Niemoc i marazm.

Chyba zauwazyliscie, ze ostatnio specjalnie nie tryskam intelektem na blogu, ograniczajac sie do wklejania obrazkow, albo wlasnych ze spacerow majacych przyniesc mi ulge, albo cudzych gifow "ku pokrzepieniu serc i poprawie humoru". Czasem i to przekracza moje obecne mozliwosci. Tyle mialam pomyslow na posty, mialy byc madre i ciekawe. A tu nic, tworcza niemoc albo raczej spowodowana permanentnym stresem pustka w glowie i powolny zanik szarych komorek.
Duzo sily kosztuja mnie codzienne rozmowy z rodzicami, a wlasciwie coraz czesciej z sama mama, z przerazajacym kaszlem ojca w tle. Trzymam fason, choc mnie tez rozrywa.
Nic sie nadal nie dzieje. Po prywatnej wizycie u profesora mielismy krotki wybuch nadziei, bo obiecal sie wszystkim osobiscie zajac. Wzial od rodzicow numer telefonu i juz nastepnego dnia oddzwonil, ze akurat tej siksy z ostatniej wizyty nie ma w pracy, ale on pamieta. Nastepnego dnia siksa zapewne byla i profesor oddzwonil, ze jednak trzeba te dodatkowe badania zrobic. I tyle tylko, ze koordynator zrobil laskawie termin na pierwsze z trzech dodatkowych badan na 20 maja.
Matka jest zrozpaczona, chetnie by komus posmarowala, tylko nie bardzo wie, komu. Tam nawet kazdy onkolog ma swoja specjalizacje. Siksa jest od chemioterapii, profesor to chirurg onkologiczny, wiec jesli nie dojdzie do operacji, ojciec nie bedzie mial z nim specjalnie do czynienia.
Nikt nic nie mowi, nie tlumaczy, co, po co i dlaczego.
Namowilam tate na te poradnie paliatywna, byl tam, dostal lekarstwa na latwiejsze oddychanie i po raz pierwszy zostal obsluzony przez lekarza jak czlowiek.Tyle tylko, ze na koniec dowiedzial sie, ze wyleczyc sie go nie da, mozna mu jedynie przedluzyc odrobine zycie.
Ojciec jest przekonany, ze to dlugo juz nie potrwa, slabnie z godziny na godzine. W rozmowie telefonicznej powiedzial do mnie, ze jesli tempo nie zwolni, prawdopodobnie nie dozyje urodzin mamy (30.06.), sadzac po szybkosci postepowania tej samej choroby u jego dobrego znajomego. Przyznal mi sie tez, ze przy tych atakach kaszlu ma krwotoki z pluc.
Chyba juz nie zdazy wziac chemii, zreszta moze i lepiej, bo to bardzo wyniszczajaca terapia, a on nie ma juz ani sil, ani woli zycia.
To tyle.
Leb mam zawalony przeroznymi myslami i jakos nie po drodze mi pisac teraz madre posty, nie umiem sie na niczym skupic.