Siedem rodzajow.

Drodzy moi, przymknijcie oko i nie zapowietrzajcie sie od razu. Znalazlam w necie, a konkretnie na portalu Polski ateista, dowcipnie opracowany podzial na rodzaje polskich katolikow. Poczytajcie i posmiejcie sie razem ze mna.

1. Katolik – po prostu katolik.
Gdyby przyszło mu wypełnić jakiś kwestionariusz, z pewnością w miejscu „religia” wpisze „rzymskokatolicka”, bo tak mu wmówiła mama. Jednak przywiązuje do tego taką wagę jak do koloru swoich oczu, włosów czy pieprzyka na dupie. Swoją wiarę traktuje bowiem, jako coś tak powszedniego, jak prezerwatywy, które kupuje przed seksem, czy wizytę u ginekologa po receptę na środki antykoncepcyjne. Zdarza mu się nawet krytykować czarnych agentów Watykanu. Kiedy znajdzie się w towarzystwie ateistów, nie wychyla się ze swoją wiarą. A kiedy zaczną się rozmowy o światopoglądzie, chłonie każde słowo, przyznaje rację, a nawet sam błyśnie kilkoma przykładami, przemawiającymi za tym, że co najmniej blisko mu do ateistów. Nie zmienia to faktu, że ochrzci swoje dzieci, pośle do komunii i weźmie ślub kościelny. Przecież „wszyscy” tak robią.


2. Katolik genetycznie obciążony.

Tak samo, jak nie moją winą, tylko szczęściem, było urodzenie się w rodzinie ateistycznej, tak nie jego winą, tylko nieszczęściem jest to, że urodził się w rodzinie katolickiej. Wyraził to swoje nieszczęście podczas chrztu, drąc się wniebogłosy. Ksiądz mu chlusnął na czoło kranówą i po ptokach. Tadam! Nowy katolik. Produkcja taśmowa.Potem przedszkole i początek indoktrynacji. Tyłka jeszcze sam nie podciera, ale już wie, że wszystko, co ma, pochodzi od tatusia w niebiesiech. Od ubranka po grzechotkę. Krzyczącą mamusię i lejącego tatusia. Zero luzu. Bo jak rodzice znikną nareszcie z pola widzenia, patrzy ON. I wszystko mu się nie podoba. A potem trzeba pójść do kościoła i obcemu chłopu w kiecce powiedzieć, że się bąka puściło tu, gdzie nie powinno, że się ręka niechcący zupełnie we własnych gaciach zaplątała, że się babę z nosa wytarło w obrus u babci, że się brzydko mówiło o Franku i nieładnie myślało o Zuzi. Niby coś tam w główce świta, że Tatuś to wie, bo ponoć wie wszystko i przecież to wiedział, bo wszędzie ma kamery, więc po co bez sensu jakiemuś dziadowi to klepać? No ale bez tego podobno ani rusz.
A potem szkoła. I nieobowiązkowa obowiązkowa religia. Pedał to zło (kurde no! A jego właśnie do chłopaków ciągnie), seks to zło (a ta Kaśka co z przodu siedzi, taka fajna), antykoncepcja to wymysł szatana (a na dzieciaka nie stać), in vitro to wymysł szatana (o cholera, on jest z in vitro), ateista to zły człowiek, który nie zasłużył na łaskę Pana (kurde no! Ale szczęściarz!). Potem trzeba wykuć na blachę ileś tam modlitw, w których nie wiadomo, o co chodzi, wskoczyć w ładną białą kieckę, tudzież garniturek, żeby pójść do komunii. A co to jest? No? No co to jest komunia??? PREZENTY!!! Durne ateisty gówno dostaną!
A potem szkoły kolejne. Kaśka była paszkwilem w porównaniu do Adelajdy. Niby seks przedmałżeński to grzech, ale kurna na tym świecie jest przecież tylu ludzi, może się papcio gdzie indziej zagapi i nie zauważy? A jak zauważy? E tam! Poleci pół grzechem. Co prawda przed małżeństwem, ale za to bez zabezpieczeń. Poza tym, od czego jest spowiedź? Kurde no! Spowiedź dobra rzecz, ale nie na ciążę. Trzeba brać ślub. Oczywiście na biegu i kościelny. Panna młoda, a jakże mogłoby być inaczej, oczywiście w welonie. A kto by pamiętał, że welon symbolizuje dziewictwo? Ksiądz wziął w łapę, czepiać się nie będzie.

A po pierwszym dziecku zaraz przyszło drugie. Trzeba się zabezpieczać. Człowiek nie bydło, na łące się nie wypasie. Co na to bóg? Może znowu się zagapi? Co na to ksiądz? Nie musi wiedzieć. Grunt, żeby robić tak, jak rodzice. Wierzyć w boga, chodzić do kościoła, a postępować po swojemu, jak normalny człowiek.

