Jestem biedna, nieszczesliwa i zazdrosna.

Niektorym ludziom wydaje sie, ze MIEC jest w zyciu wazniejsze od BYC. Kiedy sie ma, mozna innych zaczac pouczac, ze zle wlasnym zyciem pokierowali, ze sa w jakims stopniu gorsi, moze glupsi, ze podejmowali niewlasciwe decyzje, a juz na pewno ze zazdroszcza tym, ktorzy maja wiecej od nich. Zastanowilam sie zatem nad wlasnym marnym i biednym zyciem. Nikt mi nie pozostawil w spadku nieruchomosci ani innych majatkow, wszystkiego dorabialam sie sama i to co najmniej dwa razy, bo wyjezdzajac w tamtych czasach do Niemiec na zaproszenie i wize turystyczna, nie moglam zabrac ze soba ani mebli, ani innych wiekszych rzeczy. A meble mielismy naprawde piekne, antyki, ale poszly za bezcen, a my zaczelismy tutaj od nowa. Nie bylo wcale rozowo na poczatku, bo pracowal tylko maz, a ja oddalam sie wychowywaniu dzieci, bo uznalam, ze lepiej dla nich bedzie miec matke w domu niz latac z kluczem na szyi. Taka byla moja decyzja i nie zaluje, ze ja podjelam. Moglam poprzestac na jednym dziecku, ale jako jedynaczka wiedzialam, ze nie jest to dobre, wiec zamiast kariere robic, zostalam dla moich dzieci w domu. Moje corki wyrosly na madre, pracowite i samodzielne kobiety. Przyjaznia sie ze soba, sa dla siebie wsparciem, pomagaja sobie wzajemnie, a ja jestem z nich bardzo dumna.
Zawsze moge na nie liczyc, czy to podczas przeprowadzek i remontow, kiedy zwoluja do pomocy kilkanascie osob z grona swoich znajomych. Mnie pozostaje zajac sie aprowizacja, ktora potem wszyscy palaszuja na tekturowych talerzykach, siedzac na kartonach i podlodze. Jest wesolo, gwarnie, a robota idzie szybko. Oni zas wiedza, ze kiedy cos im sie odpruje, ja mam maszyne, ktora mozna wszystko pozszywac. Wiedza, ze kiedy zle im sie dzieje, moga poprosic o pomoc i porade. Moga wpasc na obiad do mnie czy do corek. Nie musze lamac sobie glowy, skad wziac pomocnikow ani czym zaplacic firmie przeprowadzkowej, mam po prostu przyjaciol, ktorzy zawsze pomoga, ale i u mnie znajda pomoc innego rodzaju. Na tym zycie polega, ze raz sie daje, raz dostaje.
Nie zawiodlam sie tez na innych przyjaciolach, czesto takich, ktorych nawet nie znam osobiscie. Kiedy Kira chorowala, kiedy musiala miec jedna operacje za druga, a my jechalismy juz na oparach, znalazly sie srodki, zeby ja ratowac. To tez dziala w dwie strony, ale zawsze latwiej kilkunastu osobom wysuplac po grosiku niz jednej zorganizowac cala niemala sume. Doswiadczylam ogromnej pomocy, ale tez bez ociagania pomagam innym w potrzebie, choc wiadomo, ze nie spie na pieniadzach i z nieba mi nie spada manna. Jednak robie to chetnie.
Kiedy obchodzilam swoje okragle urodziny, dopiero wtedy przekonalam sie, jak wiele osob mnie lubi. Nie byly to zdawkowe zyczenia po fejsbukowym przypomnieniu o urodzinach. Komus sie chcialo pomyslec o moim jubileuszu odpowiednio wczesnie, zeby zorganizowac zakonspirowana akcje uszczesliwienia mnie tego dnia. Innym chcialo sie cos kupic/zrobic wlasnorecznie, pieknie to zapakowac, pofatygowac sie na poczte i wyslac. Tylko po to, zeby mnie wzruszyc do imentu. Nigdy nie mialam tak cudownych urodzin. Drzwi sie nie zamykaly, byly dzieci, przyjaciele, sasiedzi, znajomi i wszyscy swietnie sie bawili w tym moim biednym za ciasnym mieszkaniu. Nie wspomne o wszystkich listonoszach i kurierach, ktorzy przez kilka dni znosili mi przesylki z calego swiata, a ktorych nie wolno bylo mi otworzyc przed wybiciem godziny X. Najwazniejsze jednak, ze moje corki byly ze mna, one przybylyby z konca swiata, zeby swietowac ze mna moje okragle urodziny.
Sami powiedzcie, czy ja nie jestem bardzo bogata? Po jakiego czorta mi pieniadze, kiedy mam  tylu serdecznych ludzi wokol siebie i to jest wiecej warte od pieniedzy. To mnie mozna zazdroscic.