Zlosliwosc losu.

No ja nie wiem, jakiego trzeba miec pecha. Czlowiek tyra przez caly tydzien w upale, a kiedy nadchodzi weekend pogoda sie psuje. Tak wlasnie bylo w ubieglym tygodniu, w sobote slonce postanowilo zastrajkowac i dobrze, ze choc nie padalo, wiec zaryzykowalismy wycieczke rowerowa. Znudzilo nam sie wciaz jezdzic nad jeziorka, wiec tym razem pojechalismy na polnocny zachod, w strone naszego bylego miejsca zamieszkania. Jechalismy sobie wzdluz rzeki Leine, pozniej wzdluz Grone - tam, gdzie swego czasu pokonywalam kilometry spacerujac z Fuslem. Pierwszy przystanek zrobilismy pod autobana, w miejscu, gdzie Fusel zawsze schodzil do rzeczki, zeby sie napic i zamoczyc lapecki. To jedno z nielicznych miejsc, gdzie dostep do wody nie jest ograniczony gestymi zaroslami i stromym brzegiem, nieprzyjaznym dla krotkich jamniczych lapek.

Dalej Grone wpada do Leine, wiec droga znow prowadzi nad ta ostatnia rzeczka. Niby drzewa jeszcze calkiem zielone, ale rosliny obrastajace laki (uonki) nad rzeka przybieraja juz przedjesienne kolory. Widok niezwykle smaczliwy.

Po przeciwnej stronie rzeki majacza w oddali zabudowania polnocnych dzielnic Getyngi, budynkow uniwersyteckich czy tez wiaduktu autostradowego (drugie zdjecie), pod ktorym jeszcze niedawno stalismy.

Powloczylismy sie po naszych starych zakamarkach, powspominalismy sobie dawne lata i pomknelismy dalej, zatrzymujac sie dopiero obok odkrytego niedawno przeze mnie stawu, gdzie na wyspie samica labedzia wysiadywala jaja. Teraz juz prowadza calkiem duze mlode, ale nie zdolalam ich sfocic przez geste krzaki porastajace brzeg stawu. A kiedy doszlam do jedynego miejsca z dostepem do wody, czekal juz tam na mnie ojciec rodziny i ostrzegawczo syczal.

Slubny odpoczywal sobie na lawce, a ja latalam wokol stawu w nadziei, ze znajde jakies mniej zarosniete miejsce na brzegu. Nadaremnie jednak.

I to juz w zasadzie koniec wycieczki. W tym pogodowym pechu mielismy jednak odrobine szczescia, bo dopiero po naszym powrocie do domu zaczal padac zapowiadany deszcz.