Grazyna - opowiesc ostatnia.

Czas zatoczyl wlasciwe sobie kolo, nadszedl kolejny grudzien w zyciu Grazyny. Szykowaly sie kolejne swieta, dom lsnil od czystosci i zawieszonych w oknach lampek oraz rozstawionych wszedzie swiec. Wszystkich rozpierala przedswiateczna energia i radosc. Cos sie zmienilo w rodzinnych relacjach, wszystkim serca wypelnila nowa nadzieja.
Otoz Grazyna postanowila porozmawiac ze swoja tesciowa, tak od serca. Nauczona doswiadczeniem we wlasnych relacjach z rodzicami, wyszla z zalozenia, ze tylko szczera rozmowa moze albo ich stosunki z tesciowa naprawic, albo je zakonczyc.  Ostateczna decyzja bedzie zalezala od starszej pani, bo i w tym przypadku Grazyna postanowila, jak to sie mowi, pojechac po calosci. Dosc niedomowien, polslowek, przymykania oczu na kaprysy matki meza, przygryzania jezyka, zeby nie odpowiedziec czegos, czego moglaby pozniej zalowac, ale i dosyc jezdzenia sobie po glowie.

Ktoregos dnia poprosila tesciowa, by jej towarzyszyla w zakupach, po czym zaciagnela ja do kameralnej kawiarenki i w sposob niezwykle wywazony, ale uprzedzajaco grzeczny, wylozyla karty na stol. Powiedziala, co jej w zachowaniu tesciowej przeszkadza i dlaczego. Wytlumaczyla wszystko ze swojego punktu widzenia, opisala swoje uczucia, kiedy podlegala wiecznej krytyce, kiedy ze wszystkich sil probowala zapobiegac rodzinnym niesnaskom, kiedy dokonywala cudow, zeby ratowac domowy budzet. Nie zapomniala podziekowac za pomoc materialna i zorganizowanie dzieciom wakacji. Wreszcie objela i pocalowala matke meza, zapewniajac, ze jest jej wdzieczna za powolanie na swiat Kazika, ojca jej naukochanszych dzieci. Nie szantazowala tesciowej zerwaniem stosunkow, ale taka mozliwosc zachowala, gdyby rozmowa zeszla na niepozadane tory.

I nagle w oczach tej zimnej z pozoru kobiety zobaczyla szklace sie lzy. Niespodziewanie matka poprosila ja o wybaczenie za swe zachowanie. Odkryla sie przed nia, ze po smierci meza obawiala sie odrzucenia i samotnosci, zamiast wiec wyjsc naprzeciw swoim oczekiwaniom poprzez serdecznosc, zamknela sie w skorupie strachu i, wbrew sobie, zniechecala cale otoczenie. Nadmierna religijnosc rowniez nie przyniosla jej ukojenia, po zdemaskowaniu w mediach koscielnej hipokryzji, bardzo krytycznie zaczela podchodzic do wypowiedzi duchownych. Na koniec skwitowala, ze bezpieczna i szczesliwa czuje sie tylko w rodzinie, ktora tak krzywdzila swoimi wypowiedziami i zachowaniem.
- Grazynko - powiedziala lamiacym sie glosem - badz dla mnie corka, a nie wrogiem, a ja postaram sie z calych sil byc Ci matka, a nie tesciowa.
Dlugo jeszcze gadaly o tym i owym. Rada w rade postanowily w tym roku wyprawic godne swieta dla calej rodziny, wlaczajac w to rodzicow Grazyny, z ktorymi ona spedzala wspolnie swieta tak dawno, dawno temu...

Dwie dziurki w nosie i skonczylo sie!

Kilka slow ode mnie na zakonczenie tej dziwnej historii. Na pewno niejedno z Was zastanawialo sie, kim jest Grazyna, czy to postac rzeczywista, czy wymyslona, a jezeli realna, kto byl jej pierwowzorem. Padlo nawet w jakims komentarzu pytanie, skad ja tak dobrze znam Grazyne. Podtekst byl az nadto czytelny i mial chyba znaczyc, czy Grazyna to ja.
Otoz Grazyna to zlepek kilku realnych postaci, w tym i mojej. Sa w tym calorocznym opowiadaniu niewielkie watki tego, co sama przezylam, jednak wiekszosc to znane mi ze slyszenia koleje losu moich krewnych, przyjaciol i znajomych, splecione w jedno i podlane fikcja. To tak gwoli wyjasnienia.


Calosc tego dziela, aspirujacego do mini-powiesci (he he he) do przeczytania: TUTAJ.