Kaskaderzy.

To oddzielny gatunek ludzi. Kaskaderzy. Bardzo wysportowani amatorzy, desperaci gotowi na kazde ryzyko, wzajemnie sie zabezpieczajacy, niespecjalnie przeszkoleni w bhp. Takie byly czasy, tamci kaskaderzy nie byli zawodowo wyszkolonymi profesjonalistami. Wielu z nich poprzestawalo na rozwijaniu miesni, zaniedbujac nieco rozwoj szarych komorek, nie wszyscy na szczescie. Wychodzily z tego twory tryskajace testosteronem, z mozgami pozostajacymi w niejakim regresie.
Przyklady? Ano wsrod kaskaderow byli tacy, ktorzy specjalizowali sie w pirotechnice. Przychodze pewnego dnia na plan, a tam jeden siedzi, jeszcze nawalony lub juz skacowany, trudno bylo rozpoznac na pierwszy rzut oka, na pojemnikach z materialami wybuchowymi, z petem w ustach i cieszy sie z zycia, nie zwazajac na to, ze moze mu hmmm... jadra urwac.
Po dluzszym pobycie na planie, niektorym ludziom zaczely buzowac hormony. Tworzyly sie tymczasowe pary, nastepowaly przegrupowania w zakwaterowaniu, przeprowadzki. Kobiet na planie bylo niewiele, sporo z nich to wiekowe garderobiane lub charakteryzatorki, wiec mlode i niebrzydkie epizodystki, jakimi bylysmy, mialy niesamowite wziecie. U wszystkich, od technicznych poczawszy, przez kierownictwo, aktorow, na kaskaderach skonczywszy. Wbrew powszechnej opinii, modelki to nie zgraja dziwek chetnych na rozdawnictwo wlasnych wdziekow, nie wszystkie wiec mialy ochote byc poddawane mniej lub bardziej romantycznym zalotom. Niektorym panom wystarczala slowna odmowa, inni pozostawali glusi na wszelkie argumenty. Malo tego, im sie wydawalo, ze odmowa to zacheta, bo baby niby tak maja, ze nigdy nie powiedza nic wprost.
Nasza kwatera znajdowala sie na pietrze domu jednorodzinnego. Ktorejs nocy obudzilo nas dobijanie sie... do okien. Otoz wlasnie kaskaderzy postanowili udowodnic, ze nie straszna im wysokosc pierwszego pietra, a oblodzone rynny i gzymsy to dla nich nie przeszkoda, dla rozochoconych i wysportowanych chlopow. Nie otworzylysmy!
Nie wszystkie przeszkody byly nie do przebycia. Mieszkalysmy w trzech pokojach, po kilka w jednym. Drzwi do nich byly wprawdzie zamykane na klucz, ale zawieraly w sobie ozdobne szyby. Jeden z tworcow filmu, dzis znany i szanowany w branzy czlowiek, wiec pomine jego nazwisko, tak sie napalil na kolezanke z sasiedniego pokoju, ze przelazl przez szybe, mocno sie przy tym kaleczac. Realizatorzy mieli dodatkowe koszty, a dziewczyny przez kilka nocy spaly w praktycznie otwartym pokoju, zanim nie zostala wprawiona nowa szyba.
Byl jeden taki kaskader, mial ksywke, no powiedzmy Beton (w rzeczywistosci inaczej, ale to nie ma nic do rzeczy). Nazwany tak zostal przez kolegow z racji calkowicie zabetonowanych zwojow kory mozgowej, no glupszego mozna bylo ze swieca szukac. On jednak dumnie nosil to przezwisko, przekonany, ze chodzi o jego twarde umiesnienie (a moze nie tylko?). Na tego trzeba bylo uwazac, bo jak kazdy idiota, malo uzywal mozgu i wyczynial rozne ryzykowne brewerie.
Z jednym z nich natomiast szczerze sie zaprzyjaznilismy, bywal u nas w domu, juz po moim slubie, przy okazji spraw zawodowych w lodzkiej wytworni. Niedawno dostalam od jego zony zawiadomienie, ze zmarl w wieku szescdziesieciu paru lat. Dopadl go Alzheimer, wpadl pod pociag.
Wydawaloby sie, ze przy zachowaniu ostroznosci, kaskaderom nic nie grozi, ale gdyby tak bylo, nie mieliby pracy, a wszystkie niebezpieczne sceny wykonywaliby sami aktorzy. Otoz tak nie jest, a wypadki sie zdarzaja. Nawet tam , na planie, doszlo do jednego, na szczescie niegroznego.
Tatarzy strzelali glownie z lukow. Krecono scene, w ktorej jeden z kaskaderow mial byc postrzelony w piers. Pod kostiumem mial cos w rodzaju gipsowego pancerza, oblozonego, a jakze, nieodzownymi prezerwatywami z czerwona farba. Tyle tylko, ze strzelajacy nie trafil w pancerz i strzala utkwila w szyi.  Znow przydala sie karetka dyzurujaca na planie filmowym.