Joanno, jestes wielka!

Tak sie to zycie czasem w poprzek uklada! Nie dalej jak wczoraj, Abigail pisala, ze jej komputer postanowil odejsc z tego lez padolu i nie wiadomo, czy proby reanimacji przywroca go z powrotem do swiata zywych. Najgorsze, ze potracila wazne dane z dysku.
Technika to fajna rzecz, ale kiedy sie zbiesi, to klekajta narody!
Moja technika tez postanowila odmowic mi wspolpracy, choc w mniejszym stopniu. Aparat fotograficzny, ktory nabylam droga zamowienia w Otto i ktory liczy sobie 13 miesiecy, nagle przestal chciec przenosic zdjecia na dysk. Zeby miec jakis obraz co do przyczyny jego kaprysow, zasiegnelam jezyka u znajomego i razem doszlismy do wniosku, ze brak jest kontaktu w tym malenkim gniazdku w aparacie, do ktorego wtyka sie kabelek. Diagnoze wiec mialam, ale tu zaczely sie schody.
Kiedys bylo tak, ze zamowione w katalogu i bedace jeszcze na gwarancji artykuly, wysylalo sie z powrotem do sprzedawcy, czyli w tym przypadku Otto i oni zalatwiali albo reperacje, albo wysylke nowego. Teraz sie wycwanili, podaja numer telefonu do serwisu producenta i trzeba samemu sie z tym bujac. Zadzwonilam do Canona, powiedzialam co i jak, obiecali przyslac wytyczne na maila. Przyslali, a tam stoi, ze gwarancja jest na rok. Dzwonie do Otto, bo stamtad wiem, ze na dwa lata. Zapewnili mnie, ze gdyby Canon wystawil mi za reperacje rachunek, to oni go pokryja, bo od nich mam dwuletnia gwarancje. No to bylam juz uspokojona.
Z maila sciagnelam list przewozowy, ktory mialam wypelnic, zrobilam kopie rachunku i zadzwonilam do jednego z wymienionych serwisantow (w calych Niemczech sa tylko trzy serwisy, w Berlinie, Hamburgu i gdzies tam jeszcze) po kolejne wytyczne. Opakowalam aparat jakby byl z saskiej porcelany, bo nikt nie bierze odpowiedzialnosci za szkody w transporcie, i wyslalam do Berlina, oczywiscie na koszt wlasny. Dzien pozniej dostalam radosnego maila, ze przesylka doszla i mam czekac. Bylo to dwa tygodnie temu. Czekam wiec cierpliwie, ale cholera lekka mnie bierze, bo, jak wiecie, ja bez aparatu jak bez reki.
W tak zwanym miedzyczasie zdarzylo sie kilka ciekawych rzeczy, ktorych nie moglam sfotografowac, a bardzo chcialam. Powrocila zima i przepieknie ozdobila swiat caly. Postanowilam pisac na blogu, ze ten snieg calkowicie ignoruje, bo jakie mialam wyjscie? Przylecialy tez kwiczoly i malowniczo obsiadly nasza brzoze, byly ich setki, a ja bez aparatu! Dzisiaj na spacerze widzialam wrone atakujaca jakiegos drapieznego i wiekszego od niej samej ptaka. A ja bez...
Tak jojczylam i pomstowalam, ze mi corcia pozyczyla swoj na przeczekanie. Moglam wiec dzisiaj sfocic to, o czym wlasciwie ten post byc powinien i o czym traktuje jego tytul. Pewnie zastanawiacie sie, co ma wielka Joanna wspolnego z niezbadana a zawodna technika?
Jakis czas temu Joasia, ktora tworzy cudne papierowe koronki, poprosila mnie o adres. Juz wtedy bardzo sie ucieszylam, no bo w jakim celu mogla tego adresu chciec? Z niezdrowej ciekawosci? Raczej nie. Za duzo nie chciala mowic, ale ja juz czulam, ze przyjedzie do mnie jedno z tych filigranowych arcydzielek, ktore wczesniej podziwialam na Jej blogu.
W srode wracam z pracy, a w domu czeka na mnie koperta, gruba i wieksza, niz sie spodziewalam. Nawet nie sprawdzalam nadawcy, ja wiedzialam, ze to od Niej. Otworzylam niecierpliwie koperte, a tam...

Na miejscu dostalam serca palpitacji, wielokrotnych zejsc smiertelnych, ponownych zmartwychwstan oraz omdlen. Z wrazenia, z zachwytu, z radosci. Widzialam inne prace Joasi, ale TA przeszla moje najsmielsze wyobrazenia! Co za cudo! Jak precyzyjnie wykonane i dodatkowo wysadzane brylantami. Calosc pieczolowicie zaopatrzona w passepartout, nic tylko w ramki oprawiac! A ze godnej ramki nie znalazlam w piwnicznych czelusciach, musze wybrac sie po zakupy.
Moja radosc i zachwyt, zagrazajace bezposrednio mojemu zyciu i zdrowiu, byly niezmierzone, jednak na dalszy ciag nie bylam ani troche przygotowana. W swojej naiwnosci myslalam, ze to dzielo sztuki pergaminowej jest najpiekniejszym i wymarzonym prezentem i juz szykowalam koperte, wylozona dla bezpieczenstwa folia babelkowa, do wrzucenia jej do pojemnika z makulatura, kiedy niespodziewanie odkrylam w niej cos jeszcze.
Druga, mniejsza koperte, zaadresowana do... Kiry i Maciejki! Spytalam panienki, czy moge w ich imieniu otworzyc, zgodzily sie chetnie, mocno podekscytowane pierwsza w zyciu wlasna przesylka.
Otworzylam wiec i znow zycie moje znalazlo sie w niebezpieczenstwie. Caly proces omdlen i kwikow pelnych zachwytu zostal powtorzony. Oto, co dostaly moje panny:

Powiedzcie sami, czy to nie piekne prace? Od dwoch dni przygladam im sie prawie bez przerwy i nadziwic sie nie moge precyzji, z jaka zostaly zrobione. No, cudenka!
Kiedy znow bylam bliska umieszczenia, tym razem dwoch kopert w pojemniku z makulatura, znalazlam cos jeszcze! Byla to juz "tylko" kartka swiateczna. I dobrze, bo wiekszej dawki emocji na pewno bym nie przezyla i zasililabym grono aniolkow.
Corka przywiozla mi aparat dopiero wczoraj wieczorem, zamieszczam wiec fotorelacje z lekkim opoznieniem. Podziwiajcie i zazdrosccie!
Joasiu, jeszcze raz pragne Ci goraco podziekowac za ten wspanialy prezent, na ktory niczym sobie nie zasluzylam, ale z ktorego ciesze sie jak wariatka!