3. Katolik przykładny.

Co niedziela w kościele. Od wózka po laskę. Z religii same szóstki. W kościele ministrant. Całkowite poświęcenie, jak sam pan bóg przykazał. Bo to taki fajny gość, co to własnego syna pozwolił sponiewierać, zeszmacić, do krzyża przybić, żeby odpuścić człowiekowi grzechy, które sam wymyślił. Każdemu. Nawet tym pieprzonym, niewdzięcznym ateistom. Cudowny bóg, straszny bóg, który może ukarać chorobą, śmiercią bliskiego, wzdęciem, pypciem, sraczką i zajadem. Wszystko, co tego katolika spotyka, to wola boska. Kalectwo? Bóg tak chciał. Cierpienie uświęca. Rak? Boży syn też cierpiał katusze. Uzdrowienie? Cud! No bo przecież nie starania lekarzy! Nie postęp nauki! I ta wieczna walka z naturą, z chuciami, z pożądaniem, z emocjami, oby tylko nie podpaść bogu, którego głównym zajęciem jest ciągła inwigilacja, karanie za życia i obietnice nagrody po śmierci. Aha! Obiecanki cacanki a głupiemu radość.
I nadchodzi ślub prawiczka z dziewicą (może za bardzo ponosi mnie tu wyobraźnia, ale przyjmijmy, że tak bywa). Potem seks, oczywiście ten przykładny, małżeński, służący prokreacji. Jaki? Taki trochę byle jaki. Jak pierwsza jazda na rowerze, łyżwach czy nartach. Trudno mówić o przyjemności. Z tym że człowiek szybciej uczy się jeździć na czymkolwiek, niż dobrego, zdrowego bzykania. Ale nie temu przecież służy seks. Jedna ciąża, druga, trzecia, czwarta… no do jasnej ciasnej! Kiedyś przecież trzeba powiedzieć dość! Ale jak? Kalendarzyk małżeński zaczął być stosowany po drugim dziecku. Widać jak działa. Po trzecim została włączona antykoncepcyjna modlitwa. Znowu bóg się zagapił. Tymczasem najstarsze dziecko, też ministrant, mówi, że go ksiądz proboszcz obłapiał. Cholerny szczyl! Mały kłamczuch! Głupi szczeniak! Że ksiądz proboszcz??? Taki porządny człowiek? Nie obłapiał, tylko przytulał, po ojcowsku!

4. Katolik inteligentny inaczej.
Wie o swojej wierze, z którą się obnosi, tyle, ile ja o kosmosie. Mimo swej niewiedzy chętnie broni

swej wiary, nie przebierając w słowach. Ateista, jeśli ma sadystyczne zapędy, może go dobić na miliard sposobów. Na antysemickie wypowiedzi tego katolika wystarczy powiedzieć: „tak bardzo nienawidzisz Żydów a przed Żydem w kościele klękasz”, żeby go trzeba było zaraz po tej informacji reanimować. Bo on nie wie, że Jezus był Żydem. On twierdzi, że Adam i Ewa byli pierwszymi ludźmi na ziemi. Czasem co po niektóry kojarzy, że mieli oni dwóch synów, Kaina i Abla. Trochę rzadziej się zdarza, że któryś z nich wie, że to Kain zabił Abla, a nie na odwrót. Ale żaden z nich nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, z kim ożenił się Kain? To on się z kimś w ogóle ożenił? Czasem, któryś błyśnie okruchem inteligencji i powie, że opowieść o Adamie i Ewie to legenda. Gorzej, jak go zapytasz, czy w takim razie Biblia jest pismem świętym natchnionym przez boga, czy zbiorem legend? Może chętnie odpowiedziałby na to pytanie, gdyby choć raz do tej świętej książeczki zajrzał. Ale po co się wysilać? Wystarczy, że posłucha, co pierniczą nawiedzeni w radiu „Maryja” czy co powie, jakiś purpurat w tv. Aż dziw bierze, że ich guru nie biorą przykładu z imamów. Jestem przekonana, że niejeden taki wyznawca boga miłosiernego dałby się namówić na mordowanie tych, którzy wskazani byliby palcem, jako wrogowie. A mało znalazłoby się odpowiednich cytatów w Biblii do usankcjonowania rzezi? Zresztą watykański agent może cytaty wysysać sobie z palca pochylony na przykład nad książką kucharską. Przecież katolik inteligentny inaczej i tak nie sprawdzi, że „roztłuc tłuczkiem z obydwu stron” odnosi się nie do niewiernego, tylko do kotleta schabowego.

