1. Owsik w zarodku.

Moja srednia corcia, zanim sie jeszcze urodzila, miala watpliwa przyjemnosc przezyc w moim brzuchu, moje trzy niebezpieczne i bolesne upadki. Pierwszy jako szesciotygodniowy zarodek, kiedy ja sama nie bylam jeszcze swojej ciazy pewna. Chcialam usiasc na krzesle, ktore stalo dalej niz myslalam, wiec usiadlam, ale na podlodze. Drugi raz, w piatym miesiacu, nie wyrobilam zakretu na swiezo wypastowanej i wyfroterowanej podlodze we wlasnym domu, kiedy ganialam sie ze starsza corka. Trzeci upadek byl najgorszy i najbardziej niebezpieczny, kiedy to w osmym miesiacu poslizgnelam sie na lodzie na ulicy i ze sporej wysokosci wyladowalam na kosci ogonowej. Zostalam tak siedziec na tym chodniku, zastanawiajac sie, czy to czasem nie koniec mojej przygody z ciaza. Dobrzy ludzie pozbierali mnie, chcieli nawet wzywac pogotowie, ale w tym momencie szybko ozdrowialam i powloklam sie w strone naszego pueblo.
Pewnie jakas slabsza ciaza za kazdym razem zakonczyla by sie z hukiem i krwotokiem, ale ta siedziala mocno i pomyslalam sobie, ze nic sie nie stalo. Jednak czas pokazal, ze te upadki nie pozostaly bez wplywu na dalsze zycie mojej corci. Tak mysle przynajmniej.
Zaczelo sie juz po urodzeniu, przez 9 miesiecy darla dziob prawie bez przerwy i rzadko spala. Najwiecej energii wykazywala noca, a ja chodzilam po scianach z niewyspania. Dwie inne bardzo szybko nauczyly sie spania w nocy i aktywnosci w dzien, ona miala swoj rytm. A moze, lepiej powiedziec, nie miala zadnego rytmu, bylo jej wszystko jedno, kiedy. Najwazniejsze, ze jej mialo sie na zycie i aktywnosc, wtedy wszyscy musieli stac na rownych nogach.
Kiedy tylko wypuscilam ja z lozeczka, zaraz nauczyla sie chodzic. To jakis ewenement, w wieku 8 miesiecy stawiala swoje pierwsze kroki, a miesiac pozniej juz biegala! Wygladala przekomicznie na swoich krotkich, krzywych nozkach, jak na beczce prostowanych, w ksztalcie litery O, i z pokaznym brzuszkiem, jak u glodujacych murzynkow. Przy czym zawsze robila to, co chciala, nie sluchala i szla w szkode. Na ulicy musialam ja stale trzymac, bo uciekala prosto na jezdnie. Horrror!
W domu odkryla wspinaczke wysokogorska, przysuwala krzesla do szafek i wspinala sie po nich, zeby usiasc na wysokosci blisko 2 metrow. Tego nie robila nawet starsza od niej o cztery lata siostra. Na chwile nie moglam spuscic jej z oka, zeby sie nie zabila. Do tego moj maz byl juz wtedy w Niemczech, wiec zostalam sama z psem i dwojka dzieci, w tym z jednym ekstremalnie nadpobudliwym ruchowo, choc nie werbalnie.
Pojechalysmy w trojke na wczasy do srodka polozonego w ogromnym kompleksie lesnym niedaleko Lodzi. Maly Owsik, jak ja nazywalam, mial wtedy rok i trzy miesiace, wiec motoryka byla u niej juz daleko rozwinieta, a mowa i rozum za nia nie nadazaly. Ktoregos dnia robilam przed kempingiem pranie, starsza grzebala w piaskownicy, Owsik byl z nia. Wystarczyl moment nieuwagi, by Owsik sie rozplynal, zniknal, wyparowal. Obydwie biegalysmy dookola, szukalysmy jej w panice - nic! Nagle od strony bramy wejsciowej nadszedl gosc z sasiedniego kempingu, niosac w jednaj rece swoje dziecko, w drugiej kopiacego go i gryzacego oraz wrzeszczacego Owsika. Znalazl ja juz poza terenem osrodka, idaca do lasu, rozpoznal i przyniosl, za co odplacila mu sie kasajac bolesnie swoim "kasownikiem" (miala wtedy 4 czy 6 zebow). Musialam przez caly czas miec oczy dokola glowy, a uwage napieta do granic wytrzymalosci. Owsik byl szybszy od bolidu Formuly 1, szybszy od moich mysli i trzeba bylo miec go stale na oku, bo w jednej chwili gotow byl sie zdematerializowac. Bezskutecznie probowalam przemawiac do Owsika, tlumaczyc zagrozenia. Efekt byl podobny, jak bym gadala do zwyklego owsika, czyli zaden. Nawet nie probowala pokiwac madrze glowka, ze rozumie, blyskala kasownikiem w szerokim usmiechu i dalej robila swoje.
Owsik rosl, nozki jej sie prostowaly, brzuszek malal, ale gadac nie chciala. Co bedzie tracila energie na zabawy intelektualne, skoro tyle ja kosztowalo poznawanie swiata za pomoca nog. Na gadanie nie bylo czasu ani ochoty. Wyjechalysmy wreszcie do reichu, a ja mialam nadzieje, ze w koncu czesc nielatwych obowiazkow, zwiazanych z wychowywaniem Owsika,  spadnie na mojego meza. Akurat! Ona go nie znala, wyjechal kiedy miala 3 miesiace i przez poltora roku go nie widziala. Przyspawala sie wiec do mnie i ani myslala przez najblizsze dwa miesiace uznac ojca za swojego. Przynajmniej starsza nie czynila mu takich afrontow, bo by sie facet zupelnie zalamal.

c.d.n.