Grazyna - opowiesc listopadowa.

Od tamtego pamietnego lata relacje Grazyny z ojcem ulegaly stopniowej poprawie. Proces postepowal powoli i z niejaka trudnoscia, ale widac bylo, ze obojgu ulzylo. W gruncie rzeczy kochali sie, jak tylko kochac potrafia corka z ojcem, choc w ich kontaktach nie bylo tej czulosci, jakiej moglaby sobie zyczyc. Byla dorosla, miala wlasna rodzine, dawno minely czasy, kiedy tak bardzo tej czulosci potrzebowala, ciepla i poczucia bezpieczenstwa. To przepadlo juz bezpowrotnie. Byla silniejsza psychicznie, miala wieksze poczucie wlasnej wartosci, sama o sobie stanowila i nie byla od nikogo zalezna. Tamte troski, zaleznosc nieprzeparta potrzeba poczucia bezpieczenstwa i milosci poszly w niepamiec, teraz mogla obcowac z ojcem juz z innego poziomu, osoby doroslej i niezaleznej, rownorzednego partnera. Jednak jakas tesknota, zal i poczucie niespelnienia kolataly jej sie gdzies po zakatkach duszy, wrazenie niedosytu i straty. Ta mala Grazynka krzyczala w niej glosno, buntowala sie i stale przypominala o jej dzieciecej niedoli. Tylko... czy rozpamietywanie cokolwiek da? Bylo, minelo, trzeba zyc terazniejszoscia i cieszyc sie z odzyskania ojca.
Trzeba z zywymi naprzod isc, po zycie siegac nowe,
a nie w uwiedlych laurow lisc z uporem stroic glowe.
Odegnala od siebie natretne mysli i z wiekszym optymizmem spojrzala w przyszlosc. Rozliczanie z przeszloscia zakonczone!

Zaczeli regularnie odwiedzac z Kazikiem jej rodzicow i zycie rodzinne jakby wrocilo do normy. Jakby... Bo nagle zaczela miec wrazenie, ze jej matce ta rodzinna sielanka wcale nie jest na reke. Przeciez to niemozliwe, ganila sama siebie, matka latami walczyla o pojednanie miedzy nia a ojcem, czynila wszystko, zeby ich do siebie zblizyc. A moze byly to tylko pozory? Moze w gruncie rzeczy taki stan zimnej wojny byl bardziej po jej mysli? Grazyna niespecjalnie umiala to nazwac i zdefiniowac, wiecej bylo w niej przeczuc niz pewnosci.Gdzies z tylu mozgu kolatalo jej sie, ze matka moze byc... zazdrosna? Nie! Niemozliwe! A jednak... cos jej przeszkadzalo, jakis cien intuicji, mgliste odczucie... nie wiedziala. Postanowila pogadac o tym z mezem, ale on ja tylko wysmial i zarzucil doszukiwanie sie problemow tam, gdzie ich nie ma. Wziela to na karb meskiej gruboskornosci i nieznajomosci tematu od zarania. Jednak z urywkow rozmow telefonicznych z matka... nie, nawet nie rozmow, bardziej z czytania miedzy wierszami... nie umiala tego skonkretyzowac... ale czula szostym zmyslem, ze cos nie gra.

Swiat jej sie zawalil, kiedy u Bubcia zdiagnozowano nowotwor i ciezka chorobe nerek. Zaczely sie regularne wizyty u weta, kosztowne leczenie i placz po nocach. Bardzo kochala siersciucha, nie chciala go stracic. Patrzyl jej proszaco w oczy, blagajac o ulge w bolu i cierpieniu, a ona nie mogla mu w zaden sposob pomoc. Chwytala sie wszystkiego, dowiadywala, ktory z wetow specjalizuje sie w tych schorzeniach, odwiedzala kolejnych w nadziei, ze zdarzy sie jakis cud. Jeden z nich zaproponowal kuracje niekonwencjonalna, ale koszty przekraczaly jej mozliwosci. Nie miala skad pozyczyc, tesciowa byla splukana po niedawnym pogrzebie meza i wystawieniu mu pomnika, wiec zwrocila sie z prosba do matki. Tego, co uslyszala, nie zapomni do konca zycia:
- Czy to sie jeszcze oplaca?
Rzucila sluchawka. Pomyslala wrednie, ze przeciez matka sama wciaz bywa u lekarzy, a czy w jej wieku jest to oplacalne? Powinna rozmawiac o tym z ojcem, ale to zawsze jej matka odbierala telefon, jakby nie chciala dopuscic, zeby cos odbylo sie poza jej wiedza.
Utknela w wielkiej czarnej otchlani i mogla tylko patrzec na powolne i pelne cierpienia konanie czworonoznego przyjaciela. Wreszcie odszedl, a dla niej zaczal sie najgorszy okres w zyciu. Popadla w skrajna depresje, robila sobie wyrzuty, ze nie sprobowala wszystkiego, winila matke za te smierc.
Zadzwonila do domu, warknela do sluchawki, ze chce rozmawiac z ojcem i to jemu powiedziala o tragedii, jak rowniez o tym, co uslyszala wczesniej od matki. Oznajmila tez, ze nie chce jej znac. Ojciec probowal lagodzic, pocieszal, ale byla nieprzejednana. Rozpacz odebrala jej chec i mozliwosc racjonalnego myslenia.

