Arystokratyczne omdlenia.

Jak juz pisalam, po usunieciu zeba madrosci i przezyciu kolapsu, bardzo czesto zdarzalo mi sie tracic przytomnosc. Szczescie w nieszczesciu, ze na ogol wiem, kiedy to nadchodzi, wiec najczesciej zdaze sie zawczasu polozyc. Najczesciej, ale nie zawsze.
Pierwsza randka z moim obecnym mezem, bylismy na dyskotece pod Lodzia. Wypilismy po kawie i lampce koniaku, kiedy poczulam, ze robi mi sie slabo. Chcialam wyjsc na swieze powietrze, a wstydzilam sie powiedziec, ze bede mdlala. Zreszta, jak to wyglada? Calkiem przytomna i spokojnie mowi, ze bedzie mdlala? Myslalam, ze zdaze wyjsc na zewnatrz i tam zrobi mi sie lepiej. Nie zdazylam! Wylozylam sie jak dluga prosto pod nogami bramkarzy, podczas gdy maz poszedl w tym czasie zaplacic. Co pomysleli sobie bramkarze? Oczywiscie, ze naduzylam, o czym jeden powiadomil meza, a drugi wyniosl mnie na dwor. Kiedy jednak maz oswiadczyl, ze w ogole nie pilam, wszyscy wpadli w panike. Taka to byla nasza pierwsza randka, wstydu tylko sie najadlam.
Pozniej maz juz wiedzial, ze kiedy mowie, ze zaraz zemdleje, to nie ma zartow i trzeba mnie asekurowac, zebym miekko upadla albo zdazyla sie w pore polozyc.
Niejednokrotnie zdarzalo mi sie w nocy klasc na kafelkach w lazience, kiedy wedrowalam siusiu. Potem juz tylko wolalam meza, ktory prowadzil mnie do lozka.
Kiedy dzieci chodzily juz do szkoly, maz w tym czasie pracowal wylacznie na noc, wiec poranne wyprawianie potomstwa przypadlo mnie w udziale. I znow, jak czesto wczesniej, bedac w lazience poczulam nadchodzaca niemoc. Zamiast polozyc sie plackiem i przeczekac, lub w najgorszym razie pelzac na czworakach do sypialni, zeby w razie czego miec blizej do podlogi, ja postanowilam przejsc te kilka krokow, obudzic go i sama polozyc sie do lozka. Idac, stracilam przytomnosc, a uderzenie podlogi w twarz, ocucilo mnie na chwile. Przemacalam tylko, czy wszystkie zeby mam jeszcze na miejscu i znow popadlam w niebyt. Lomot obudzil nie tylko meza, ale i Owsika, ktory zaczal  drzec paszcze, ze mama umarla. Wtedy dzieci po raz pierwszy widzialy mnie w akcji i byl to dla nich prawdziwy szok. Kiedy po kilku godzinach spania doszlam jako tako do siebie, mialam wary jak Murzyn z Kongo, bo upadajac prosto na twarz, przegryzlam sobie dziasla i usta zebami. Dobrze , ze nie zlamalam sobie przy okazji nosa. Szkoda, ze nie zrobilam zdjecia, moglabym nim straszyc.
Kiedy Owsik byl juz nastoletni, znow mnie dopadlo i calowalam sie z podloga. Tym razem jakos zeby i ust korale pozostaly nienaruszone, za to Owsik targany strachem, wezwal bez pytania pogotowie, a te glupki chcieli mnie zaraz brac do szpitala.
Jeszcze kilkanascie razy w zyciu zdarzylo mi sie upasc i nawet poranic, najczesciej bylo to w miejscach publicznych, gdzie nie mialam okazji polozyc sie wygodnie albo nie zdazylam dojsc do sciany, zeby sie po niej z wdziekiem osunac
Bylam u niezliczonych lekarzy, nic nie stwierdzono. Serce mam zdrowe, mozg tez nienajgorszy, czasem tylko miewam za niskie cisnienie krwi, ale nie powinno miec ono wplywu na tak glebokie omdlenia. Tak wiec musze z tym zyc, czesto tylko zalegam na podlodze, starajac sie unosic nogi i najczesciej samo mi przechodzi. Nie ma jakiejs specjalnej sytuacji, kiedy mdleje, czasem odplywam ze strachu, ale przeciez w domu niczego sie nie boje.
Ostatni raz dopadlo mnie, kiedy bylam taka chora w grudniu. Przyzwyczailam sie juz, domownicy wiedza, jak reagowac, gorzej z obcymi i poza domem, ale daje jakos rade.
Jak wiec widzicie, miewam przypadlosci hrabianki Potockiej i omdlewam sobie od czasu do czasu, tak dla zabawy, jak jakas XIX-wieczna pannica scisnieta zanadto gorsetem. Do kompletu brakuje mi jeszcze waporow i chimer.