5.  Katolik misyjny.

Ma misję zbawienia ludzkości za wszelką cenę. Nawet bez zgody zainteresowanej i samego boga. Ten już nic nie musi robić. Katolik misyjny zrobi to za niego i to lepiej. On wie, co masz robić, jak masz myśleć (czyli najlepiej nie myśleć), co masz czuć i co robić w niedzielę. Często pcha się do polityki, aby prawo boskie uczynić prawem państwowym. I w tym wypadku należy cieszyć się z tego, że to katolik a nie islamista i że Biblii nie bierze dosłownie, choć uważa ją za pismo natchnione przez boga. Inaczej wciąż nosiłby kupę kamieni po kieszeniach, żeby zasypywać nimi tych, którzy zasłużyli na śmierć. Nie przeszkadza mu to, że bóg wielu rzeczy nie przewidział, o wielu rzeczach nie miał pojęcia, naprawdę nie mógł wstrzymać słońca i naprawdę mówiąc: „nie zabijaj!” nie miał na myśli zarodków, bo najzwyczajniej w świecie nie wiedział, co to jest, i nie przez przypadek wśród ptaków umieścił nietoperza. A skąd on miał wiedzieć, że nietoperz to ssak? Katolik misyjny wychodzi z założenia, że czarni agenci Watykanu posiedli jakąś tajemną moc porozumiewania się ze Stworzycielem. Ich głos jest Jego głosem.
Kolejna misja to wprowadzenie monarchii w naszym kraju. Na tronie ma zasiąść Jezus. Czy mu się to podoba, czy nie. Nikt go o zdanie nie zamierza pytać. Nie wiem, siłą go posadzą, czy usiądzie po dobroci? W rękach tego katolika różaniec to broń śmiertelna, mogąca służyć albo do modlitw przeciw lewakom, ateistom i innym śmieciom, albo do duszenia, np. podczas obrony jednego z kilku miliardów krzyży, którymi upstrzono nasz kraj.

6. Katolik Don Kichot.

Nie da się go zagiąć w żaden sposób, ponieważ Biblię ma w jednym palcu czym ciągle się szczyci.

Studiuje ją przez całe życie i całe życie zajmuje mu jej obrona. Poświęcił się, aby udowadniać wszem i wobec że to, co jest tam napisane, jest mądre, prawdziwe i słuszne. Na poparcie swoich tez

dokonuje dowolnej interpretacji, np. na zarzut, że bóg w liczbie ofiar pokonał Hitlera, Stalina i innych im podobnych razem wziętych, odpowie, że nie ma co ofiar boskich żałować, bo to byli strrrrrraszni ludzie. Byli tak przerażający, że Lot, bratanek Abrahama, który broniąc tyłków swoich gości aniołów przed dzikim tłumem z Sodomy, postanowił oddać dwie swoje córki, żeby dzicz używała sobie na nich do woli, to wzór wszelkich cnót.
Oczywiście niestrudzenie katolik Don Kichot stara się udowodnić, że ateiści, interpretując Biblię dosłownie, są w błędzie. Jest to bowiem jedyna księga na świecie, którą trzeba czytać inaczej, choćby wspak, choćby do góry nogami, byleby nie z lewa do prawa. Tak bardzo pochłania go obrona każdego natchnionego przez boga słowa, ta niestrudzona walka z wiatrakami, że nie zauważa, iż Kościół Katolicki nie ma z tym słowem wiele wspólnego. No ludzie! Nawet każdy Świadek Jehowy to wie. Ten rodzaj katolika wzbudza chyba największe współczucie.

7. Katolik niewierzący.

Ten rodzaj katolików reprezentują przede wszystkim wysoko postawieni funkcjonariusze Kościoła, czasem zwykli księża. Celowo nazywam ich niewierzącymi, a nie ateistami, bowiem dla nich ateista to również największy wróg. Bo mówi prawdę a prawda podobno nas wyzwoli. Różnica między katolikiem niewierzącym a ateistą jest bowiem taka, że ateista mówi zgodnie z prawdą, że nie wierzy, a on nie wierzy, ale kłamie, że wierzy. Nie ma się specjalnie co rozpisywać. Po owocach ich poznacie. To złodzieje, malwersanci, manipulanci, oszuści, ukrywający zbrodniarzy i pedofilów w swoich szeregach, czyli wilki w owczych skórach. Przyświeca im jeden cel. Dobro i bogactwo instytucji, którą reprezentują. Przyświeca im również jedno motto: „Choćby po trupach, ale do celu”. A czasem trup ściele się gęsto. Nie boją się niczego i nikogo. Sutanna to ich magiczna, nietykalna zbroja. Krzyż to niezniszczalny miecz. Stanowisko, którego dochrapali się dzięki wiernej służbie Watykanowi, to ich tarcza. A Bóg przecież i tak ich nie rozliczy. No bo jaki Bóg?