja kobieta pochlipywala po katach, tulila mnie i zapewniala o swojej milosci. Taaa, akurat! Gdyby mnie tak kochala, nie oddalaby mnie nikomu. Bylo mi smutno, nie moglam zupelnie nadazyc za tokiem myslenia ludzi.
Ktoregos dnia znow zapakowali mnie do pudelka i wsadzili do brzucha tego halasliwego zwierza. Kobieta zostala w domu, a mezczyzna pojechal ze mna. Nie protestowalam, bo i po co? Nic by to nie dalo, postanowilam poddac sie losowi. Dlugo jechalismy, oj, bardzo dlugo. Spalam sobie, zeby skrocic czas, troche przygladalam sie otoczeniu, wzdychalam zalosnie, ale jednoczesnie bylam ciekawa nowego. Nowe przyszlo w postaci innego mezczyzny i kolejnego stwora, w ktorego brzuchu sie usadowilismy. I znow jechalismy, jechalismy... Nuuuda.
W koncu jednak zatrzymalismy sie, a pudlo ze mna w srodku zostalo porwane przez kobiete. To chyba byla ta, ktorej mnie pokazano, ale tym razem byla znowu duza, znaczy jak inni ludzie. Wreszcie zostalam wypuszczona z tego ciasnego pudla. Z luboscia sie przeciagnelam, wyprostowalam kazda lapke po kolei  i rozejrzalam sie dokola. No, moze byc: drzewko-drapak, kuweta, miski z jedzeniem i piciem. Hmmm, nienajgorzej jak na razie. Spokoju mi nie dawaly dochodzace zewszad zapachy, jakby inny kot... i ten drugi, co porusza ogonem, ale nic nie moglam zobaczyc.

Kiedy juz wszystko sie uspokoilo, kobieta wziela mnie na rece, a ja sie do niej przytulilam. W koncu ten dom mial byc juz na zawsze, trzeba wiec bylo wywrzec jak najlepsze wrazenie. Bo moze znow mnie zechca oddac komus innemu? Mialam juz dosc tulaczki, chcialam naprawde zaczac nalezec, znalezc swoje docelowe miejsce na ziemi. Od razu wiec pokazalam kobiecie, jak bardzo ja kocham i wymruczalam, ze bede grzeczna, ze chce z nia zostac. Ona zas spokojnym glosem powiedziala do mnie:
- Buleczko, od dzisiaj bedziesz miala nie tylko prawdziwy dom, taki na zawsze, ale i nazwisko. Bedziesz sie nazywala Buleczka von P., a to znaczy, ze jestes nasza, ze wreszcie nalezysz, co bylo twoim marzeniem przez ostatnie miesiace. Jestes naszym dzieckiem.
W tamtej chwili znow ogarnela mnie ta blogosc, poczulam sie u siebie, bezpieczna i pewna, ze teraz to juz na pewno na zawsze...