Mijaly miesiace, w miedzyczasie byl dzien matki, olala go. Na urodziny i imieniny tez  nie zadzwonila. Za kazdym razem zadala, nie prosila, o rozmowe z ojcem. Sytuacja sie odwrocila, teraz matka przestala dla niej istniec.
Przy kazdej rozmowie ojciec namawial ja, zeby przeprosila matke. Nie wierzyla wlasnym uszom, za co, do cholery? Uslyszala o roznicy wieku, szacunku i takie tam glupoty. Acha, wraca stare, pomyslala i szybko zakonczyla niewygodna rozmowe.
Grazynie ta cala sytuacja ciazyla, nie po to po tylu latach szarpaniny odzyskala ojca, by znow wszystko mialo runac przez matke. Ale nie miala tez zamiaru wracac do roli podleglego dziecka, nie po to skladala mozolnie z ruin cala swoja psychike, zeby teraz pozwolic komus ja od nowa zburzyc. Maz tez marudzil, zeby dla swietego spokoju i dobrych stosunkow w rodzinie ustapila. Nie, nie tym razem, dosyc kompromisow, dosc dzialania dla swietego spokoju. Czyjego zreszta? Bo na pewno nie jej. Koniec koncow postanowila wszystko przelac na papier, pisala z przerwami przez kilka dni. Nie bylo to proste, ale musiala w koncu wyrzucic z siebie wszystko, co jej tak ciazylo przez cale zycie, oczyscic wreszcie zalegajacy na duszy balast. Bez owijania w bawelne, ze szczegolami, ale tez bez zbednego obwiniania kogokolwiek, rzeczowo, jakby

pisala o kims innym, opisala swoj punkt widzenia na ich metody wychowawcze, poczucie braku milosci i wsparcia z ich strony i o dlugotrwalych skutkach takiego dzialania. O tym, ze pewna era dawno juz sie zakonczyla, wiec jezeli ma byc dobrze, wymaga traktowania jej jak rownorzednego partnera. Maja wiec przemyslec, czy sa gotowi pojsc na jakis kompromis, czy nadal chca postepowac jak dawniej, a jesli tak, to ona w to nie wchodzi. Przepisala na czysto, zakleila i wyslala.
To powinna byc rozmowa, a nie list, wiedziala o tym, ale tak bylo jej latwiej, mogla lepiej dobrac slowa, bez emocji towarzyszacych patrzeniu rozmowcy w oczy, bez wypowiedzenia przypadkiem czegos nieodwracalnego, czego moglaby pozniej zalowac. Tak, w tym przypadku list byl lepszy. Pozostawalo czekac. Byla gotowa nawet na brak odpowiedzi, taka ewentualnosc musiala brac pod uwage, jednak liczyla, ze ta gorzka prawda wstrzasnie nimi, bo chyba nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jak ja skrzywdzili.
Odpowiedz byla po jej mysli, ba nawet zawierala, po raz pierwszy w zyciu, kochamy cie, choc tego akurat zupenie sie nie spodziewala, nie po tylu latach. Wziela to za dobra monete i postanowila postawic gruba kreche miedzy przeszloscia a majaca nastapic przyszloscia.

Poprzednie odcinki opowiesci o Grazynie mozna znalezc w zakladce na gorze ROK GRAZYNY.