3. Owsik w szkole.

Owsik zostal zapisany do zerowki w szkole. Do przedszkola nie chodzila, bo byl to okres naszych ciaglych przeprowadzek i zapisanie jej do jakiegos przedszkola mijalo sie z celem. Nie mielismy pewnosci, czy przy kolejnej przeprowadzce nie wyladujemy na drugim koncu miasta. Kiedy wreszcie osiedlismy na dluzej, ona wyrosla z wieku przedszkolnego, wiec zerowke zaczela w szkole. Miala fantastyczna nauczycielke, od ktorej dopiero wiele lat pozniej, podczas przypadkowego spotkania, dowiedzialam sie o Owsikowych ekscesach z poczatkow jej edukacji.
Zdarzalo jej sie zniknac z klasy. To w koncu nic nowego, bo w znikaniu Owsik osiagnal mistrzostwo swiata, ale dla biednej nauczycielki, odpowiedzialnej za cala klase, byl to wielki szok i strach. Po dluzszym poszukiwaniu, odnaleziono Owsika w piwnicy. Bylo tam tak zajmujaco, ze zapomnial sobie po dzwonku wrocic do klasy. I tak szczescie w nieszczesciu, bo mogl na przyklad wybrac sie piechota do domu po tym, jak mu sie nauka znudzila. Po niej mozna sie bylo zawsze wszystkiego spodziewac, za jej pomyslami nikt nie nadazal.
To wlasnie Owsik w Paryzu wybiegl z metra, a my zostalismy w zamknietym wagonie. Ja mialam juz przed oczyma wizje Owsika goniacego po torach nasz pociag, taka opcja byla wielce prawdopodobna. Stac ja bylo na najbardziej udziwnione wariactwa.
Moja mama okupila wczasy z Owsikiem i jej starsza siostra kolejnymi siwymi wlosami i znacznym uszczerbkiem na zdrowiu. Miala pod opieka nie swoje dzieci, wiec pilnowala ich jak mogla. Lecz nie z Owsikiem te numery! Latal, gdzie chcial, wracal, kiedy chcial, robil, co chcial. Zadna sila nie byla w stanie go zahamowac, zadne tlumaczenia, prosby i grozby. Owsik tak mial i juz. Mama, doprowadzona w koncu do ostatecznosci, zagrozila jej, ze jesli sie nie uspokoi, to ona zadzwoni po policje i Owsika zamkna do kozy. Owsik wcale sie nie uspokoil, ale zapamietal sobie jej slowa, bo pamietliwy byl jak slon. W drodze powrotnej do Niemiec, co chwile dopytywal sie, kiedy przekrocza granice. Wreszcie babcia oznajmila, ze sa juz w Niemczech, na co Owsik rezolutnie odrzekl:
- Teraz jestesmy w Mienczech i ty uwazaj, bo zadzwonie po nasza polizei.
Moja mama o malo nie zeszla, uslyszawszy te obietnice. Mnie powiedziala pozniej, ze to byl jej ostatni urlop z Owsikiem, chyba, ze dam w owsikowym wyposazeniu smycz i kaganiec.
Najlepsze byly owsikowe opowiesci, jak to z dziadkiem chodzila na wodke, jak jej pozwolil w wodce wioslowac i ze swiecilo swonce.
Meczylismy sie tak z Owsikiem kilka lat i nie sposob bylo sie na nia nawet zdenerwowac, byla zawsze pogodna, rozesmiana, przymilna i kochana. Dziadek ja wprost uwielbial, babcia mniej.
Dopiero w drugiej klasie jej nauczycielka wezwala mnie na rozmowe i zasugerowala, ze Owsik moze cierpiec na ADHD i zebym pogadala z naszym pediatra. Nie slyszalam wczesniej o tej chorobie, nie mialam nawet pojecia, ze cos takiego istnieje. Nauczylismy sie zyc z trudnym Owsikiem, szczegolnie pilnowac i miec go jakos pod kontrola. A tu cos takiego!
Pediatra przetestowal Owsika na wszystkie strony, badanie trwalo bardzo dlugo. Pozniej zaprosil mnie do siebie na inny dzien, juz bez dziecka. Rozmawialismy ponad dwie godziny. Najpierw wypytywal mnie o jej zachowania, reakcje i tysiac innych rzeczy. Zaopatrzyl mnie w sterte broszur na temat tego syndromu i po ich przeczytaniu, otworzyly mi sie oczy na cale jej dotychczasowe zachowania, niemozliwosc zapanowania nad nia i wszystko to, co nam dotychczas tak bardzo utrudnialo zycie. Pediatra wyslal ja jeszcze dla pewnosci na testy psychologiczne, ktore tylko potwierdzily jego przypuszczenia.
Diagnoze wiec juz mielismy, teraz zaczely sie schody...

c.d.n.

***********************************************************************************

Juz byl w ogrodku, juz wital sie z gaska...
W poniedzialek bylo calkiem zielono, no oprocz nagich galezi drzew. Nadzieja na rychle przybycie wiosny coraz blizej, przebisniegi tu i tam, temperatura dodatnia, choc bliska zeru. Czlowiek kladzie sie spac pelen dobrych mysli, a budzi sie we wtorek rano...
A tu zima z powrotem!