Bomba pod samochodem.

Od czasu do czasu jezdzimy do Slubic, zeby tam spotkac sie z rodzicami. Na wielka wyprawe do Polski brak czasu, wiec jedziemy sobie, by spotkac sie w polowie drogi, bo i my, i rodzice mamy do granicy ok. 400 km. W Slubicach posiedzimy sobie 2-3 godzinki, wypijemy kawe, zjemy cos, wymienimy sie prezentami i w droge z powrotem. To wycieczka mniej wiecej na caly dzien, ale warto zobaczyc sie osobiscie. Odkad zlikwidowano granice, mozna mniej wiecej przewidziec czas jazdy, wczesniej nigdy nie bylo wiadomo, jak dlugo przyjdzie czekac na granicy, zeby wjechac do Slubic.
Zawsze z powrotem wieziemy pelna lodowke (samochodowa) pysznych wedlin i slodyczy.
Ale do rzeczy.
Trzy lata temu, jeszcze wtedy z Fuslem, wybralismy sie na spotkanie z rodzicami. Niedziela, brak ciezarowek, prawie puste drogi, wiec jechalo sie wygodnie i szybko. Prawie-prawie bylismy juz u celu, jako ze drogowskazy informowaly, ze do Frankfurtu nad Odra jest juz tylko 30 km, kiedy samochod zaczal sie dlawic. Pomyslelismy jednak, ze te kilka kilometrow zdolamy przejechac, a w Polsce zobaczymy, co sie dzieje. Samochod dlawil sie coraz bardziej, nie bylo ciagu, wreszcie w pewnej chwili huknelo, auto unioslo sie do gory, po czym wyladowalo i... cisza! Sila rozpedu potoczylo sie jeszcze kilkadziesiat metrow. Mialam wrazenie, jakby pod samochodem wybuchla bomba. Zamach jakowys, czy ki diabel? Kto by sie jednak na mnie chcial zamachnac? Co ja, Bin Laden jakis, zeby sie na mnie zamachac? Poniewaz jednak niezbadane sa wyroki opatrznosci, nie wykluczylam i takiej mozliwosci.
Wtoczylismy sie na pas awaryjny, wlaczylismy swiatla, postawilismy trojkat, wedle przepisow udalismy sie poza barierke i rozmyslamy, co dalej. Chwile przed calym zdarzeniem zdazylam wyslac smsa do rodzicow, ze za 15-20 minut jestesmy na miejscu. A tu kicha! Zawiadomilam, co sie stalo i kazalam czekac na wiadomosc, po czym zadzwonilam po naszego zoltego aniola, jak nazywaja ADAC. Szczesliwie jestem tam dlugoletnim czlonkiem, wiec holowanie mialam za darmo. Facet sam zaproponowal, ze zaciagnie nas do Slubic, bo tylko tam byla szansa na otwarty w niedziele warsztat.
Spotkalismy sie z rodzicami ze sporym opoznieniem, jeden warsztat byl zamkniety, w koncu znalezlismy inny i mechanik dal sie ublagac, zeby zajrzec co i jak.

Taki oto widok ukazal sie naszym oczom: eksplodowal tzw. garnek w ukladzie wydechowym. Cos tam bylo, ze paliwo dostalo sie nie tam, gdzie powinno i sobie wybuchlo pod wplywem goraca albo jakiejs iskierki, nie wiem. Facet wprawdzie naprostowal i zespawal nam ten garnek, ale brakowalo jakiejs czesci, ktora mogl zalatwic dopiero w poniedzialek.No to klops na wiankach! Auto musi zostac w warsztacie, ja powinnam wracac, bo w poniedzialek do pracy, wedliny nie wytrzymalyby do nastepnego dnia, bo naboje w lodowkach by sie roztopily. Nic, tylko usiasc i plakac.
Rada w rade, ustalilismy, ze zostaje moj maz, a rodzice zawioza mnie i psa do domu, przespia sie i wroca w poniedzialek do Slubic, a potem do domu. Tez im bylo nie po drodze, bo nie wzieli ze soba zapasu lekow, ktore przyjmuja codziennie, nie mieli nic, nawet szczoteczki do zebow. Przeciez w koncu nie planowali nigdzie w obcym miejscu spac. Dla ojca byla to tez meczaca podroz,  liczy sobie juz 80 lat, a w Niemczech jezdzi sie troche inaczej, do czego nie jest przyzwyczajony. Ja robilam za nawigacje i wciaz musialam uwazac, zeby nie zrobil jakiegos bledu, bo zmeczenie dawalo znac o sobie. Mama siedziala z tylu i dogorywala z goraca, a jest chora na serce, wiec mialam kolejne zmartwienie, czy nie bedziemy musieli szukac po drodze lekarza. Poza tym nerwy po calym tym strasznym dniu, pelnym strachu i niepewnosci, miotania sie w te i wewte, sprawily, ze bylismy mocno rozkojarzeni. Ojciec jednak nie chcial, zebym go zmienila za kierownica, co bylo mi nawet na reke, bo od lat jezdze wylacznie automatikiem, wiec nielatwo byloby mi sie przestawic na skrzynie manualna.
I to w zasadzie koniec tej ekscytujacej historii, rodzice sie przespali, z samego rana pojechali z powrotem, auto zostalo jako tako zreperowane, maz wrocil do domu. Pozniej tylko okazalo sie, ze przy okazji tego wybuchu nasz katalizator oddal ducha. Koszt nowego 500 euro.
Maz za to bardzo sie ucieszyl z mozliwosci spedzenia polowy dnia i wieczoru w polskim miescie, polazil sobie, pozwiedzal, bo i co mial robic z nadmiarem wolnego czasu.