Na nic nie ma czasu.

W dzien czlowiek ma tyle do zrobienia, ze ani sie obejrzy, a tu juz wieczor. Na szczescie wieczor jest jeszcze jasny (uwielbiam czas letni, bo mi sie dzien znacznie wydluza), a nawet sloneczny, choc to taka troche zimowa pogoda. Rano auta pozamarzane i trzeba skrobac, a w dzien tez nielatwo sie spocic, mimo ze slonce juz zdrowo grzeje. Zupelnie jak zima: slonce = mroz, a cieplo jest wtedy, kiedy pada. Ale juz z gorki, niedlugo zaczniemy narzekac na upaly.
Wyciagnelam slubnego nad Kiessee na spacer, bo jednak po zachodzie slonca nie odwazylabym sie tam sama lazic.

Ta przedwieczorna cisza jest taka kojaca. Niewielu ludzi kreci sie juz nad jeziorkiem, nie slychac brykajacych i krzyczacych dzieci, czasem tylko powietrze przetnie okrzyk gesi i lopot ich skrzydel. Moze mialy pecha w milosci albo sa za mlode i nie znalazly sobie partnera/ki do zalozenia rodziny? Wiekszosc z nich bowiem jeszcze wysiaduje i nie widac ich na jeziorze. Tafla wody jest gladka jak szklo, wiatr przycichl zupelnie i nie marszczy powierzchni. Czasem te rownosc zakloci przeplywajaca kaczka... Wyruszaja na lowy nietoperze, ktore latwo pomylic z malymi ptaszkami, ale ptaszki o tej porze juz nie lataja.

W zapadajacym zmierzchu na wodzie zaczynaja tanczyc odbicia swiatel, sa dlugie i ruchliwe jak robaczki swietojanskie, bo choc tafla wody jest pozornie nieruchoma, ona zyje, rusza sie.

Nie slychac juz nawet gesi, i one w koncu przysiadly gdzies na nocny odpoczynek. Coraz wyrazniej za to widac ksiezyc, ktory od poczatku towarzyszyl nam na niebie. Jest prawie pelnia, jednak widac, ze po lewej stronie na dole tarczy ksiezyca jego kontur jest leciutenko rozmyty. Nie, to jeszcze nie jest pelne kolo, choc tak niewiele brakuje. Jego swiatlo muska wode, tanczy na jej powierzchni, bawi sie malenkimi falami.

Schowalam aparat, bo zrobilo sie calkiem ciemno i dalej szlismy w milczeniu brzegiem jeziorka, kiedy nagle na sciezce zamajaczyly mi jakies cienie. Kiedy podeszlismy blizej, naszym oczom ukazala sie gesia rodzina. Wprawdzie mlode od urodzenia umieja plywac, ale woda troche zimna, wiec najczesciej rodzice wodza piskleta na brzegu. Musialam uzyc lampy blyskowej, bo inaczej nie byloby nic widac. Malenstwa niespecjalnie sie mnie baly, bo w niewielkim oddaleniu oboje rodzice baczyli, zeby im sie krzywda nie stala.

Dwa male koslawce grzecznie pozowaly, troche dalej staly dwie inne rodziny z malymi gesiatkami i bacznie nas obserwowaly, gotowe w kazdej chwili bronic malych. W pewnej chwili przenikliwie odezwal sie jakis ptak i wszystkie gesi jak jedna szybkim krokiem rzucily sie w kierunku wody.

Postalismy jeszcze chwile, pomarzylismy, jak fajnie byloby miec dom nad jeziorem (albo nad morzem), gdzies z daleka od siedzib ludzkich i od ludzi w ogole... i wrocilismy do domu.