Pan Jurek.

Moj pierwszy kontakt z panem Jurkiem, a raczej jego pisanina, mial miejsce wtedy, kiedy bylam nieopierzonym dziewczeciem w wieku... bo ja wiem... okolo 10-12 moze lat. Juz w tych zamierzchlych czasach lubilam czytac i czytalam, oprocz ksiazek przeznaczonych dla podlotkow w moim wieku, rozniaste inne duperelki, ktore wpadly mi w rece. Wtedy otoz odkrylam, piszacego pod pseudonimem Jerzy Kibic, Jerzego Urbana i zaraz tez stalam sie jego zagorzala fanka oraz pokochalam miloscia goraca, choc nieodwzajemniona.
Z panem Jerzym zawsze bylo mi po drodze, wyrazamy podobne przekonania, jednakowo nie kochamy kleru, a serca mamy zdecydowanie po lewej stronie. Mamy tez wspolne miejsce urodzenia, choc rok sie nie zgadza.
Juz wyobrazam sobie wyraz obrzydzenia i dezaprobaty na twarzach niektorych z Was, ze Urban to Zyd i cynik, ze glodujacym robotnikom w twarz sie zasmial, twierdzac, ze rzad sam sie wyzywi, ze kala swietosci oraz klamie. Acha, o duzych uszach nie zapomnijcie!
Tylko, ze ja akurat lubie Zydow, w odroznieniu od rozmodlonych wyznawcow ober-Zyda, Jezusa z Nazaretu. A cyniczna prawde Urbana uwielbiam ponad wszystko, w przeciwienstwie do dobrotliwej hipokryzji np. papieza JP2 wraz z cala czereda jego slug. Co do Urbanowych rzekomych klamstw, jakos zawsze udaje mu sie wywinac wymiarowi sprawiedliwosci, przed oblicze ktorego wciaz i od nowa ciagaja go jakies swietoszki z obrazonymi uczuciami, jak nie wlasnymi, to religijnymi.
No dobra, uszy moglby miec mniejsze, ale w koncu nikt nie jest idealny!
Swoj tygodnik NIE zalozyl w czasie, kiedy juz wyjechalam z Polski na stale, wiec umknelo to mojej uwadze i stracilam okazje poznania pierwszych wydan. Pozniej jednak zaprenumerowalam i do dzisiaj otrzymuje jego tygodnik regularnie. A jest co czytac, bo pan Jerzy nie przejmuje sie martyrologicznymi swietosciami i wali prawde miedzy oczy. Jego zamilowanie do zbierania rzetelnych informacji, popartych twardymi dowodami, stawia go na pozycji nie do ruszenia, choc niejeden z jego "bohaterow" widzialby go najchetniej gnijacego w tiurmie.
Dlugo trwalo, zanim postanowilam zbratac sie z nowoczesnoscia i wejsc w posiadanie urzadzenia laczacego mnie ze swiatem internetowym. Kiedy jednak to nastapilo, pierwszym miejscem, gdzie sie zalogowalam, bylo forum tygodnika NIE, gdzie od razu poczulam sie jak w domu, wsrod podobnych mnie lewakow i antyklerykalow. Przezylam z nimi wspaniale spotkanie na zlocie, gdzie mialam prawdziwa przyjemnosc poznac Andrzeja Rozenka, wowczas jeszcze dziennikarza NIE, pozniej posla na sejm z ramienia Ruchu Palikota.
Z ludzmi tam poznanymi zaprzyjaznilam sie i znajomosci te trwaja do dnia dzisiejszego, choc ze wzgledu na okolicznosci, raczej wirtualnie. Niedawno pan Jerzy wydal nowa ksiazke, a ja zapragnelam ja miec, w dodatku z dedykacja od autora. Dzieki lancuszkowi ludzi dobrej woli moje marzenie sie spelnilo. Ktos zakupil dla mnie ksiazke, ktos pofatygowal sie do redakcji NIE, zeby wysepic dla mnie autograf, ktos zapakowal, nakleil znaczki, wyslal. I wiecie co? Nie chciano nawet ode mnie grosza za te przysluge, wszystko w gratisie.
Jestem nie tylko wdzieczna, ale bardzo szczesliwa. Mam imienna dedykacje od mojego dlugoletniego i pewnie juz dozgonnego idola.
Aniu i Danielu, najserdeczniej Wam dziekuje za trud i koszta poniesione w zwiazku z nabyciem, wysylka ksiazki i zdobyciem dla mnie dedykacji od pana Jerzego, to znaczy dla mnie naprawde bardzo wiele. Jestescie kochani!
Panie Jurku, panu dziekuje, ze zechcial pan dla mnie te ksiazke podpisac.

**********************************************************************************

Nie zapomnijcie o dzisiejszym dniu ojca. Czasy zmienily sie na tyle, ze niektore dzieci w tym dniu beda mialy co najmniej dwoch tatusiow do gratulowania. A jesli po drodze zdarzyly sie jakies rozwody i patchworkowe rodziny, to i wiecej.