Powrot do przeszlosci.

Sama nie wiem, dlaczego tak nagle zaczelo mnie ciagnac do korzeni, ale od jakiegos czasu nosilo mnie, zeby pojechac tam zupelnie sama, bez rodziny, bez meza, dzieci i zwierzat. Uwierzycie, ze odkad wyemigrowalam, nigdy nie bylam w Polsce sama, zawsze ktos mi towarzyszyl. Tym razem jednak uparlam sie, biorac na siebie niewygody podrozy autobusem. Nic nie stalo na przeszkodzie, zeby maz pojechal ze mna, samochodem byloby wygodniej, moze nawet taniej. Ja jednak chcialam znow poczuc sie jak dziecko swoich rodzicow, spac w swoim panienskim pokoju i wrocic do przeszlosci, ktora skonczyla sie z chwila mojego zamazpojscia.
Ta potrzeba byla tak dojmujaca, nigdy wczesniej mi sie nic podobnego nie przytrafilo. Nie chce nawet myslec, ze byl to rodzaj przeczucia, choc biorac pod uwage wiek i schorzenia rodzicow, zdarzyc sie moze wszystko. Chodzilo to za mna, meczylo, wciaz przypominalo o sobie, niewiele wiec myslac spontanicznie zamowilam bilety i pojechalam.
Lodz sie zmienia, to juz nie jest miasto, ktore znalam w mlodosci. Nic nie pozostalo z wizerunku czerwonej robotniczej Lodzi, ona upadla nieodwolalnie, a to, co z niej pozostalo, powoli umiera i to widac na kazdym kroku. Pisalam na poczatku mojej blogowej dzialalnosci o tym szczegolnym miescie, ani ladnym, ani atrakcyjnym turystycznie, ale moim. Tam sie urodzilam, wychowalam, dorastalam, zalozylam rodzine, tam przyszly na swiat moje dwie corki. Ja to miasto na swoj sposob kocham, wiec widok jego upadku sprawia mi niemaly bol. Kto zyw, wyprowadza sie stamtad, za praca i lepszymi perspektywami, do innych miast lub zgola za granice. Nie ma srodkow na remonty, wiele kamienic zostalo wyburzonych, bo grozily zawaleniem, inne stoja podparte drewnianymi stemplami, odrapane i czesto niezamieszkale, co przy deficycie mieszkaniowym jest niemalym ewenementem.
Wiele jednak zostalo zrobione, sporo secesyjnych kamienic odremontowano, ale to wszystko kropla w morzu potrzeb. Wizytowka Lodzi stala sie Manufaktura i okazale budynki bankow, jednak im dalej od srodmiescia, tym gorzej. Zapadaja sie nawierzchnie ulic i domy przy nich stojace, garbia sie ludzie, ktorym odebrano szanse na godne zycie. Kwitnie drobny handel i uslugi, ale przemysl, ktorym miasto to slynelo, juz sie nigdy nie podniesie. Nawet nazwy niektorych ulic sa mi juz nieznane, pozmieniano je za prawicowych rzadow, jakby nie bylo nic wazniejszego do zrobienia.
Mieszkanie rodzicow to samo, ale sciany pociemnialy (nie mamy sil na remontowanie), firany pozolkly (a po co nam nowe?), meble w kuchni sie zuzyly (eee, dla nas wystarczy) i tak ze wszystkim. Jedynym kontrastowym elementem jest wielki telewizor, ktory dalismy rodzicom w prezencie na 80-te urodziny, inaczej slepiliby w ten stary, bo jeszcze byl na chodzie. Oni juz w nic nie chca inwestowac, zrezygnowali z wszelkich planow i marzen. W moim dawnym pokoju stoja juz inne meble.
Moi rodzice tez ci sami, ale lagodniejsi, bardziej tolerancyjni. I tacy krusi, jakby zapadnieci w sobie, ostroznie stawiajacy kazdy krok, powolniejsi w dzialaniach i wygladajacy na potrzebujacych pomocy, ktorej ja, jedyne ich dziecko, nie moge im dac. Widok sciskajacy za gardlo. Nie moge im dac tego, co im sie ode mnie nalezy, nie moge pomagac w codziennych obowiazkach, pielegnowac w chorobie, byc z nimi do konca. Strasznie mi to ciazy i odbiera sen, jednak nie chce tam wracac, nie moge, bo tu juz jest moj dom, moje dzieci, a w przyszlosci wnuki. Codziennie dzwonie, ale to nie to samo, co byc z nimi na miejscu.
Bardzo byli radzi z mojego przyjazdu, przescigali sie w przychylaniu mi nieba, zwlaszcza ojciec.
- A co zjadlabys na sniadanko?
- Co ugotowac ci na obiad?
A ja sobie wybieralam to, co bardzo lubie, a co bywa na tyle praco i czasochlonne, ze w domu tego nie robie.
- A moze to jeszcze, a moze tamto? Palmiarnia? Prosze bardzo! Zawiezc na drugi koniec miasta na spotkanie? Nie ma sprawy. 
- Dziecko kaszle? Juz lece do apteki po syropek.
Jeszcze w Niemczech dostalam wytyczne, zebym wziela ze soba najwieksza walize i jak najmniej do niej spakowala. Wracalam z tak wypelniona i ciezka, ze sama jej podniesc nie moglam. Tak, jak zwyczajowo dziecko wraca z domu rodzinnego, wyposazone do wypeku.

Kiedy odprowadzali mnie na dworzec, poprosilam kogos, zeby zrobil nam wspolne zdjecie. Kto wie, moze nasze ostatnie...