Dwulicowy kot.

Czas ani na chwile nie chce sie zatrzymac, gna do przodu jakby bral udzial w wyscigu. W piatek Tupaja napisala w poscie, ze wlasnie minal tydzien od odejscia Garipa. Pewnie odtad piatki beda sie Jej smutno kojarzyc, jak mnie czwartki. Nasze pieski odeszly dzien po dniu...
Cale nasze nieszczescie zaczelo sie w czwartek i w czwartek skonczylo. Rowny tydzien trwala beznadziejna walka o zycie Kiry. I jak tu lubic czwartki? Ale post mial byc wlasciwie nie o Kirze znowu, ale o Miecce.
Bo Miecka to naprawde bardzo dziwny kot, jakby miala dwa oblicza, jakby byly to dwa rozne koty. No bo na codzien Miecka jest uosobieniem wrednosci, zolzostwa, niedotykalstwa, zlosci i wszelakich innych negatywnych cnot. Bukbron sprobowac wziac ja na rece, zaraz drze ryja, jakby ja ze skory obdzierali. Wara wszystkim od jej brzuszka, nawet mnie wara! Potrafi bolesnie podrapac albo nawet ugryzc. Ona w ogole unika ludzi i niewielu jest takich, przy obecnosci ktorych w mieszkaniu wychodzi spod lozka.

Miecka jest kotem tak absolutnie domowym i niewychodzacym, ze wielkim problemem jest wziac ja na szczepienie. W aucie drze paszcze bez sekundy przerwy i jest to tak dalece meczace dla uszu, ze z wielka ulga wypuszczamy ja z powrotem w domu. Dobrze, ze szczepienia sa raz do roku. Co nam odwalila w ubieglam roku, opisywalam TUTAJ.
Nie, zeby calkiem nie lubila pieszczot, wprost przeciwnie, ale to ona wyznacza, kiedy i jak chce byc miziana. Tylko jak sama przyjdzie i sie lasi, wolno ja dotknac, w przecinym razie syk, warczenie lub atak. Ma swoje miejsca na ciele, gdzie wolno ja miziac i takie, gdzie dotkniecie poskutkuje osobaczeniem albo drapnieciem. Taka francowata mimoza.

Jest jednak druga natura Miecki, pelna empatii, wspolczucia, checi niesienia pomocy - choc wszystko to na jej wlasnych warunkach i zeby czasem nikt nie zauwazyl, ze ona taka dobra. Kiedy Fusel lezal przez dlugi czas, lekko sparalizowany, ona prawie go nie odstepowala. Podczas mojej choroby przez caly czas lezala ze mna w lozku. Kiedy Fusel umarl, podeszla do koszyczka i dlugo go obwachiwala, jakby sie z nim zegnala... W przypadku Kiry bylo podobnie, choc podczas chorob, po operacjach Miecka nie szukala jej bliskosci. Ale kiedy przyjechala do nas wetka z asystentka, Miecka nie schowala sie pod lozko, choc byly to dwie absolutnie obce osoby. Stala w drzwiach pokoju i uwaznie obserwowala, co sie dzieje. Mysle, ze ona wiedziala. Bulka w tym czasie lasila sie do gosci i Kira zupelnie jej nie obchodzila. Po wszystkim, kiedy Todeskommando opuscilo juz nasze mieszkanie, Miecka podeszla do koszyczka i znow bardzo dlugo stala pochylona przy Kirze, podczas gdy Bulka nie poswiecila jej nawet spojrzenia.
W nastepnych dniach, kiedy tak bardzo cierpialam, Miecka prawie przez caly czas byla przy mnie, jak malo kiedy wczesniej. Siedziala, mruczala, pozwalala miziac sie po calym kocie, nawet po brzuszku, zagladala mi w oczy, jakby chciala powiedziec: masz jeszcze mnie, jestem z toba na dobre i zle, nie placz.
Gdzies po tygodniu wrocila do swojego normalnego zachowania.