Snieg.

Czasem w filmie potrzebny jest snieg, wiec sie go produkuje. Pewnie dzisiaj jakis zmyslny grafik komputerowy zasiadlby przed ekranem i spowodowal, ze na Saharze zaczalby padac snieg i tak dlugo by sypal, az pokrylby cala jej powierzchnie. W najgorszym przypadku inny specjalista od efektow specjalnych wymyslilby maszyne, ktora by ten snieg wygenerowala. Nie zapominajmy jednak, ze akcja mojej zajmujacej relacji z planu filmowego toczy sie ponad 30 lat temu w niespecjalnie zamoznym kraju i wiekszosc efektow specjalnych w filmie osiagana byla chalupniczymi sposobami.
Scena ma wygladac nastepujaco: Sieniawski byl nie tylko niezwykle bogatym magnatem, ale i wyjatkowo ekscentrycznym, wiec zaproszonych na bal gosci postanowil zaskoczyc sniegiem w lecie. Tylko skad w XVI wieku wziac latem snieg? Ano, dziewki dworskie bily piane z jajek i ona miala ten snieg imitowac. Zeby bylo jeszcze bardziej zimowo, sluzba wieszala na drzewach sople ze stearyny. Sieniawski pewnie mogl sobie na to pozwolic, zeby zuzyc miliardy jajek i robic z nich snieg. My nie.
Zostala wiec wezwana straz pozarna z agregatem pianotworczym i dalej produkowac ten snieg. Zeby bylo smieszniej, lezacy wszedzie prawdziwy snieg (byl to bardzo mrozny i sniezny listopad) zostal skrupulatnie usuniety. Przeciez finanse filmowe byly nieograniczone, a przekraczanie budzetu na porzadku dziennym. Nasza rola wygladala tak, ze przyjezdzamy saniami (na koleczkach) na ten bal, dziwujemy sie niespotykanemu latem bialemu szalenstwu, wyskakujemy z san, czerpiemy to cudo, obrzucamy sie nim, a w wejsciu stoi dumny magnat i przyglada sie naszemu zachwytowi i radosci z poblazliwym usmiechem. Magnat mial na dworze blazna, gral go karzel, nota bene przeuroczy gostek chyba z Torunia, gral w bardzo wielu filmach i mial na imie Jan. Kiedy straz pozarna poszla na calosc, natlukli tej piany na wysokosc ud. Jasio uwijal sie w tej pianie jak fryga, tyle tylko, ze nie bylo go w ogole widac, jeno pawie piorko na blazenskiej czapce poruszalo sie w te i nazad.
Klaps, cisza na planie, krecimy!
Zajezdzamy, wyskakujemy z san i... w jednej chwili nasze dlugie suknie i warstwy halek robia sie mokre, sztywne i baaardzo ciezkie. Kicanie po pianie staje sie prawie niemozliwe, trudno sie poruszac i niestety, to widac. Ciecie!
Powtorek bylo kilka albo i kilkanascie, a z kazda nastepna suknie nabieraly coraz wiecej wilgoci, a nasze ruchy byly coraz powolniejsze, bo kiecki kleily sie do nog odzianych w grube rajstopy i spodnie, zeby nam tylki nie pomarzly. Mokra byla juz nawet bielizna. Istny horror, bo wbrew najlepszym checiom, nie moglysmy z siebie wykrzesac pozadanego entuzjazmu i lekkosci ruchow.
Przy czym, widzac samodzielnie poruszajace sie piorko Jasia nad powierzchnia piany, dostawalysmy naglej glupawki, bo wyobraznia podpowiadala, jak ten biedak tam zamokl. Po uszy!
Ze nikt z nas nie dostal zapalenia pluc po wielogodzinnym babraniu sie w pianie na siarczystym mrozie, graniczylo chyba z cudem. Jednak katary posypaly sie jak z rogu obfitosci. Garderobiane o malo nie zeszly na zawal, kiedy przyszlysmy sie rozbierac. Kiecki byly w stanie zalosnym, a na dzien nastepny musialy byc znow nieskazitelne. Cala noc roboty!
Gdyby zostawili oryginalny snieg, nie tylko wygladalby bardziej prawdziwie, ale nie spowodowalby takich spustoszen w garderobie i naszym zdrowiu. Ale, jak juz wspomnialam, rezyser miewal swoje bardzo dziwaczne wizje, ktore musialy byc realizowane. Naszym kosztem. Sadysta!