Niech zdycha, bo sie juz nazyl.

Nie tak dawno pisalam dosc pozytywnie o polskiej sluzbie zdrowia i tzw. szybkiej sciezce onkologicznej. Odwoluje wszystko, co pozytywne. Az mnie trzesie z bezsilnosci i wscieklosci na te bande dyletantow, niedoukow, bedacych popychadlami jasnie profesorow, a dowartosciowujacych sie traktowaniem pacjentow jak zlo konieczne. A juz szczegolnie pacjentow leciwych, ktorych  chyba nie oplaca sie leczyc, bo po co nadwerezac finanse NFZ. Moze gdyby chory posmarowal grubo, wzieliby sie  do jakiejs roboty, a tak... Nikomu na niczym nie zalezy.
Moze tylko mojemu ojcu, zeby jeszcze troche pozyc i zeby nie bolalo.
Diagnoze ojciec dostal 22 kwietnia, na 28 mial termin do onkologa i tego dnia mial otrzymac plan leczenia. Nie otrzymal. Onkolog cmokal, kiwal madrze pustym lbem i stwierdzil, ze musi zwolac konsylium. No prosze bardzo. Czekamy na konsylium i na kontakt od koordynatora.
Nastepny termin do innej onkolog, ponoc specjalistki od chemoterapii, zostal wyznaczony na 5 maja. Rodzice poszli w przekonaniu, ze juz-juz zacznie sie wreszcie jakies konkretne leczenie, tymczasem ta specjalistka z bobrzej laski, w wieku ok. 35 lat, daje ojcu skierowanie na trzy kolejne badania, ktore potrwaja znow jakis tydzien do dwoch. I ani slowa wiecej.
A raczysko sobie spokojnie rosnie, nie niepokojone niepotrzebnymi terapiami.
Od lutego te sukinsyny nie sa w stanie zorganizowac kompletu badan i zaczac leczenia. Ojciec ma zrobic po raz kolejny usg jamy brzusznej i niewazne, ze juz to badanie zostalo nie tak dawno wykonane, potrzebne swieze. Dwa inne badania mozna bylo zrobic jeszcze przed terminem u onkologa, ale po co, kiedy onkolog moze bez slowa wyjasnienia napisac skierowanie. On ma czas, moj ojciec coraz mniej.
Przy czym jego stan psychiczny jest tragiczny, nie uskarza sie, bo to introwertyk, ale taka siksa powinna tak przy okazji wiedziec, jak czuja sie ludzie, u ktorych zdiagnozowano raka, a nie tylko koncentrowac sie na samym raku i to bez pospiechu.
Przy okazji ojciec poprosil o pomoc medyczna w zwiazku z atakami kaszlu, a ta na to, ze da mu skierowanie do poradni paliatywnej. I w tym wlasnie momencie nerwy mu puscily, wybiegl z gabinetu takim galopem, ze matka z kuzynka ledwie go na parkingu dogonily. Oznajmil, ze on to wszystko pier***i, nie bedzie sie leczyl, skoro i tak wysylaja go juz do umieralni. Matka w stanie przedzawalowym, kuzynka roztrzesiona, ojciec bliski placzu, jedynie kuzyn zachowal jako taka zimna krew i nieco uspokoil emocje.

Pojechali do domu, tam zaczela sie burza mozgow i uradzili, ze ojciec pojdzie prywatnie do jakiejs znanej onkolog, ktora przy okazji pracuje w szpitalu, gdzie tamci dyletanci bawia sie zdrowiem ojca. Moze to popchnie sprawe naprzod.
Podczas rozmowy telefonicznej jakos sie trzymalam, zartowalam nawet, ze jak tato bedzie takie glupoty gadal, to wpadne tam i mu do tylka nakopie i takie tam durnoty, zeby rozladowac napiecie siegajace zenitu. Kiedy jednak skonczylam, gorzko sie rozplakalam. Jak mozna tak lekcewazyc pacjenta, niczego nie wyjasniac, wysylac bez konca na badania, ktore niedawno byly wykonane. Zadnego cieplego slowa, zero usmiechu. Ja rozumiem, ze lekarz nie jest od tego, tylko od leczenia, ale drobina empatii by chyba nie zaszkodzila, prawda? Skoro i tak na rozpoczecie jakiejkolwiek terapii nie ma chwilowo perspektyw.

Z Kira jest zle, wczoraj przez caly dzien nic nie jadla, co jest do niej niepodobne, bo raczej trzeba jej wydzielac, zeby zanadto nie przytyla. Porusza sie, jakby jej ciezarki do nog i brzucha przyczepili. Nie wiem, czy przyczyna byla ta wiosenna kapiel, moze napila sie wody, w ktorej cos bylo. A moze przyczyna lezy zupelnie gdzie indziej? Po dosc dlugim okresie spokoju zaczna sie pewnie znow wizyty u weta.
Ja sie chyba wykoncze...