Zakrecony poniedzialek cz.2

W drodze ze szpitala zrobilam  zakupy i musialam jechac jakimis koszmarnymi objazdami, bo co druga ulica w robotach drogowych. Czlowiek ma wrazenie, ze cale miasto jest rozkopane, a moze tylko ja mam takiego pecha i rozkopy sa wylacznie na trasach, ktorymi musze sie poruszac? W pewnej chwili uslyszalam dzwiek, jaki wydaje samochodowy pomocnik parkowania. Stalam akurat na swiatlach, wiec pomyslalam, ze ten za mna za blisko podjechal. Potem jednak ruszylam, a dzwiek nadal sie powtarzal.
Kiedys juz mnie to auto wytriksowalo, bo nagle sensory zareagowaly na ciezar mojej malej torebki polozonej na siedzeniu pasazera i rozlegly sie alarmy i fanfary zwiastujace, ze pasazer nie jest zapiety. Ten pomocnik parkowania (nie wiem, jak na to sie w Polsce mowi, u nas Parkhilfe) czasem wlacza sie, kiedy pada deszcz i nie wiem, czy reaguje na padajace krople, czy zachodzi w nim od wilgoci jakies krotkie spiecie i zaczyna piszczec.
Tego dnia jednak bylo sucho, nikt za blisko mnie nie stal/nie jechal, a ta franca miauczy, jak nie przymierzajac Miecka pod zamknietymi drzwiami sypialni. Przelecialam cala tablice rozdzielcza, czy mi sie gdzie jaka kontrolka nie zapalila, ale nie. Na chwile ustalo, potem znow sie rozjazgotalo, a ja cala w nerwach i mysle sobie, co za pech, ze akurat nie ma chlopa i ze pewnie bede musialam sama udac sie do warsztatu, zeby cos z tym zrobili, bo przeciez nie sposob sie skupic na jezdzie. Takie piukanie gorsze od pisania esesmanow podczas jazdy, rozprasza jak czort. Tak kilka razy wlaczalo mi sie, a potem przestawalo znienacka. No nerwy mialam, jak nie wiem co.
Kiedy bylam juz blisko domu, ale jeszcze podczas jazdy, zorientowalam sie, ze to nie pomocnik drze ryja, ale dzwoni moja komorka. Schowana byla w torbie, wiec jej przytlumiony dzwiek wzielam za cos zupelnie innego. Nie mam zestawu glosnomowiacego, bo nie jezdze w dalekie trasy, a w miescie  nie potrzebuje, zawsze moge za chwile oddzwonic.
Kamien spadl mi z serca, ze to tylko telefon, a  nie zbieszone alarmy. Potem jednak przezylam chwile najwiekszej grozy w zyciu. Juz w domu zobaczylam, kto dzwonil, a tam:
- kilkakrotnie komorka slubnego,
- kilkakrotnie komorka mamy,
- na telefonie domowym mruga, ze tez bylo dzwonione.
Zeby byla jasnosc, moi rodzice nie dzwonia do mnie prawie nigdy, ja mam specjalna taryfe na Europe, wiec dzwonie do Polski za darmo. Po co wiec oni maja wydawac na rozmowy zagraniczne? Wiem, ze tego dnia ojciec mial zaczac radioterapie, wiem tez, o ktorej godzinie i ze czeka sie na ogol bardzo dlugo. Gdybym wiec zadzwonila do domu rodzicow i nikt by nie odbieral, doszlabym do slusznego wniosku, ze jeszcze ich nie ma z powrotem. Kiedy wiec zobaczylam, ze nagle wszyscy dobijali sie do mnie, natychmiast pomyslalam, ze cos zlego zdarzylo sie z ojcem i chca mnie jak najszybciej o tym powiadomic. Myslalam, ze zemdleje ze strachu i w tamtym momencie balam sie oddzwonic. W koncu pomyslalam raz kozie smierc, tak czy inaczej musze sie tego dowiedziec i nie ma co zwlekac. I co uslyszalam?
- A nic... chcielismy tylko ci powiedziec, ze jeszcze siedzimy w szpitalu.
I po to trzeba bylo pierdylion razy dzwonic, mimo ze nie odbieralam, co znaczy, ze nie moglam. Zdolalam tylko wydukac:
- Wasze szczescie, ze jestescie ode mnie tak daleko, bo za te moje nerwy i strach chyba bym Wam glowy poodkrecala i zagrala nimi w pilke nozna.

Aaa, jeszcze cos! Pamietacie, ze robilam eksperymenty z rozmnazaniem rozy (rurzy) w kartoflu? O, TUTAJ o tym pisalam. Pozniej jeszcze wsadzilam dwie inne roze. I otoz jedna mi sie udala! Tamte dwie tkwia jeszcze w butelkach i nic nie chce z nich wyrosnac, ale tez nie schna i nie gnija, wiec niech sobie stoja, moze jeszcze cos z nich bedzie. A oto dowod:

Czyli metoda kartoflowa dziala!