Spotkania.

Byc w Lodzi i nie spotkac sie z mieszkajacymi tam blogerkami... no nie idzie. Dostalam od nich namiary, zameldowalam sie po przyjezdzie, poumawialam i heja! Jedna z nich, Renatka z blogu Zmysly i pomysly, widzialam na zdjeciu, zreszta umowilysmy sie u Niej w domu. Gorzej bylo z Viki z bloga Vikowo, zupelnie nie wiedzialam, jak wyglada, a umowilysmy sie w miescie i pojecia nie mialam, czy sie w ogole rozpoznamy, bo ja sobie Ja wyobrazilam jako krotkowlosa blondynke. Tymczasem podeszla do mnie dlugowlosa brunetka, ktora z kolei widziala moje zdjecia na blogu, wiec chociaz Ona wiedziala, ze szukac ma siwej blondynki.
Na spotkanie Viki zaproponowala kameralna knajpke o niecodziennej nazwie Owoce i warzywa. Kto niekumaty, moglby podejrzewac sklep z zielenina.

Bardzo sympatyczny lokalik, w ktorym przegadalysmy sporo czasu. Viki jest taka, jak na blogu, bezposrednia, ciepla i sprawiajaca wrazenie starej (nie wiekiem, bron boze!) znajomej. Z jednym mi podpadla, o czym dowie sie dopiero teraz. Mianowicie obdarowala mnie pysznymi slodkosciami, jakbym miala za maly odwlok. Zezarlam oczywiscie, bo jakze by inaczej. Viki, Ty podstepna istoto!
Strasznie fajnie nam sie gadalo, ale ja czulam lekki niedosyt, bo bardzo bylam nastawiona na obejrzenie z bliska jedynego na swiecie psa rasy wyzel fryzjerski. Poczlapalysmy wiec po Lulke.
Na Vikowym podworku zaobserwowalam taki oto ladunek w parkujacym samochodzie.

Lulka zleciala z trzeciego pietra z szybkoscia swiatla, ukochala sie ze swoja mama, pozniej pozwolila i mnie sie ukochac.

Ma psina jeszcze odruchy glodzonego psa, lapie wszystko, co nadaje sie do jedzenia i pochlania w tempie kosmicznym, nie dajac sobie odebrac. Mysle, ze z czasem sie to uspokoi, bo takie dzialania moga sie dla niej zle skonczyc. Psich wrogow nie brakuje, o otrucie nietrudno.

Tu wlasnie capnela kromke suchego chleba spod smietnika. Lula to zywe srebro, jest rozbrykana i niezwykle trudno ja sfotografowac od przodu, bo wciaz jest w ruchu.  Przeurocze suczysko.

Tylko, kiedy przysiadla, zeby sie podrapac, udalo mi sie zrobic jej zdjecie en face.
Viki, dzieki za spotkanie, bardzo sie ciesze, ze moglysmy sie poznac.

Do Renatki szlam, a wlasciwie zostalam dowieziona, bo to drugi koniec miasta, z wielka ciekawoscia, jak Jej dom wyglada live, bo przeciez znalam z bloga kazdy jego kat. Wyglada inaczej, naprawde. Niby wszystko widzialam, ale na zywo perspektywa uklada sie jakos inaczej, sama nie wiem, jak to okreslic. Calosc robi niesamowite wrazenie. Bardzo przypadly mi do gustu najnowsze wytwory. Skad ta kobieta czerpie pomysly? A Renatke jakbym znala od dawna, choc przeciez na blogu niewiele o sobie pisala, bo jego glownym tematem jest mieszkanie i pomysly na nie. Juz w drzwiach zostalam serdecznie powitana przez dwie biale kulki, Maybe i Batumi. Pierwsza byla znacznie smielsza, od razu sie ze mna zakolegowala, Batumi potrzebowala wiecej czasu.  Co za rozbawione psiaki, harcuja ze soba lub z cudna kotka szyldkretka. Podobno jest jeszcze jeden kot, ale mi sie nie pokazal.

I znow czas naszego spotkania zlecial, jak z bicza strzelil. Na pozegnanie dostalam wytwor Renatkowych utalentowanych raczek, ale niestety musialam go zostawic u rodzicow, bo nie mialam go jak bezpiecznie zabrac do domu. Poczekam na okazje, kiedy bedziemy samochodem w Polsce. Zrobilam jednak zdjecia, zeby sie Wam pochwalic.

Jest to wielka szklana bombka na takim zmyslnym wieszadelku, zdobiona dekupazem.
Wielkie dzieki, Renatko, zapracowana kobieto. Nadal sie zastanawiam, czy Twoja doba nie jest przypadkiem dluzsza od mojej, cos musi byc na rzeczy, bo nikt inny nie dalby rady zrobic tyle w tak krotkim czasie. Wprawdzie krasnoludkow-pomocnikow nie udalo mi sie zauwazyc, ale kto ich tam wie, moze w dzien sie chowaja, a w nocy produkuja bombki, maluja mieszkanie i przestawiaja meble. Bo nadal wierzyc mi sie nie chce, ze Renata sama to wszystko ogarnia.
W kazdym razie obydwa spotkania byly w moim przekonaniu bardzo udane i mam nadzieje, ze obie panie tez tak je odebraly. Znacie przeciez moj sceptycyzm i nieufnosc w stosunku do wirtualnych znajomosci, a tu udalo mi sie poznac dwie fantastyczne kobiety i cale stado nie mniej fantastycznych czworonogow.